Verveling is perfecte brandstof voor spelen en staat garant voor permanente evolutie van het spel. Want ook spel kan gaan vervelen en voorspelbaar worden.
Hoezo zoeken naar inspiratie of naar muzen voor briljante ingevingen als verveling de heilige bron is van creatief vermogen.
De verveelde speler verandert het spel om zichzelf uit te dagen, te vermaken.
En moet hij zelf daarvoor veranderen van vorm of identiteit?
Geen probleem, hij is maar een pion die elke rol kan spelen.
Als evolutie spelen is dan moet de eerste speler zich wel goddelijk hebben verveeld toen er nog niets was om mee te spelen. Als autodidact creëerde evolutie haar eigen speelgoed.
De stukken in het evolutiespel zijn ongeëvenaard gevarieerd van aard en verschijningsvorm.
Spelen kent geen einde, geen prijzen, geen winnaars, het is zichzelf genoeg en een genoegen.
En wie er in slaagt uit te sterven wordt bijgezet in het Pantheon van Darwin.
