achter de feiten aan of erop vooruitlopen
of sluip je liever behoedzaam & anoniem
tussen het onvoldongene door?

wacht af en nader het ontluikende
wees getuige van de weeën
die vondelingen ter wereld brengen

elke vondst wijst naar het vindende
wat men ook vindt wijst naar
het wonder ondervindende

men is gevonden zijn

we sliepen heerlijk zacht en licht
als zwevende sneeuwvlokjes in de nacht
droomden van wakker worden
in het ongeschonden wit
zo stil hadden we het nooit horen vallen

glurend onder het gordijn door
bleek de nacht verlicht
zo bleek

de volgende ochtend zat
in de sneeuwvacht een witte kat
we werden als batterijtjes opgeladen
de droom smolt weg
wat bleef was het voltage

in het vergiet ligt de oogst aan indrukken van het afgelopen jaar uit te lekken
samen met de onverteerde resten van voorgaande jaren

vocht sijpelt weg uit het vruchtvlees
het uitlekgewicht lekt zich lekker licht

de vruchten van het jaar worden ingemaakt als zoete herinnering
en bewaard voor de nog ongeleefde jaren in het verschiet

onverteerbare indrukken blijven liggen,
te mooi, te beschamend, te onherstelbaar

dankzij de gaten in het vergiet vergaten we,
vergoten we het grote vergeten

gaten in het vergiet worden gelukkig nooit gedicht
ze scheiden het tijdelijke van het blijvende

probeer maar eens het getuige-zijn te vergeten
keer op keer zul je getuige zijn van het eerste weten

de zin als boeksteun van de samenlezing

den beginne was zinloos & zinledig
zelfs een on-zin gaf geen teken van lezen
plots klonken klinkerklanken, leken tekens
letterlijk tot woorden geboren wezens

wat is de zin van het lezen anders dan
verhaal halen in de taalschappij?

tot bezinning komen in zinsverband?
zinspelend op de zinnen die zinnen strelen?

nu heeft lezen in wezen geen zin meer
nodig als de zin door zijn is genezen

De bloem is voor zichzelf geen bloem, laat staan een bijzondere bloem.
Ze bestaat in zichzelf zonder uiterlijk.

Ze kan zichzelf niet vergelijken met andere bloemen, waarom zou ze ook?
Het verbaast de bloem dat ze geprezen wordt om wat ze niet ziet.

Wat maakt het voor deze bloem uit dat ze de laatste van haar soort is?
Wacht ze om geplukt of gedetermineerd te worden?
Of te worden gedroogd in een boek?

Voor deze bloem beter geen bewonderaars die haar het zonlicht ontnemen.
Ze floreert in de volle zon, zet het licht om in zaad.

De bloem sterft anoniem in het zaad van betekenis dat zij achterlaat.
Wie geluk heeft, vindt het zaad in z’n hart dat zingt als een dronken hommel.

Zelden komt
vaak bij Meestal
soms & nogal immer
dus tamelijk lukraak
en terloops

onderwijl loopt Nooit
de deur plat bij Steeds
die plots niet thuis blijkt
wegens vertrek
naar de aankomst

inmiddels is tussen Ergens & Ooit
Steeds aangespoeld
tijdens het gangbare
dat zich onmogelijk achtte
teneinde het ampere
tot zijn te verleiden

maar het ampere wilde niet
het ging liever teloor
even goede vrienden

Bor van Geenen 2015 uit de bundel “Diverse verse verzen”
Uitgeverij Peau et Cie, Amsterdam

Dite Bultje

De Virtuele Engel (2010) van Herman Lamers

Michelangelo zei al dat het beeld volmaakt in het blok marmer verborgen zit, klaar om te worden uitgebikt.
In deze glaskolom staat een mens-engel te wachten op bevrijding zodat hij kan wegvliegen.

Eerst zien en dan nog niet geloven.
Je weet meestal niet wat je ziet.
Denk niet dat zodra je iets een naam hebt gegeven, je weet wat het is.
Het is een lege engel, het beeld is al lang gevlogen.
Het is een beeld van holte, letterlijk een beeld van niks.

De mens-engel zelf staat in Zwolle op een pleintje naast de kerk.
Het beeld is opgebouwd uit laagjes glasplaat, waarschijnlijk door een laser uitgesneden.
Daarna per plakje opgestapeld.

Het antibeeld, de antipode van de engelmens, is deze kolom van glasplaten, het negatief.
Als het zonlicht het beeld doorschijnt wordt de engel van niks licht.
En dat in zo’n zwaar blok glas.
Breekbaar.

Niks is een subtiel materiaal, heel onkwetsbaar.
Zeer onbreekbaar.
Dit beeld zal altijd blijven bestaan.
Als de aarde is verdwenen, blijft dit beeld van niks.
Niks is onverwoestbaar.

zacht ruist ruimte…
suist als diffuus licht
binnen het lichaam is het lichter dan de buitennacht
nu ruist het binnenzicht
oren luisteren ’t licht
begin van beweging schept zachte zwaarte
als nachtstroop traag in bestaansbodem zakt
lichaam tast als luisterend ruisend licht
ruimte ademt ruimte…
proeft lucht zonder smaak…
ruikt koelte zonder geur
losse zintuiglijke indrukken
smelten samen tot één belevingswereld
het lichaam ontwaakt als wereldontvanger
geborgen in een etui van huid
omvat door luchtdruk