Onze dierbare schoorstenen,
zo verslaafd aan het roken
Ze moeten wel blijven walmen
om het wensvuur op te stoken.
Als surrogaatgoden scheppen ze ons
de meest overbodige, overtollige behoeften
die vergaan tot prachtige rookpluimen.
Zo mooi vergaan is droef & geestig
het onnodige verliezen is winst.
Een aandoenlijke melancholiefabriek.
Egyptenaren vereerden dieren als belichaamde goden.
Evolutionaire voorouders. Dieren belichamen letterlijk
de fantastische verbeelding van de evolutie.
Zij schiepen ons met hun eigen vlees en bloed in een
eindeloze estafette, zonder eindstreep.
Nu zijn wij aan de beurt om het spiraalstokje
verbeterde genen door te geven of willen we winnen
en er een eind aan maken?
Terug evolueren kan natuurlijk ook…cellen inleveren….
Op naar het Pantoffeldier?
Exotisch om een Chinese Nederlands te horen praten
op een terrasje in Lissabon met een zeer zachte Gé en
een rap rollende Rrrrrrr. Zij komt uit Roermond.
Wij komen uit Amstegdam en kunnen de eg niet zeggen.
Ze kijkt ons bevreemd aan alsof we van een andere planeet…
Photo: Jelle Touw © 2018
Voor velen lijkt Boeddha niet meer dan een gezellige huis & tuinkabouter
van hard plastic, beton of gips, liefst met een fonteintje uit zijn hoofd,
of fluoriserend bij nacht en ontij op de vensterbank als souvenir.
Dat Boeddha ooit een einde maakte aan alle beelden weet alleen niemand.
Niemand is een onplukbare bloem die uit modder omhoog kruipt.
Statistiek is de hele wedstrijd overtuigend in balbezit blijven
en dan in de laatste minuut een strafschop tegen krijgen
wegens spelbederf. Strak geregisseerde schijncontrole.
Kansberekening is meer zichzelf rijk-rekenen voor gevorderden.
De kans dat het noodlot jou treft is verwaarloosbaar klein.
Een op de zoveel-miljoen. Leg dat maar eens uit aan degene
die feilloos getroffen wordt. De kans dat je dat lukt is welgeteld een op nul.
De mus pikt de van tafel gevallen kruimeltjes op, als een geschenk uit de hemel.
Bij elkaar soms een heel brood per week. Zo is het mussengeluk, rijk door
bijvangst van vrij rondfladderen. Daarna samen badderen in een vers regenplasje.
Achter schilderijen, spiegels woont soms nog een vlakje maagdelijk behang, dat nooit het daglicht zag. Een vers en fris kleurvlak, dat geen tijdverstrijk heeft gekend. Licht kijkt er wel het mooie vanaf zo te zien. Hoeveel kleur zoog het licht uit het schilderij…en uit het spiegelbeeld?
In de beregende straat rijdt een foutgeparkeerde auto weg.
Ze verlaat het laatste stukje droge straat. Het regent niet meer.
Een kleine oase van droogte.
Schuilend onder de reuzenplataan rust de droogte.
Na de regenbui stuurt het bladerdak bij elk vleugje wind
vette druppels naar beneden. Ze vallen klaterend neer.
vannacht sliep je zo hemels,
de aarde was een hemelbedje,
de wolken je hoofdkussen.
Je lag heerlijk in zwijm tot
de daken en torenspitsen
in je rug begonnen te prikken,
hoogspanningskabels drukten
diepe striemen in je luie vel.
Slaapdronken werd je even wakker,
even angst om uit bed te vallen
toen je de matras-einder zag.
Je rolde je om op je andere zij.
Het was er ijzig koud en glad.
Door jou warmte smolt de poolkap.
Nu lag je voortaan rillend in het nat.
Ach, mens je kwam als dier uit zee
aan land gekropen, nu weer terug…
Je toekomst is plastic eten als een vis,
slapen met een geschubde natte rug?
Waarom zou je gebaande paden volgen als je ook door heggen kunt kruipen?
Waarom tegen muren leunen als je ook tegen de zeewind in kunt hangen op een berghelling?
Waarom makkelijk lelijk doen als het ook prachtig lastig kan of schitterend moeilijk?
(vrij naar Andy Goldsworthy)
Het onbekende…zo oer, zo oud. Veel ouder dan het oude bekende.
Ongekend is het wonder van welke bovenkamer dan ook.
Het reist altijd mee naar waar de reiziger is of zich verbeeldt.
Schatkamer zonder muren, schittering zonder diamant.
Tijdens de ochtendwandeling rijgen flarden muurtekst
zich aaneen tot dit onbedoelde vers.
Je hond ruikt weer eens andere dingen.
…alleen muren luisteren nog…
…leef aflossingsvrij…
…ik kook van jou…
…kom op, spuit mij over…
…stoelgang is dictatuur…
De hond vlagt tegen palen en muren…
Is grafitti het gevlag van ‘den hondmensch?’
Is poëzie een surrogaat voor de echte geur?