Het vergde enorme moed
om de gedoodverfde roman
‘Moed’ niet te schrijven…

Om geen vuile was buiten
te hangen over de lotgevallen
van Oot, Dee, Mis, Lank en Over Moed.
(niet te vergeten het zwarte vergeten
schaap van de familie: Wankel…

Het lezerspubliek had er ongetwijfeld
heimelijk van kunnen smullen.
Was het een sterke ruggegraat
of gewoon luiheid geweest die
het verdienmodel van het vuil
wist te weerstaan?

De wasroman kwam er dus niet.
Niet omdat de was niet gezien mocht worden,
maar wie was daarmee geholpen en werd
de was daar echt schoner van?


Het oude feest is jarig
met slingers van rimpels
viert ongeboren geest
zoiets simpels als ogen,
oren en ‘n neus van voren

Het oude feest is jarig
de pruik van jaren verhaart
ouderdom ruikt kruidig
als een heerlijk oude taart
smaakt eeuwig naar huidig

Het oude… viert voorbarig
al wat ooit nog wezen zal
in dit benulzijn dat ervaart
want het blijft ‘n raar geval
als ‘t kwispelt zonder staart

Ach, kijk, het maakt zo mismoedig…
de smalle oude snelweg,
zo aandoenlijk dat eerste asfalt…
die weemoedigmakende tweebaans met tegenliggers…
ze hebben haar tot vierbaansbreed gepromoveerd,
om nu ook deemoedig naast elkaar
in files te kunnen rijden
en elke gedateerde lantaarnpaal
moest ootmoedig wijken
voor halogeen koudlicht aan designmasten.
Het aquaductje bij Vianen hebben ze ook al gedempt…
wat blijft er over van ons Hollandse wegennetlandschap
omzoomd met die pittoreske bedrijventerreintjes.
Moge de hoge heren der planologie daar hartelijk
voor beloond worden…
en het liefst een beetje hardhandig…
niet te wankelmoedig.

Als je zo naar buiten tuurt
zijn we
veertien zonsopgangetjes verder
en een klein uurtje of wat te laat…

Vraag me niet wat voor dag het is
ik leefde nooit op of in de tijd
maar dit licht twee weken geleden
was precies zo
nadat
de wind was gaan liggen
onder de schemering van het land
op een matras van stilte

de rekenmeesters zijn weer eens
ongestrafd overijverig geweest inzake
het dagelijks lichtmanagement
implementatie van de zomaartijd

hoe of ik dat weet?
door de geur van lindelaan…
de luister van vogels…
zwaluwen gieren het uit
zij raken nimmer van de wijs
het wijsje
dat het licht zingt…

Het doet me ergens
aan denken…
aan…
ik weet het niet


verlegen boterbloemetjes
openen zich schuchter
naar het benieuwde licht

jonge haasjes peuzelen
treuzelend naïef van deze
zomergele plantage

zag je ooit ‘t meest gele
stervend van geluk
zo subliem overgaan
in een vers planthaasje?


Nergens vele klokken
hebben horen luiden
en denken te weten
dat er geen klepels zijn.

Men haalt vrij eenvoudig
de kanarie uit de kolenmijn
maar hoe in hemelsnaam
‘t kolengruis uit je kanarie?

Beter alle putten preventief
dempen als te weinig in ‘t bezit
zijn van ‘n geldig zwemdiploma.

Van wege het feit dat talloze
denkbeeldige schapen niet
te tellen zijn kan men beter
maar meteen in slaap vallen.

Eén schaduw maakt nog
geen zomer, daar is een
hele zwerm schaduwen
voor nodig en dan pas zon.

Stenen stoten gemeen
tegen elke ezelpoot dankzij
de macht der gewoonte,
geen steen loopt er omheen.

Onze kunstdokter wikkelt
de dingen in verbandgaas
zorgvuldig en discreet
achter het doorzichtige
gordijn van echt kunststof

Het publiek wordt geacht
zoals gewoonlijk om daar
doorheen te kijken om het
trauma van de dingen en
hun bezitters te doorzien

Kunst maken is inwikkelen,
omslachtig omzwachtelen,
in vitrines liggen mummies
als geofferde voorwerpen
om de kunstgod te behagen

De teloorgang van ‘t ding
wordt ritueel bezegeld,
de mens zal zonder dingen
verdergaan, ontzwachteld
ontdaan van elke buitenkant

Het publiek voor deze kunst
moet nog herboren worden,
aldus beeldend kunstdokter,
meedogenloos heelmeester
opereert zonder verdoving


Vermeer leest
hemels tegenlicht
van haar gezicht, zijn liefste
brieflezende lief
beleeft ‘t wonder mee

verwachtingsvol bedeesd
leest ze in zijn blik
weerspiegeld in de parel
aan haar gave oor
onder craquelé

verstild aandachtig
stromend als eeuwig
geschonken melk

zonder ‘t pril geluk
in elk pikseltje licht
te vermorsen

Is de tijd van uitgestelde rouw
over de geleden geschiedenis
onbenut verstreken als
een gepasseerd station?

treinen denderen voort
in alle windrichtingen

beginnen we niet beter meteen
nu al aan voorbarige rouw
over nog niet geleden verliezen?

rouwen met de wolven
in het bos
om het feit dat de olifant
in de kamer
op de kolenmijnkanarie
is gaan zitten
waarna hij ons verhaaltje
uitblaast
laatstademig welteverstaan

dieren maken nergens
een verhaal van…