men streeft
liefst moedwillig
naar iets wat ver
buiten bereik ligt

anders zou het
streven weinig zin
en leven evenmin

het bereikbare
genereert
gegarandeerd
saai succes

verover eens
rustig de top
Mount Everest
omhooggedragen
door kuddes
gehuurde Sherpa’s

om wensloos
op één plek blijven
onbegrijpelijk vervuld
door niets
en al wat daarin
voorbij drijft
lijkt zo’n
onbereikbaar dal

dat blijkt echter
niet het geval
men was immer al
onbereikbaar
hier

God zei:

dank

ik sta nog

maar in de

kinderschoenen

en bedank ervoor

om god te zijn

laat niemand

anders

het nu

maar eens

waarnemen

ik ga

met verlof

mij verdiepen

in de geest

van Oblomov

Waarom hebben wolken jeuk
boven hoogbouw?

Waarom heeft de zon
geen lampekap?

Omdat de oceaan geen
afvoerputje heeft?

zou je het heelal

niet liefst
in een doosje…
alfabetisch onder
de H opbergen
in het magazijn
van zijn ?

maar dat is helaas al
zo vol van zichzelf

het meest toereikende

antwoord is:

verkeerde vragen

sierlijk te vermijden

of deze doorzichtig

af te dichten

Het is nu echt zover
duur heeft nu wel
haar beste tijd gehad

vroeger of later is
daar dit hiermoment
de ‘tover van zover’

iedereen herkent dit
soepel huidige heden
Herakleitos’ stroom

toont ‘n open ogendroom
van blijvend anders zijn

deze ‘tover van zover’
‘n stromend vermogen

De Hertshoorn kwam
zowaar logeren…
stond met een goed boek
pontifikaal voor de deur
drong zich burlend binnen
met z’n wild gewei

dronk zonder mond
de gieter leeg en zweeg
zich pronkend naar
de meest prominente
plaats in huis en zei:

Wel nu, u kunt zich mij

niet voorstellen, maar

ik kom hier alleen

mij even voorstellen,

want weet je…

ik ben onvoorstelbaar

rrrraaarrrr!

Alsof de dag ‘n kippetje is
om totaal kaal te plukken
en dan bloot te roosteren…

alsof de zojuist ontloken bloem
in de wei niets liever wenst dan
mooi dood in een vaasje…

ochtenden bloeien spontaan
middagen scharrelen vrij rond
avonden genieten als lege urn

’t ongeplukte heeft dagelijks
alles al in zich, om wat dan ook,
waar dan ook, wie dan ook…

 

‘Alle dingen hebben een smoeltje’      J.C.Schagen

Het zien voelt zich bekeken
door de tienduizend dingen

ze kijken met hun beeld voorbij
de weerschijn op het netvlies

belichten met hun gezichten
het benul van blijvend ontstaan

zovele indringende erkenningen
van zijn maken blij verlegen.

Vannacht ontving je een briefkaart,
verkeerd geadresseerd,

alleen het huisnummer klopte.

.een Ansicht:

’Süsse Grüsse aus Irgendwo’,

een panoramafoto van ergens
ver boven de droomgrens.
In archaïsch schoonschrift stond er:

”We hebben het hier fantastisch,

meters sneeuw op de piste,

het sneeuwkanon maakt overuren,

files voor de stoeltjeslift…

Bis bald im Wienerwald!..”

Later die nacht at je
een rauwe vega-schnitzel
in Wegrestaurant ‘de Witte Bergen’
om de samenloop van misverstanden
kracht bij te zetten, met een ijsje toe.

De moedigen van Oot, niemand kende ze,
ze recruteerden legers der zachtaardigen
zij knuffelden meedogenlozen barmhard
tot overgave, eigensopgaarkokers sloegen
ze gade tot lichtflaters met fluwelen mokers
als onder steenlevers vormden ze ‘t geestige
onzichtbare commando der verlegenen,
saboteerden als schuchteren elke dodelijke
herhaling van zetten, tot het leven erop volgde.
De moedigen van Oot, nazaten der faalslagers.

Nadat de hand
de laatst ingeslapene
vergeefs tot leven
was blijven aaien

begonnen vingers
geheel zelfstandig
naar elkaar te tasten

vingers streelden alle
omringende, reeds lang
ingeslapen dingen…

muren, deurlijsten,
lampekappen,
aanrechtranden.
tafelbladen

overal waar
de handeigenaar
gelaten zich blind staarde
op het meest dichtbije,

het dienblad, de kopjes
het theelepeltje,
het kanten kleedje,
de stoelleuningen,
de rand van een mouw,
de zoom van de jurk

Niemand vroeg eens:
Waarom?
De hand zei niets
maar schreef
eens aan zee
het woord
‘ontferming’
in het zand.