Een neus ruikt zichzelf
als geurloos

zoals ‘n tong zichzelf proeft

smaakloos flauw benul

ook ‘t oor beluistert in zichzelf
dit alom benullige zijn

dat voelt

omvat door huid
onaangeraakt van binnenuit

zet ‘t geestesoog maar eens uit

met een leeg testbeeld
lijkt het toestel wel dood

echter

bij geen ontvangst geeft
het evidente
zich bloter dan bloot


Om goed wakker te worden,

leerde mijn oude grijze
en wijsgenoege grootmoeder…

moest je gaan dromen
van een slapende kudde…
waarvan je elk schaapje
één voor één wakker maakte
door ze kaal te scheren

steeds na het scheren
telde je ze…
en zo viel je telkens weer
in die diepe put van slaap…

er stonden inmiddels
‘n onbekend aantal
koukleumende schapen
op de dijk
van je wollige droom
wakker te wezen
in klaaglijk geblaat

daar had je je leven lang
plezier van…
van zo’n grootmoeder
die daar kriebelende truien
van breidde


Wij vieren hier
het onkenbare bestaan
der nimmer ontdekte dieren

de verdwijnkunstenaars
meesters in camouflage
die g.z.d opgemerkt bleven

als naamlozen voortleven
gerubriceerd als
ondetermineerbaar…..

We vieren hier de dieren
die niemand ooit zou missen
hun gewonde lijken zijn

onopzettelijk, nooit opgezet
om in steriele vitrines
van dodenmusea te pronken

ter ronkende eer en glorie
van die legendarische
jagers annex verzamelaars

die alles duurzaam
de dood in joegen
met naam en toenaam

Het voorrecht van het zwarte schaap is
dat het zwarte schaap alleen durft te staan
tegenover het wolvendom.

Daarmee definieert ze de witte kudde
die zich laat hoeden door angst.

Onderschat gerust de onzichtbare kudde
zwarte schapen die zich onder ons bevindt,
als ‘aliens’ bespioneren ze het kuddegedrag.

Het zwarte schaap hoedt van binnenuit.

Men herkent ze niet aan hun buitenkant,
ze hebben zich witgewassen.

Denk maar dat ze er niet bij horen,
ze zijn de cohesie van de kudde,
ze roepen angst op, juist vanwege
het witgewassen zijn

is iedereen verdacht



Onderzoek naar kleinste deeltjes
loopt vast in de vaststelling dat
er geen vaste kleinste deeltjes zijn,
materie blijkt onvast…dynamisch.

Elke metafoor of analogie valt uit één
in een fijner dan gasachtig bestaan
waarin geest zich als ‘t geestige bekijkt,
zo gezien is kijken, bekeken zijn…

Dit wonderzoek is binnengewoon raar
het zegt, gij geestige bekijk het maar…!

da tats una mi

da tat suna mi

dat atsu nami

dat ats u nam i

dat at su na mi

dat at sun ami

d a t a t s u n a m i


In de oksels van het huis
hangen spinnen
zelf hun slingers op
en vieren er hun feestjes

(aldus het verslag van de wandluis)

alleen gevleugelde gasten
mogen gratis binnen
‘t sterft er van de beestjes
die zich laten betasten

(après nous le plumeau)


‘n grijsfluwelige vacht
van maanden lag te rusten
onder ons bed, als dons
licht wakend onder ons

je hoeft ‘t niet te geloven,
op boekenplanken, kozijnen,
plinten en vensterbanken…
alle zegen daalt van boven

wie zijn toch al deze tot stof
wedergekeerden en waar
bleef hun zo geestige wezen?

in ‘t licht van schijnbare dood
bestaat stof slechts bij gratie
van ‘t ene waarnemende licht

de grap van tot stof wederkeren
brengt dit ene licht aan ‘t licht,
geestig dat dit zich kan realiseren


Men werd geconfronteerd
met een verdachte vlek

men legde een bekentenis af
alsof men er betekenis in zag
naam en vorm aan gaf
om er van af te zijn
men speelde het spel mee

Het oordeel leek rond
tot de verdachte ‘n volgend moment
weer iets anders bekende,
iets anders meende te zien…

men ging nu twijfelen
aan de verdachte
die er kennelijk plezier in kreeg
om al die verschillende
betekenissen te bekennen
Mea Culpa Mea Maxima Culpa
de verdachte kwam
niet meer bij en zei:

‘Is het geen blinde vlek om overal
betekenis in te zien, elke vlek is uniek
eenmalig zichzelf, het lijken net mensen…’