d. k.nst .a. h.t we.l.t.n
.e ku.st v.n .et .eg.at.n
d. kun.t .an he. .e.la.en
de .uns. va. h.. w.glate.
.e k.ns. van h.t weg.a.en
.. ku.s. van het weg.at..
.. .u.st .an .et we.l….
d. ….t va. h.t w……n
Verse verzen
31 March, 2015 08:05
Drijft
wat is ze kaal
wat is ze kil
haar tranen zout
haar mond klinkt stil
haar huid is vaal
haar lijf is koud
ze is zo vreemd
en zo vertrouwd
zo desolaat
als een woestijn
de nacht is haar
geheim domein.
ze heeft geen oog
ze spiegelt licht
ze zweeft zo hoog
zonder gezicht
hij valt ten prooi
de maangek vindt
een medicijn
dat hij bemint
de maangek zingt
zijn liefdeslied
met een geluid
van zacht graniet
‘wat is ze mooi
als een ravijn’
‘ze is te mooi
om waar te zijn’
ze luistert wel
maar hoort het niet
de maangek zwelgt
in zijn verdriet
tot hij ontdekt
dat liefde blijft
de gek geniet
van wat hem drijft
Blikstof
Elke dag veegde ik het grind
met mijn te zachte wimpers
men zegt: het oog wil ook wat, zegt men
daarom veeg ik grindpixels bijeen tot zichtelijke beelden
er is al genoeg afzichtelijk
wanneer ik veeg ruist het gruis zacht
alsof ook de taal even wordt schoongeveegd
elke pixel zou gewassen moeten zijn in ijskoel beekwater
maar in plaats daarvan stof ik beter mijn blik af
en mijn kans schoon zien
Nuance ringen
Lare weugens
kwoed gaad
slom dim
foet gout
na jee
looi melijk
gijs wek
weel veinig
kloot grein
loog haag
lort kang
wart of zwit
wiet nel
zet of monder
PS: Het is niet altijd het een of het ander, dit of dat, alsof daar niets tussen zit. Het kan beiden zijn of geen van beiden of half om half.
Of een mengsel in een ondefineerbare verhouding, dit laatste is meestal het geval.
Beperking van de taal dwingt ons te liegen, ‘Lare weugens’ biedt mogelijkheden om meer ware woorden te spreken met meer nuances.
Leestekenhond
Het leven heeft geen zin maar vele zinnen.
Onze hond plaatst leestekens in de zinnen van ons leven.
De komma’s rollen uit zijn kont, punctueel,
soms schrijft zijn staart een vraag of uitroepteken?!
Hij redigeert onze gesprekstof, laat zinnen goed lopen.
Tegen onzinnen tilt hij zijn poot op, om te wissen.
Zonder hond rolt ons gesprek voort zonder adempauze…
Hij laat ons hart kwispelend verheugen op de volgende zin.
O wacht even, stil, hij gaat zitten als een eekhoorn,
maakt bij deze alinea uiterst geconcentreerd zijn punt.
Bizar gewoon
Ultra futiele poëzie
Kapot, gemaakt.
Malvorm
draad gesponnen
erts gesmolten.
een gesmeed plan,
verhaal rondgebreid.
het ijzer zo heet,
de draad zo sierlijk in de war.
versiering viert het vrij zijn
dankzij beperking van ruimte
ruimte die alle dingen
zo teder in vorm dwingt
de enige mal die naadloos
om elke vorm heen past
ooit een vorm zonder
die mal gezien?
Winterdichtsel
Ach lief, wat heb je
zachte handschoenen.






