Verboden toegang

door

Veeg droog, ben nat

Honden spreken zonder woorden en dan ook nog in indianentaal.
Mijn natte hond Bir is kort van stof.
“Veeg droog, ben nat!”
Zijn ogen zeggen alles en z’n staart spreekt voor zich.
Als hij nat is blijft hij voor me staan, omhoog kijkend als een geslagen hond.
Het is inmiddels een vast afdroogritueel, waarbij hij mij een voor een zijn pootjes aangeeft.
De dankbare hond likt mijn hand als ik zijn teentjes droog, als reflex.
Daarna probeert hij z’n te ruime vel af te schudden, klaar.

Lees verder →