Leven als exotische dans,
sommigen leggen de lat liefst zo laag
dat het moeilijk is om eronderdoor te dansen,
anderen leggen de lat liever zo hoog
dat het moeilijk is om er over heen te springen,
een enkeling danst om het niet,
dan ligt de lat zo lekker laag dat men er makkelijk
over heen kan dansen,
of zo hoog dat iedereen er makkelijk onderdoor…
alleen niemand kan dansen zonder lat,
zonder wat dan ook,
als een golfje op volle zee danst naar de horizon
Stalen scheepswanden schampen
gestaag de oude vertrouwde kade,
als roestige huiden met jeuk.
Zo begroeten grote vissen elkaar
met teder schurende schubben.
In thuishavens ligt alles opgetast
wat overzees zoal te vinden was.
Magazijnen vol exotische zaken
die niemand kon thuisbrengen,
collecties van onbegrepen wonderen.
Niemand werd hier dus thuisgebracht
als een alom afwezige conservator.
Een eigenaardig soort eigenaarschap.
Het mensje van Vermeer
Wie weet wie ze is?
Wie ze was?
Waar ze aan dacht
in dit hemels ogenblik?
het feest er te zijn?
de meester te zien
zijn tover van licht?
het wezen van schijn?
Het blijft gegis
wissewasjes van de geest
ze is een en al aandacht
haar hemelse open blik
verstild als maneschijn
door niets beheerst
haar oogjes luisteren
als donkere kamers
naar de luister van licht
liefde in dit eerste zicht
bestaat er iets heelzamers
dan dit immer eerste?
Een boompje opzetten met iemand kan al bijzonder informatief zijn.
Maar in je eentje als eikel een heel kringgesprek organiseren dat
al een eeuw voortduurt is buitengewoon. Gewoon buiten.
Bomende bomen…je hoort ze binnensmonds stronkerig, ondergronds
mompelen.
De hemelse methode is
het achterwege laten
van welke methode dan ook
dit is de minst beproefde methode
op aarde, daarom heet ze hemels
ze vergt een houding die het kenmerk draagt
je van welke houding dan ook te onthouden
weet je geen houding te geven
in het stille besef: er is geen hoe
weet nooit meer wat je moet doen
het dient zich zo aan, er is alleen zo
De dokter is ziek
hij heelt niet meer
maar hij meet
is je been te lang
zaagt hij een stukje af
is je nek te kort dan
zaagt hij er een stukje aan
zo maakt hij je beter
met zijn centimeter
bij pijn schiet hij je met
zijn verdovingsgeweer
ach dat voelt zo fijn
of hij gooit een pil
als je A zegt in je keel
voor je eigen bestwil
de bijsluiter krijg je
er gratis bij, met veel
rare bijwerkingen
erger dan de kwaal
is het beste middel
een klantenbinder
handel in hinder
Je staat stil
als bij een halte
een vis in stromend water
Hoe laat is de tijd?
Je vinnen wuiven
de seconden vaarwel
die als luchtbelletjes opstijgen
De tijd is laat…
Ze laat op zich wachten
rustig overzie je de bedding
zonder oog te knipperen…
De tijd is nog onderweg
is het wachten tot de tijd daar is?
tot de tijd hier is?
Tijd reist denkbeeldige
bestaansgronden af
De tijd komt niet meer
de dienstregeling is opgeheven
Nooit meer wachten
gewoon het eerstvolgende
water zwemt de vis
Voorwoord van de curator:
Als uitnodiging voor deze tentoonstelling wil ik u vragen niet te proberen om er iets van te begrijpen. Wij begrijpen het zelf namelijk ook niet. De beelden werken in op het voorwoordelijke, daarom is dit voorwoord ook eigenlijk totaal overbodig.
De getoonde werken zijn niet te plaatsen binnen een bepaalde stroming
of het zou de nog niet bestaande stroming van het ‘immersieve’ moeten heten.
Een onderdompeling in het archetypische domein van de directe innerlijke beleving.
Of zoals F. Wildesheim het ooit zo treffend verwoordde:
Zie het als een droom met open ogen,
als een slaapwandeling
door het woud der verbeelding.
Het enige wat deze droom u vertelt is
dat u het wakkere zijn bent.
Of de vlinder nu droomt dat zij u is
of dat u droomt dat u de vlinder bent,
in beide gevallen is het wakkere zijn
alerte ontspanning.
Dankzij het grondig weggooien van oude kennis en het afschaffen van levenslange ervaring wordt dagelijks het wiel opnieuw uitgevonden: driehoekige wielen, vierkante, ovale, zeshoekige, je kunt het zo gek niet bedenken. Het vreemde is dat het ronde wiel ontbreekt. Dat ligt op de vuilnishoop, onder de oude kennis en de ‘waardeloze’ ervaring.
Het regent permanent kwartjes, maar niemand die ze ziet vallen. Dat komt vast omdat ze rond zijn.
Paf staan is onze tweede natuur
of was het gewoon altijd al je eerste?
Zoals een kat miauwt, een hond blaft
zo sta je in de pafstand.
Alsof alle afstand,
tot om het even wat…
elke tussenheid bij wat
dan ook in het niet valt.
Hoe kom je ervan af?
is heel geen vraag.
Men verklaart je vast voor maf.
Je staat zomaar paf zoals water nat is.
Wat water is weet je niet,
je weet slechts dat het nat heet,
maar wat dan nog?
Water wordt er echt niet droger van.
Daar sta je dan…drijf…kledder…
paf te wezen…paf is gewoon
terug naar af.