Photo: Jelle Touw © 2017
Die wêreld sy so pragtmooi te aanskou
van hier my voëlnessie.
Verhul lê ek vingeralleen te broei
in die oseaan van grasgewas.
My keel sing niksnie meer vir die mense se oor.
My keel sing stil vir my eikinder in die kalkskil.
Stil gesing maak my die hart so kaggelwarm.
Photo: Jelle Touw copyright 2017
My oorlewing sy te skuil,
oplos in die omgewing
Ek wees eg waar geen voël nie,
onsigbaar sy my behoue tuis
Laat my faamloos geniet
van te lig in hierdie vrijveld
As jy my eiskilbreeksel vind
die voëls sy al vleuëlver gevlug
Jy sal vergeefs grijp in oop lug
my kind rus op die waaiwind
Die lewe wees so rauw,
soos groen as gras.
Ek wou dat ek nog ’n eier was,
So voëlvrij, sonder liggaam nie.
Hier kaalgat te lig in die son,
dat niemand my aantref.
Ach, hemellug broei my uit
met jou baie dik agterent.
Beskerm my met jou wolkvlerk
teen die suiwerkoue lentenag.
Photo: Jelle Touw copyright 2017
Geschiedenis is een achteruitkijkspiegel.
Met dit verschil dat het achteropkomende verkeer ons nooit kan inhalen.
Een eindeloze file van historische feiten achtervolgt ons
De file achter ons toetert.
Geschiedenis als uitlaatgas.
Waarom rij ik niet door, waar wacht ik nog op?
De weg voor mij is leeg, voor vrij verkeer.
Ik hoef nergens heen en sta graag stil bij de dingen,
de enige manier om geen geschiedenis te maken.
Er is al genoeg uitlaatgas.
Photo ©JelleTouw 2017
Gevels spreken heden stenig
met hun houtkozijnen monden.
Ze spreken voor zich zelf,
ingenomen en genoegzaam,
hun oogleden zijn gordijnen.
Gevels kijken neer, met hun vensterglazen ogen,
neer op de puipissende honden en de blinde,
doofstomme tegels daar ver beneden,
dat voetvolk der stenen.
Verheven gevels miskennen de bodem als ijkpunt,
als nulpunt van waar elke hoogte en diepte wordt gemeten.
Alleen het hemels blauw schijnt onmeetzaam te weten,
zonder positie in te nemen peilt ze feilloos elke hoogdiepte.
De toekomst is een worst die wijkt als de horizon.
Zo werkt het mechaniekje van de hoop.
Wie dat ziet komt thuis in het ambitieloze.
De jager blijkt z’n eigen prooi te zijn. F. Wildesheim
De oever is het begin van het oeverloze,
zo is het lichaam de oever van de ziel,
een vertrekpunt naar de zee van mogelijk heden. F.Wildesheim
Door van een olifant een mug te willen maken
creëer je enorme zwermen kleine probleempjes.
Echte problemen gaan per lichaamsgewicht. F. Wildesheim
Beste maandag, bloem van de week, nog in de knop.
Als dag der dagen maakt je velen van streek en van de kaart,
je bent het begin van al het geploeter en gedoe.
Kers op de taart ben jij.
Helaas heeft niemand heeft zin in jou.
Ze zijn der dagen moe. Met hun verkeerde been uit bed
begint de week onwerkbaar. Na de waandag volgt minstdag,
loensdag, zonderdag, mijddag, flaterdag, en ondag.
Gelukkig begint dan de week opnieuw als een bloem met zeven bladen;
Gaandag, winstdag, wensdag, wonderdag, blijdag, schaterdag, zoendag.
Zijn we geen eendagsdieren? Leven wij niet steeds dezelfde naamdag?
We sterven elke avond van de slaap en worden dagelijks herboren.
Copyright Jelle Touw 2017
Het moment dat je haar ziet
dansen in de wind weet je
Dit is de adem van geen God
die ons leven inblaast.
Geen God heeft zo’n grote mond,
één gapend gat waar de aarde in past.
De God van Geen sabbelt op die toverbal,
als een kind dat alle kleuren proeft.