Het blije hoofd ligt
als een bolletje
met Malagasmaak
op zijn krokante romp

onder het kuifje
van slagroom
prikken oogjes
als twee rozijnen
door het smeltende

meteen na de eerste
gretige lik valt
de koude homp op
de warme zomerstraat

met de lege kegel
stevig in de knuistjes
buigt het kind zich
over het weke gezicht
dat uitvloeit
tot wit plasje

de poging
nog ‘n oogje te proeven
wordt verijdeld…

de au pair
grijpt bellend in

Of iets waar gebeurd is of niet lijkt een soort werkzame stof die de kwaliteit zou bepalen van literatuur. Lectuur als geneesmiddel waar ‘echt gebeurd’ tot genezing leidt… is een vorm van terreur van de enige werkelijkheid, de enig juiste lezing.
In de verruimende werkelijkheid mag leesvoer zich helemaal op het placebo-effect baseren, zolang het maar tot de verbeelding spreekt. De lezer hoeft nergens van te genezen, behalve van elk doodlopende gewoontespoor. Als er na lezing weer ’n nieuwe zienswijze beschikbaar is heeft het placebo haar werk gedaan. De vrijheid van keuzemogelijkheden is weer uitgebreider dan voorheen.


Wat is die ongrijpbare vormkracht
die van binnenuit doet groeien,
wat is de innerlijke natuur
van natuur die spontaan
scheikundige stofjes inéénweeft
tot vormen van leven?

Waarom zou een stuurloos toeval
al eonen lang ontelbare doelmatige
levensvormen voort brengen?

Omdat stuurloos toeval niets beters
te doen heeft, zich doodverveelt
en dan maar geniaal creatief wordt
in eindeloze variatiedrift?

Volgens kansberekenaars
is het ontstaan van leven
even waarschijnlijk als de kans
dat een orkaan boven een vuilnisbelt
plots ‘n luchtvaardige Boeing 747
teweegbrengt.


De goden,
ooit zo almachtig
hebben het totaal
niet moeilijk meer
rustend op hun lauweren

hun onderduikadres
onder nano-nivo
blijkt het beste podium
om op voort te bestaan

bij gebrek aan hun lijken
zijn goden vermist verklaard
zolang hun stoffelijke resten
niet gevonden zijn
mogen nabestaanden
nog hoop koesteren
op de dood als teken van leven

dat wat zich dit realiseert
vindt naar waarschijn plaats
in datzelfde domein
onder nano-nivo

het scheppend zijn

Sinds je weer tot beest
gepromoveerd bent
kwinkeleer je heerlijk
onbekommerd, onbezonnen
zonder aanwijsbare reden
het stadium mens is overwonnen

het kwispelt alom in de geest
voorlopig even staartloos maar
wat niet is kan nog groeien
onder schouderbladen daar
jeukt het van verheugsel over
een toverbegin van vleugels

vinnen, geweien, slurfen, buidels,
liggen ook nog in het verschiet…
vanzelfsprekend is belichaamstaal
zo mededeelzaam is een mens niet


Het tijdsverkeer reist maar één richting uit
richting toekomst, u kent wel die malse wortel
die onbereikbaar bungelt aan de hengel
van verlangen, je weet dus nooit wat als…

Wat als je nooit die afslag…de verleiding had
weerstaan…niet over 1 nacht ijs…niet dat
medicijn…nooit door de stroom was weggespoeld
of wel was geëmigreerd naar Abchazië of Irgendwo?

Wat als je nooit had leren lezen…nooit op verkenning
was gegaan…nooit was verdwaald… nooit thuis was
gekomen…nooit door het wonder was bezocht…
nooit was opgelost in iets ongekends… wat als…

Wat als je onafgebroken naar wortel had getaald of nooit?
Wat als het nooit vooruit had gemoeten met de geit?
Als de geit vredig graast in de boomgaard vol mals wat als.


Rorschach is ‘n morsoor
alles lekt bij die man

de grote lekker trekt ‘n spoor
van vlekken achter zich an

zo kun je hem volgen
naar plekken van betekenis

je kunt nu vertrekken
in je vlekkenbelevenis

of zwijgen en denken
ach, laat ze verrekken

laat ze ontdekken dat
taal de blindste vlek is

zin licht op in ervaren wat
onbevlekt ontvangen is


Stroom is die ultradunne slang
die kruipt uit stopcontacten
zo je tele-foon & visie in…
rolt zich op…
ligt verdekt onder het scherm
om plotseling toe te slaan
met haar datagif
ze bijt in het netvlies
en kruipt tussen de oren
legt haar eieren
in elk ondergronds
struisvogelhoofd
dat slaapt met zand
in de ogen


ze viel je op
je viel op haar
ze viel je bij

jullie vielen op
elkaar in geluk
waar dan ook
mooi samen

geheeld
van ons stuk
viel wat dan ook
op haar plek
en bleef het
stromen

opvallend
dat het gek
genoeg zo
blijft bevallen
in elk gesprek
in elk vertrek
waar wij
aankomen