Verwonderd keek het sleutelgat door zichzelf heen.
Pas nadat ze het vergeefse wachten had opgegeven,
het wachten op de ene passende sleutel die het slot zou openen,
begon het sleutelgat in te zien dat ze al die wachttijd uit puur gegluur had bestaan.
Dat ze dat nu nooit eerder had ingezien…zo’n open deur…
Stuk gemaakt.
(Deze kortste roman met de gelijknamige titel
heeft een open einde…)
Nou, ik vind het eh..nogal wat!
Inderdaad…eh, dat getuigt van een eh…grote mentaliteit!
Nee, dat eh…zeg ik…ik bedoel maar!
Eh…zeker weten, dat is toch ongekend?!
Je moet er toch niet aan eh..denken dat..?
Het kan toch niet zo zijn dat..eh…weet je?
Nee, maar dat eh…valt niet meer terug te draaien…
Nee, ik eh…zeg altijd maar zo…
Eh…nou wat?
Ach eh…, laat eigenlijk ook maar zitten.
Het zal eh…wel!
Wat…eh?
Eh…dat!
Eh…?
Zandkorrel, je bent een parel, ik ga je geen zwijnen geven,
om je mee te versieren. Kaal is het mooiste juweel.
De schaapskudde vertrapte ‘snachts in paniek hun herder,
nadat hij voor het slapen gaan het verhaal verteld had
over de wolf in schaapskleren.
Mensenvoeten die over water lopen, wat zou dat?
Dat water overal heen loopt zonder voeten is pas een wonder
en terloops & moeiteloos bergen verplaatst naar het dal.
De arbeider raakte niet meer vermoeid toen hij zag dat zijn schaduw
al het zware werk deed. Voortaan delegeerde hij alle taken aan de schaduw.
De harde wind had het gezicht van de kustmens weggewaaid,
gezandstraald. Ze leken nergens meer op, zelfs niet op zichzelf,
ze leken op niemand. Gezichten als zandkorrels.
Het is feest in de kruinen,
feestversieringen vatten vlam.
Zo begint de mooiste vernietiging
in sierlijk & terloops gedwarrel.
Om ritselend in rond te struinen,
groen dat prachtig om het leven kwam.
In geen velden of wegen…
In geen velden of wegen…
Toch dit zien.
Dit zien heet niet
in geen velden of wegen…
In geen velden of wegen…
(Vrije vertaling van mussengetjilp, ongeautoriseerd)
Je voedde als kind uit het nest gevallen musjes op, of was het…als kind uit het nest gevallen voedden musjes jou op?
Er was in ieder geval een sterke lotsverbondenheid.
Daar zat je, blij met je bijna dode mus.
Je pincet met broodpap, gevuld met vliegjes en een wurm.
Ze zaten beverig in je hand, sliepen in je warme hals,
poepten op je kussen. Je hield heel wat mussen in leven.
Wachtend op het eerste voorzichtige Tjilpje, dan mochten ze weg…ze gingen niet, ze bleven steeds terugkomen in de loop van je leven.
Getjilp werd een lied van bevrijding.
Je hart kreeg er vleugels van.
‘Wat betekent de Tao Teh Tjing dan?’ ,vroeg ik als een bedelend jong vogeltje aan de vogelaar.
‘Tja, wat betekent dat…weet jij dan wat getjilp betekent?’ ,gaf hij terug.
‘Nee, maar waarom luisteren we er dan zo graag naar?’ ,bedelde ik verder.
‘Omdat het zo mooi is, zo onbegrijpelijk mooi!’ ,zei de Chinese vogelman met heldere blik.
‘Het is natuurlijk maar bij wijze van tjilpen dat ik dit zo vertel, dat begrijp je toch’?’ ,voegde hij toe.
Inmiddels hoor ik alleen nog maar getjilp in wat er gezegd wordt.
Zo…onbegrijpelijk mooi.
Ik vroeg aan de Chinese vogelaar wie of wat de Tao nou eigenlijk is. Hij had een enorme verrekijker, dus ik dacht: ‘Die ziet vast meer dan ik’.
Hij was net klaar met het afvinken van vreemde vogels en wees naar een plas op de grond voor ons en legde uit:
‘Kijk…Lau-tse is een musje…zo onopvallend, niemand merkt ze op terwijl ze de hele dag de Tao Teh Tjing tjilpen, onder het gebadder in een ondiep plasje op het grindpad’.
‘Ik zie geen musje!’ ,zei ik.
‘Klopt, ze vlogen net weg, maar hoor je ze niet tjilpen?’
Ik ontving een mobiel bericht:
“…Dit bericht is verwijderd!…”
Lees ik hier nu iets dat afwezig is?..,
vroeg het mij spookachtig af.
Even later keek ik nog een keer.
Het bericht was verdwenen.
Waar kan een bericht dat er niet is naartoe?
Naar het ‘onuitwisbare’…?
Hoe kan niets onuitwisbaar zijn?
Of kan juist alleen ‘Niets’ onuitwisbaar zijn?
Ik ging mij weer bezighouden met de ‘echte’
dagelijkse dingen, je kent ze wel:
al die tienduizend uitwisbare dingen
die houvast lijken te geven.