Vork bevond zich in een identiteitsvacuüm en dacht steeds vaker dat ze liever een Taartschep had willen wezen. Een rustig bestaan, als taartschep…alleen werk op verjaar en feestdagen. Dat eeuwige geprak was haar zo tegen gaan staan. Haar naaste collega Mes steunde haar. Mes adoreerde Vork en had zelfs ook wel eens gefantaseerd om net als Vork te zijn…maar Mes had zich er, in de besteklade bij neergelegd, omdat hij Meszijn op zich al bijzonder genoeg vond.
“Welke vorm dan ook heeft aan gebreken geen gebrek…..maar wij zijn samen, gewoon, simpelweg bestek”… Zo hadden de theelepeltjes in koor gezongen, bij de jaarlijkse kerstmusical, waar de gebaksvorkjes een leuk dansje bij deden.
De oude opscheplepel die vroeger kaasschaaf was geweest, verlangde nog wel eens naar het schaven van dunne plakjes. Als opscheplepel kwam je nauwelijks nog aan schaven toe. Je werd feitelijk uitgesloten van het hele schaafgebeuren, omdat je, zo onrechtvaardig, toevallig in de verkeerde vorm gegoten was. Mes begreep Vork en Opscheplepel goed, maar waarschuwde voor de onomkeerbare consequenties:
Eenmaal omgesmolten…in een andere vorm gegoten is er geen weg terug.
Maar Vork was niet overtuigd. Haar aversie tegen prakken gaf de doorslag.
Op laatste jaaravond was er een groot diner. De besteklade ging helemaal leeg op het tafellaken van damast. Ze gingen samen uit eten, om te vieren dat ze samen het bestek waren. Ze namen dankbaar afscheid van hun dierbare Vork, die ze allemaal, na het omsmelten een perfecte vorm toewensten.

Hallo, wat bent u als ik vragen mag?

Ik ben zonder meer een ‘Ook’.

Een Ook? , nee, ik doel op uw sexuele identiteit, bent u non binair…of…

Ik ben gewoon Ook.

Maar hoe wenst u dan aangesproken te worden?

Gewoon, als Ook…ik ben wat dan Ook!

Oké Ook dus…maar Ook is mij tot nu onbekend met alle respect, waar staat Ook voor, is het een afkorting?

Nee, geen afkorting, het staat voor: Onder andere….Eveneens….of Reken ik ook goed….voornamelijk Ook dus, het woord zegt eigenlijk alles al.

Kunt u toch misschien wat specifieker zijn…een tipje van de sluier?

Nou, het is nogal inclusief…specifieker dan Ook zal moeilijk gaan lijkt mij of het zou iets worden als: Dat gaat u helemaal niets aan!

Ach, wat flauw, u wilt dus niet uit kast van Ook komen?

Er is geen kast, daar kom ik rond voor uit!

U wilt zich dus niet bekend maken?

Welzeker, maar dan graag als Ook!

Nou, dan weet ik niet goed hoe ik mij tot u moet verhouden.

Is ook goed, doe dat dan maar niet…u verhouden tot…

‘Hij kijkt alleen maar… hij kijkt het mooie ervan af’, zo sprak men over W als kind.
W was een geboren voyeur, kreeg op zijn derde jaar al een verrekijker waardoor het natuurlijk gegeven talent tot een dwangmatige obsessie ontwikkelde.
Op latere leeftijd probeerde W via een complexe spiegelopstelling zichzelf te betrappen op een onbespied moment.
Vanuit een gefixeerde positie zag hij zichzelf nu als een rug die in de verte gluurde. De rug zag er gespannen uit en voelde vorsende ogen prikken, hetgeen een lichte jeuk veroorzaakte. De geobserveerde rug kon de impuls om te gaan krabben kennelijk weerstaan. Er werd ook geen poging ondernomen om over de schouder te kijken naar wat er zo priemde. Vergeefse moeite.
Nu W zich zo zag vroeg hij zich voor het eerst af…wat ogen eigenlijk zochten…wat wilden ogen zien… vinden?
Of was het om het even wat er gezien werd? Was dit nu eenmaal wat ogen deden, hun vermogen uitleven, registreren wat er allemaal aanwezig was? Nieuwsgierigheid naar alles maar die zich nu toonde als een rug.
Of was het het gewaar zijn van mogelijk gevaar dat mogelijk achter de rug naderde?
W wist niet meer waar hij moest kijken, ontspande waardoor de oogleden vanzelf dichtvielen als zachte sluizen die ‘n oceaan van zicht binnen sloten,
een stuwmeer van licht.

