geen gedicht alsjeblieft over de landkaart,
er zijn grenzen aan de hekgekte

elk gebied is al afdoende gedicht
met opgelegde beperkingen
ter onderwerping.

tweedimensionaal misverstand
dat gebied tot plat papier reduceert

in het echte gebied liggen littekens
als slecht gehechte wonden

prikkeldraad is het toegangsbewijs
paspoort tot grenzeloos conflict

bewoon alleen het bodemloze land
van deze geestige speelruimte


Dat alles ooit een eerste keer moet zijn gebeurd…dat alles een magisch
moment van geboorte heeft gekend… daar blaast de geest van weg.
Zo moet er ooit een eerste lach zijn ontstaan uit de eerste grap.
Is het niet grappig dat er voor die eerste lach geen humor bestond.
Er voltrokken zich ongetwijfeld vele zaken, maar men kon er de humor
(nog) niet van inzien. Het leven was alles… behalve grappig.
Er viel nog niets te relativeren voor de eerste vaste overtuiging werd
uitgevonden. Het absolute standpunt moest nog geboren worden
voordat het kon worden betwijfeld en belachelijk gemaakt.
Eerst moest men zeker weten op het goede been te staan voordat
men op het verkeerde been kon worden gezet.
Een rotsvast geloof in binaire logica moest ontstaan zodat humor
een kortsluiting in de hersenen kon veroorzaken.
Zonder consensus van het normale zou absurditeit niet worden ingezien.
Domweg, omdat alleen het onomstotelijke kan ineenstorten heeft de mens
het vaste patroon, het heilige huisje en de juiste volgorde uitgevonden,
zodat er eindelijk eens iets om te lachen zou zijn.
Dankzij de humor hebben we onszelf voorgoed belachelijk
kunnen maken.

’n prachtig moment
‘t moment dat niets
zich aandient,

als nachtelijk lege snelweg
verlichte leegte
netjes belantarenpaald

Je bent er stil van,
deze lyrische gelegenheid
je bent er helemaal weg van

Ben je weg van wege
deze poëtische ruimte
die verzuimt te inspireren
tot ‘n gedicht of
aanzet tot iets beters…
iets wezenlijkers?

Wel nee?

vraagt zich niets af?
vanwaar deze leemte…?
vanwaar deze straatverlichting…?

Bij nader inzien
is het asfalt zelf van nacht
innig zwartgeteerd
zichzelf uitstrekkend
in elke richting

gapend van leegte…

weg zakkende

asfaltmatras