Kort verhaal met variaties, deze zijn optioneel (tussen haakjes) voor meer drama.
Een man (kan ook een vrouw zijn) ontmoet een vrouw (kan ook een man zijn).
Ze hebben woorden samen die in goede aarde vallen,
(of niet, ze praten langs elkaar heen, einde verhaal)

Ze zien elkaar vaker dan de eerste keer, (kan ook de zoveelste keer zijn) ze spreken over dingen, tastbare en denkbeeldige dingen.
De twee zijn het niet eens over de tastbare dingen maar zijn het wel eens over de denkbeeldige, (of andersom) verder zijn ze het eens dat ze het niet eens zijn. (of ze zijn het niet eens dat ze het oneens zijn, einde verhaal)

Ze gaan samen wonen in een huis, (kan ook een zolderkamer of een iglo zijn) leven samen, slapen samen, (kan ook met een ander)
De vrouw wordt zwanger, (kan nog geen man zijn, toekomstmuziek) Het kind wordt geboren, (zwangerschap mislukt, einde verhaal)

Fysiek is het een meisje (of een jongen of andersom)
Het kind blijkt later in het goede lichaam te zijn geboren,
(het blijkt in het verkeerde lichaam te zijn geboren)
Het kind maakt de dromen van zijn ouders waar,
(het kind maakt hun nachtmerries waar)

Het volwassen kind ontmoet een vrouw, (kan ook een man zijn)
Ze hebben woorden samen die in goede aarde vallen,
(ze verstaan elkaar niet, ze gaan aan elkaar voorbij, einde verhaal.
Supplement: Het kind maakt trotse grootouders van zijn ouders,
(het kind weigert zich voort te planten, maar blijkt onvruchtbaar, zijn partner doet reageerbuisbevruchting, het verhaal herhaalt zich)

Waarom we hier zijn is een groot geheim, al wordt dat openbaar ontkend.
Wat niet verwoordt kan worden bestaat gewoonweg niet voor de denker die denkt te denken.
“Wij dwalen niet alleen in de mist, we zijn zelf van verdampte damp, als uitdijend besef”

De tijd is voorbij dat je grootvader zei:
“Droom niet je leven maar leef je dromen,
wat hier nu al is kan nooit meer terugkomen”

Als sterren zo ver is hij weg,
je peinst urenlang bij zijn graf.

“Elke hartslag geeft je bestaanskracht,
je geest lijkt een oceaan van herinneringen,
maar wat nat zijn is tart elke beschrijving”

Als je hartslag zo dichtbij is hij,
een hartslag die je wiegt.

Zovele wegen leiden ons om de tuin.
Al wat je gelooft lijkt echt waar
tot een helder besef jou open maakt.

Je hoort jezelf zeggen terwijl je ontwaakt:
“Soms is geen oplossing het antwoord,
het geheim lijkt een onopgeloste zaak”.

De grootvader die je nooit had,
vertelt je alles wat je nooit kon vragen
en zwijgt je het onzegbare toe met zijn stille stem.

Het geheim is een betovergrootvader:
“Koester het geheim in alles wat je bent
en probeer maar vergeefs te dwijnen”.

(zeer vrij hertaald naar Gregory Page, Ocean of memories)

het oog is een gat dat ziet
ogen hebben alles in de gaten

het borende zicht passeert zelfs graniet
voor het boren begon zag het oog er een gat in

een geestesoog kan alles verbeelden
en ontbeelden, absente presentie

dit geestesruim schept alle vormen
het vormt de dingen door stil verzuim

verzuimen te zijn is de huid van de hemel
de dikste huid van het afwezigste wezen

De zee is eindelijk gebroken
in twee kurkdroge helften
de zee heeft een bekentenis gesproken

zij heeft ons al die tijd bedrogen
met droge ogen ons voorgespiegeld
van water te zijn, vileine onzin

ze bestond gewoon voor de helft
uit H2 en de andere helft uit O
de zee is heel nooit nat geweest

het was slechts een speling van de geest
de zee is niets minder dan een meer
het Meer van Minder dan de som der delen

In het digitale tijdperk
(weet je nog hoe dat vroeger was?)
gooide de afzender op het laatst iedere fles
die hij leeg dronk in zee met een briefje erin.

de flessen werden gevonden
(door verschillende ongeadresseerden)
De boodschap was handgeschreven
“Beste lezer, laat mij met rust, bij voorbaat dank!”

De wens werd alom gerespecteerd
niemand viel de afzender lastig,
de lezers waren blij en opgelucht,
dat was toch weer een zorg minder.

Uit redenen van privacy
was de brief niet ondertekend.

Nu we het digitale zijn ontgroeid
communiceren we gewoon weer telepathisch
zonder tussenkomst van taal
of technologische middelen.

Het was wel weer even wennen,
communicatie zonder gebruiksaanwijzing,
zonder voorprogrammering of afstandbediening.
(niet opladen, bij geen spanning de beste ontvangst)

Voorheen moest je goed op je woorden letten,
nu op je gedachten en denkbeelden,
voor je het weet bestel je het onwenselijke,
geestelijke spam, je prullemand is zo vol.