Je bij het loket uitschrijven als mens, om de natuurlijke staat
van anonimiteit te herstellen en daarna te worden uitgezet in het reservaat
of dierentuin. Bij wijze van Safari zullen voormalige soortgenoten je met verrekijkers komen spotten, in strenge winters voeren ze je bij.
Liever was je duurzaam onontdekt gebleven zoals de legendarische Wambigo, ondefinieerbaar, bij geen enkele soort ingedeeld. Een onbeschreven blad in welk standaardwerk dan ook. Je niet voortplantend, wacht je een vredig uitsterven, als de avondzang van de nooit gevonden Wambigo…een onvergetelijk geluid, onvergelijkelijk ook.

Proefdraaien met de nieuwe verhoudingen

De zelfkant was zijn standplaats
Ons persoonlijk risicobudget
Iedereen uitgeput, wat gaat er in hemelsnaam mis?

Look dressed, feel relaxed!
Vechten voor geluk
Houdt dat vakantiegevoel vast!

Ons leven moest nog beginnen
Tja, hoe gaat het nu met mij?
Ik ben heel erg van het alles nat afnemen

Door dit boek ging ik zelf schrijven
Waarom is krabben aan een korstje zo onweerstaanbaar?
Een heidens kabaal in de herfst

Ik heb de ruimte en rust van het platteland nodig.
Ik wist helemaal niks
Je moet wat durf hebben!

Begin zo jong mogelijk
Tijd voor een nieuwe klok!
Wie herinnerd wil worden houdt de lippen stijf op elkaar

(willekeurige volgorde van krantenkoppen uit NRC 25 september 2021.
met dank aan de redactie voor dit portret van de tijdgeest)

Fred Dakota is op 84-jarige leeftijd overleden. Fred begon als werkloze indiaan een casino in de garage van zijn zwager. De instanties lachten hem uit, maar dankzij een maas in het net van de wet die indianenrechten zoveel mogelijk inperkte konden ze hem geen vergunning weigeren. De eerste avond liep het al storm, een half jaar later kon Fred zijn eerste Casino laten bouwen, ‘The Pines’ in Michigan. Inmiddels halen 250 native American stammen jaarlijks 30 miljard dollar op uit hun casino’s daarmee bekostigen ze hun eigen gezondheidszorg, sociale instellingen en kunnen ze hun eigen culturele erfenis in leven houden. Soms konden ze hun eigen land buiten het reservaat terugkopen.
“Niemand wilde ooit praten over wat ons is aangedaan” ,aldus Fred in een interview uit 2012. “Hoe we zijn afgeslacht en onze cultuur is afgenomen. Maar wij zijn de enige echte inheemse bevolking van Amerika. En ik zal niet toestaan dat men dat vergeet”
Hoewel Fred er zelf niets aan over hield, was hij trots op het feit dat hij de soevereiniteit van zijn mensen had kunnen ondersteunen.
Soms doe je er goed aan om zelf een dief worden in een land dat op diefstal is gebaseerd.
Soms moet je dezelfde listen en bedrog hanteren om je rechten toe te eigenen om zo je cultuur te beschermen. De tragiek is dat dit ‘handelen’ volkomen tegen de oorspronkelijke natuur van de native American ingaat. Maar ‘de Grote Geest’ heeft het toegestaan.