één bloemetje
zo klein als de pupil in je oog,
verwonderingswaardig…

dat deze hele wereld
moeiteloos in je pupil past
is subliem gezichtsbedrog…

beeld neemt geen ruimte in

De heelheid moet kapot
om het weten te kennen
dat vleugels geeft

daarna leef je binnen
een andere schil,
onbreekbaar, zo fragiel

de schil van ruimte,
nooit breek je uit
dit openbaar geheime ei

ik mag barsten als ik weet
welke vogel dit ei heeft gelegd?

Ooit fietste je nu
over een lang en glad asfaltpad
dat als een strakke streep
de zomerpolder in tweeën sneed.

Vaak ploegde je daar tegen de wind in,
maar nu woei wind je mee,
daar gebeurde het…

Je reed precies zo snel als de wind woei,
met losse handen, zonder te trappen
windstil schoof je zonder enige weerstand door het landschap…

Je stond stil in alles wat bewoog.

Het nu van toen is nog steeds dit huidige,
het stilstaan bleef vers aanwezig.

Je staat stil in alles wat beweegt.

Zo zwemt ook de vis in blijvende stilstand stroomafwaarts.
De thuisreis is gemaakt van stilstand.

het miezert, plenst,
het pleurt,
het drenst,

het piezelt, druilt,
het plast,
het huilt,

het zeikt, het morst
het lekt, het hoost,
het stort, het saust,
het giet, het loost,

het spat, het druipt,
het nat verzuipt
het wordt al minder droog.

Badkuipen vol dorst stonden leeg
in keurig afgerasterde weilanden.

Verwilderde paarden dronken van vrijheid,
paarden buiten de hekken, uitgebroken.

Onbeteugelbaar begraasden ze tuinen, boomgaarden…
Och, die smaak van de mooiste bloemen…

Taal lijkt net een net
dat vist naar betekenis.

Betekenissen zwemmen
vrij door de mazen,

sommigen bijten gaten in het net.
Die gaten, daar gaat het om, niet om de vis.

De grootste betekenis weet
vissers te vangen
en te verteren in haar maag,
met net en al.

Onbemand dobberen
hun bootjes rond.

Kikvorsman zingt al blaaskakend
een schorre serenade voor zijn groenste liefde,

de waterspiegel golft
als hij haar stil bemint.

In de rimpelingen weerschijnen
de immer grazende wolken van het hemelblauw.

Onder water trilt het dril,

na een paar warme weken zwemmen de zwarte komma’s
als interpunctie tussen de vele zinnen van het leven.

Een lezer duikt onder en zwemt door pure betekenis

Photo:© Jelle Touw 2017

Sommigen kijken door een roze bril,
voor hen staat de wereld er gekleurd op.
Anderen kijken tussen de tralies door
en zien de wereld verdeeld in hokjes.

Weinigen spreken vrijuit en onbevangen
over wat vrijwel niet in taal te vatten valt.
Velen praten door een muilkorf en
houden zich aan publieke opinies.

Het pantserraam is een invitatie, daarachter
valt veel te halen en te verdedigen.
Een open deur zegt, hier is niets
het stelen waard, haal het liever gratis af.

Aanval zou de beste verdediging zijn…
maar is weggeven niet beter?
Wie het spel kan spelen en kan laten winnen
is stroomwinner, onder naamloze vlag.

Ik geef bij deze alle dingen weg
aan wie dan ook, in ruil voor de ruimte…
of nee laat de ruimte ook maar.
Laat mij ruimte zijn.

Er verschijnt een brief.
Met een heldere boodschap.
Een onbeschreven blad.
De afzender heeft een stuk hemel uitgesneden
en wil haar kennelijk niet vouwen om in een envelop te versturen.
Een wonder dat het ongeadresseerde toch
aankomt bij de ontvanger.
Dat het binnen komt, deze brief
waar al het onzegbare in staat.
Onverklaarbaar.