Scheppen speelt zich af, niemand die het scheppende kent
het schept strandkastelen voor zacht krachtige golven.
schoonheid van vergeefs streven klinkt ruisend zo bekend.

het graaft kanalen, wild water leidend naar de dorstige zee
die bedolven ligt onder schuim, wind en openende luchten
hun schaduwen scheppen lichtjes met het scheppende mee

jonge wetenscheppers scheppen plezier in schelpenstrand
ze weten zich hier gelukt, als schepsel goed geschapen
in onbegrensd niemandszand waar branding eeuwig brandt

dit tijdelijke bestaat al eeuwig, het vergaan schept spontaan
ruimte voor en achter, onder boven, al het buitenste binnen
het nieuwste begin schept zin in het zonder meer bestaan

Het vergaan van de wereld is al eeuwen aangekondigd,
met een onvermoeibaar enthousiasme.
Moeder aarde vergaat echter zo moeizaam.
Er zit geen voortgang in haar vergaan.
Trager dan een dode slak.

Ze heeft geen haast en een lange laatste adem…zucht
Ze is niet alleen, ze is in goed gezelschap van het ademloze zijn.

Wij hebben haar vuur proberen te verbranden,
haar zee proberen te verdrinken in water,
haar hemel met lucht proberen weg te blazen
haar grond te bedelven onder zware aarde, vergeefse moeite.

Ach, ze wil best meewerken, maar vergaan gaat zo tegen haar
natuur in.
Ja goed, ze spuugt soms wat vuile lava uit haar puistige huid, ook dat vuil blijkt dan zo vruchtbaar dat nieuw leven ontstaat.
Natuur bloeit uitbundig op dode vulkaanas.

Haar onverwoestbare natuur lijkt wel op dat strijkorkestje
dat rustig hemelse muziek blijft spelen
op het dek van dat enorme zinkende schip.
Alsof ze het weten; op de bodem gaat het leven gewoon verder.

Maar laten we een ding afspreken:
Laten we de dagen niet meer plukken.
Gewoon de dagen laten hangen aan de levensboom,
die boom is al zo vaak geplunderd, dag in dag uit.

Laten we voortaan nog maar één dag leven,
naar de vruchten van deze dag kijken, wat rijp is valt ons vanzelf toe, ons ieder moment van de dag verwonderen over oningevulde ruimte. En laten we dan pas s’avonds laat voldaan sterven van de slaap.

Mogen wij u feliciteren met de aanschaf van de Peau et Cie 2014

-Zorg altijd dat dit het juiste moment is.
-Lees eerst de gebruiksaanwijzing (volg de pijltjes).
-Hou het apparaat goed schoon en droog.
-Controleer eerst of er spanning op het net zit alvorens de
stroom in te schakelen.
-Gebruik het apparaat nooit langer dan 30 minuten op stand
vier, laat het dan een kwartier rusten en afkoelen voordat u
het werk hervat.

-Nu is altijd het juiste moment, inderdaad dit moment.
-De gebruiksaanwijzing is naar behoren uitgelezen.
-De eerste keer kan het apparaat een vreemde geur afgeven, dit
is nieuwigheid.
-Betaal op tijd uw stroomrekening zodat u het apparaat altijd
voeding kunt geven.
-Op stand twee kunt u het apparaat twee keer zo lang gebruiken,
in dit geval raden wij u aan na een uur werk te gaan rusten,
het werk kan eventueel de volgende dag worden hervat.

De Peau et Cie is ook manueel te gebruiken.

-Knip in dit geval het snoer maar af, een stekker is overbodig.
-Smeer de scharnieren schaars met kruipolie, de nieuwgeur zal
uitblijven.
-De toepassingen van dit apparaat zijn legio, het valt niet mee
te bedenken voor welk doel dit geen toepassing zou hebben.
-Bewaar het apparaat op een plaats waardoor u er veelvuldig
gebruik van kan maken.
-Bij storing, nooit zelf repareren, direct retour sturen naar
de fabriek.

pruiskoordwuzzel
neven vorizontaal
zegen hertikaal
nomt kiet
oed guit
dan vaar
wat de
we doorden
been eetje
vehanderd rebben
twelf zorihontaal
en
aalf kertivaal
noppen klu
als een
verende zwinger
er
nopt kliets
dan veze
weemde vrereld
twie zoritonhaal
dree tervikaal
bonderwaarlijk
en
ongoordrondelijk
foe hijn
dals it
roordwaadsel
mentinste
blopt als een kus
zeel plevier

zo is het om een hondje van Rembrandt te zijn
’n stripfiguurtje van een halve vierkante centimeter

bij etsen is elk krasje onherroepelijk raak of mis
de schepper schetst uit de losse hand met frivole precisie
deze hondenkop is ronduit kubistisch gestileerd
door de oude meester, zijn tijd ver vooruit

blij dat ze mee mag, op weg naar huis of samen op pad
voor elke hond is het ultieme intiem bij de baas te zijn
ze rent vooruit in een uitgelaten draf, ze is zo blij
dat weet ik, want ik onderdruk maar net mijn wilde blaf

ik weet het ook dankzij mijn eigen verdwenen staart
die kwispelt als ik staar naar hoe ik ben getekend
door de vaste hand van de oude baas
mijn schepper laat mij uit in zijn verbeelde wereld

dichterbij kun je niet komen dan opgaan in dagdromen
wachtend op je baas, je verheugend op samen lopen
dwars door alle omstandigheden en daarna
aan zijn voeten liggen bij de open haard

terwijl hij staart in het vuur