Het oude vertrouwde houdt vocht vast,
in compartimenten en containerbegrippen,
in tranenbassins, alles om vrij stromen te voorkomen.
Het aloude vertrouwde zal helemaal lek gaan,
leeg lopen als een vergiet, lakoniek over plafonds lopen,
ontspannen & terloops door muren heen turen.
Leven is vlees noch bloed, ze is een stromend beekje,
helder smeltwater, van nature naar het laagste punt
om daar te vergaderen met haar diepste wortelnerven.
Maken vele halve zachte gedachten
soms samen één hele
prachtvolle machteloze?
Welnee toch…of?
Wat als schaduw opgetast
gelijk zwarte sneeuw
in donkerste nacht smelt?
Wat vloeit er dan, waarheen?
Die magistralende zon
is van huis uit zo goed
geweest
haar levenslicht
uit te lenen,
aan ons nota bene.
Nu schijnt het
weer terug
naar thuis te willen.
Dag licht,
dankbaar blijven we
in jouw daglicht,
tot ook wij.
Aarde heeft geen voeten, geen vleugels, toch is ze op reis, onderweg,
ze reist als saharazand duizenden kilometers door de wolkenhemel.
Er spoelen eilandjes weg voor de kust terwijl elders door zandaanwas
land aangroeit. Vulkanen hoesten midden in de oceaan eilandjes van lava op
of verzwelgen hele archipels. Hele continenten drijven traagzaam uit elkaar
en uiteindelijk weer naar elkaar toe. Hun kusten ontmoeten elkaar ooit.
We dachten hier te kunnen bouwen op vaste grond, maar je kunt beter
je leven op ruimte funderen. Alleen ruimte is blijvend, betrouwbaar bodemloos.
Je wilde een bloem plukken als kind,
de bloem vloog weg…als vlinder.
Je huppelde achter de vlinder aan
met je netje ving je…steeds een bloem.
Nu je oud bent komt een vlinder zomaar
op je roze zonverbrande neus rusten.
Je kruipt soms als een rups door je bed,
je huid droogt uit alsof je traag verpopt.
Dromend vormt je nervengeest vleugels,
ze klapwieken aandachtig, dag en nacht.
Het vertrek wacht op volkomen windstilte
om de reis naar de zon, die bloem van licht.
De gevleugelde geest zal hoe hoger ze komt
wegsmelten in een poging de nectar te stelen.
Terwijl je opvliegt voel je het gezwiep achter je,
van het vlindernetje van een of andere gek.
De pupil is een zwart gat, met een blik van oneindig
tuurt het in alle pupillen met het donkerste licht.
Het is toch werkelijk geen gezicht, dat vergezicht?
En op wat staart het zich blind? Op een kometenstaart?
Welnee, deze pupil zuigt alles rustig in zich op
als een uitgehongerd kosmisch oog, gulzig.
Elk licht dat op haar netvlies valt wordt voorgoed
nooit weer gezien, in geval van zwaartekracht.
Deze sterrenstofzuiger in het land der blinden
heeft eonen lang geduldig geposeerd voor de camera.
En dit is nog maar één koning, maar hoeveel ogen
uit die duizelingwekkende pauwenstaart van sterren
kijken ons al eeuwig onderzoekend aan?
Wie niet weg is is gezien en wie weg is ook!
Scheppend midden,
waar alles zich uit tevoorschijnt,
heeft geen lokatie.
Ze is als het ware,
nergens niet inwezig.
Nooit valt ze ergens op,
hetgeen opvallend is.
Pas als het stil valt.
Als elke gerichtheid wegvalt
toont de opening zich
tijdens een open baring.
Wat zich ook openbaart
het valt als een blaadje
in het herfstbos, lukraak thuis.
Ze lijkt soms duister
dit binnenste midden,
maar zeer lichtvoetig is ze,
zonder voetjes, zo frivool,
als vreugde zonder oorzaak.
Soms hoor je de
raarste geluiden
in de buitenwereld:
“Nu ga je, ik zeg het
nog één keer, nu ga je.
Nu ga je het veld in
en je gaat jagen, jagen”
“en nog eens jagen…
anders stellen we jou
zaterdag niet op!’
Anders kun je gaan”
Vreemde, wrede poëzie.
Binnen draaien de beste
grijsgedraaide platen,
herlezen zich eeuwig
onverwoestbare bronnen.
Hier laat leven zich
vredig en vrij afspelen.
Spelen en laten spelen,
het ware wint alles,
het geeft zich gewonnen.
Soms fluistert het scheppende
midden in de lege nacht iets
in het stille geestesoor:
‘Ik besta niet, ik…besta…niet!’
Heel geestig.
De geestesmond geeft lucide respons:
‘Ik ook niet, ik…ook…niet!’
Een ‘inside joke’ die niemand vat.
Wat is daar zo grappig aan?
Vraag het aan de geestesneus.
Wie weet nu wat poëzie is?
Velen vinden het zwaar pet
of flauwe kul met of zonder
peren, amper rijm of maat.
Je weet nooit wat je leest.
Het gaat je pet te boven.
Kun je houden van dat,
juist omdat je het niet vat?
Kun je je petje niet afnemen
omdat je er geen ene snars,
geen malle moer van grijpt?
Ach, gooi er eigenlijk ook maar
met je mooie pet naar, want
een ding moet wel gezegd:
Dat petje zit jou als gegoten.
Vogels trekken, padden trekken.
Tandartsen trekken liever
niet, ze vullen hun leven liever
met wat anders, dan haal je
er meer uit zeggen ze…tja
Conclusies trekken,
oude wonden trekken
Vissen trekken zich niets aan,
ze gaan naakt, de hele zee
past als een dikke natte jas.
Kurken trekken, flessen trekken,
wortels trekken, nomadengedrag.
En wie geen fernweh heeft die
krijgt zijn trekken gewoon thuis
voor zo ver de voorraad strekt.