Je viel…een reflex greep nog even om je heen…
maar er was niets om aan vast te houden.
Waar bleef die bodem ? Je bleef maar vallen…
Angst om te pletter te slaan viel weg…
alles leek weg te vallen…het vallen zelf viel….
Geleidelijk begon het vertrouwd te voelen.
Viel je eigenlijk wel of was dit…vliegen?
Zou je ooit weten wat dit was of waarheen?
‘Thermiek van stilte’ kwam nog op, tot ook dat…
De gewoonte overheerste om nuhuidig heden alsmaar op te tellen.
Er zijn wereldwijd talloze loze jaartellingen. Het is maar net waar
je voorouders begonnen met tellen. De hedendaagse huid van nu
spreidt zich jaarlijks uit over de gehele aardbol, daarbuiten gaat
de maat over in eonen, astronomisch opgeblazen getallen.
Is het niet allemaal getel in de ruimte, terwijl dit alles draait om nul.
Wij blijven liever eeuwig, beginnelingen. We zijn hier, totaal uitgeteld.
Dit oude licht
al lichtjaren verjaard,
stralend vanaf reeds lang
gestorven sterren.
Bejaard vuurwerk dat stil
deze langste nacht siert,
‘t sterft hier van het licht.
God is weliswaar
nogal eens doodverklaard,
maar haar ver gezicht,
zonder baard straalt nu nog
wonderschoon als een kometenstaart.
Het is dit wakkere dal
tussen de planeten
dat alle kloven dicht.
Geestesoog ziet sterretjes,
door duizenden duizelingen gewekt.
De mensheid lijkt op een oeroud gebergte,
haar hoogste toppen liggen diep in het dal
te rusten op de bodem van de beek.
Klim dus niet als je naar de hoogste top wilt.
Waad door de beek en zie de toppen onder
glinsteren, schitterend glad geslepen.
Slijpsel in de stroom, vloeibare top.
Het kindje wist niets meer te zeggen,
maar zei zeer weloverwogen: …Ook…
Ook, is het beste argument ooit,
het beste argument vòòr alles.
Ook sluit niets uit…Ook omvat,
nodigt uit…Ook viert het geheel.
Ontmoet je een onoplosbaar probleem?
Zeg gewoon Ook…dit kan er Ook nog wel bij.
Onoplosbaar rekenen we Ook goed…
Weg met: Of dit, Of dat…Ook is beiden.
Ook is al.
Als we konden zeggen
wat echt willen zeggen
dan waren we gauw uitgepraat.
Omdat dit ten ene male
niet mogelijk is blijven we praten
tegen beter weten in.
Een retourtje eersteklas Den Bosch
is het ultieme waar taal toe in staat is.
(met een kleine toeslag voor de stiltecoupé)
Met deze perfecte vraag
moet je alleen niet bij de groenteboer
of de doe-het-zelfzaak aankloppen
die stuurt je een enkele reis naar huis
of adviseert: doe het lekker zelf.
Ga je naar een treinstation
dan geldt nog een kleine beperking:
Je moet niet toevallig al lang
en breed in Den Bosch zijn.
Je heet natuurlijk niet voor niets
Zoete Lieve Gerritje.
Maak maar geen geheim van het mysterie. Er is niets meer esoterisch dat dit, dit bord pap, dit ochtendzonlicht, dit ongewassen gezicht en deze warme hondekop die zich tussen je blote voeten schurkt, mysterieus gewoon.
Wij slapen liefst linksom
dezelfde richting uit bed
even omlopen en rechtsom
weer instappen
in onze slaaptrein
zo dienen wij de ander
als rugkussen
onderweg kussen wij terug
slapen als rondreis
door het lakenparadijs
Het vertrek is.
Het vertrek is niet.
Het vertrek is niet alleen.
Is niet alleen een weggaan.
Het is ook.
Het is ook een kamer
een kamer waar
men in kan.
waar men in kan blijven.
Een verblijf waar
men uit kan.
Waar men uit kan
vertrekken…
of in kan
thuiskomen,
een onderkomen.
Het blijft,
het blijft een gaan,
een gaan en komen
in dit vertrek.
Kom,
blijf
gaan!
Mensdom leeft nog altijd in Niemandsland, onder het regime van roofridders
in wolkenkrabbende kastelen.
Echter niemand wil inzien dat Niemandsland echt van niemand is.
Het gewoontespoor van claimen, koloniseren en plunderen is diep ingesleten.
Het ongegronde alleenrecht om te plunderen gaat boven elk dierenrecht.
Wie is er na ‘The Greatest Wars on Earth’ nog sneuvelbereid, om voor een leeggeplunderd, vervuild stuk grond te sterven?
Liever zoekt men nieuwe planeten om nog beter leeg te roven.
Wie niet aan deze juridisch onderbouwde leugen meewerkt wordt als
achterlijke indiaan in een reservaat op z’n best nog even getolereerd,
een laatste Mohikaan, een bezienswaardigheid in het toeristenpark.
Men doet er goed aan zijn bestaansgrond niet op deze aarde te baseren.