Omni verse verzen

door

Waterlanders


Na de grote Overvloed
zond evolutie ons:
de nieuwe mensch…
‘n soort van spons
met ‘n watermond
vol watertanden…

geheel naar wens,
afgeplatte waterhanden
bij wijze van vinnen
een waterhoofd als
vissekom waar 1
alziend oog in zwom

fraai bekleedt
met kwallehuid
om mee te zweten
zoals ooit nogal droog
was voorspeld door
Darwin’s profeten

wat staat hier nu
eonen later te kijken
naar hun versteende
lijken op dat wat ooit
een zeebodem was
oceanen verdampten
water werd gas

watermens verdween
fossiel in steen
alleen met het
vermogen
te schouwen
zonder ogen

door

Uithuidig

Bergen zijn
met wat wil
te bedwingen
een handelingechter
de stap
in het meest
veilige ravijn
van zijn
kan niemand
zetten

ook al
is men er
zo vaak
geweest

inwonend licht
komt
zonder voeten
thuis

uit
behuiding
tredend
weet het zich
oeverloos
omvat

door wie
weet
in hemels
naam wat?

door

Gazongeur

Ze worden hartelijk bedankt

al die dichters & dichteressen

die ‘t meest malse

poëtische gras

voor je voeten

hebben weggemaaid

hooibalen dichtwerk

namen zij jou

gul uit handen

je vraagt je wel af

wat hen heeft bezield…

was het hun roeping om

lyrische golfgazonnen

aan te leggen

of was het hen begonnen

om die pasgemaaide geur

die vraagtekenachtige

walm van

‘n vers gedicht

pasgevallen halmen

drogend in zomerzon?

door

Circus Wildesheim


Geestige invallen lijken wilde beesten
getemd in het dwangbuis van de taal

ze treden op in de met hersenzaagsel
gevulde piste van Circus Wildesheim

het getuigen dirigeert en disciplineert
de wildste begrippen, met de zweep

ze dwingt taalzinnige toverkunstjes af
voor een openbaar geheim publiek

ze lijken tam, maar kunnen onverwacht
onberedeneerd in hun eigen staart bijten

in het beste geval slaan ze plotseling toe
verslinden brutaal hun eigen dompteur

ze blijven wild, al zijn ze puur van geest

door

Nulspul

Stel je voor dat
het meest onbenullige
benullig blijkt

niet vanwege het ‘ding’
of het ‘dingachtige’
maar vanwege
benul dat prijkt

benul dat benul krijgt
van benul ‘an sich’
als los gestort stof

(fijngemalen metaforen)

onhoorbaar inklinkend
tot benulzijn
als bodemloos pad

niemand kan zich
zoiets voorstellen,
geen flauw benul

wat zulk ontastbaar
spul onthult
alleen maar dat

door

Oteur


Je begon als lezer die zijn schrijver maar niet kon vinden.
Nergens vond je dat wat op het lijf geschreven was,
niemand haalde jou de woorden uit de mond,
niets vond je wat de ziel kon voeden.

Lang dacht je dat jouw schrijver nog geboren moest worden.
Pas toen je het woord singulariteit leerde begon het besef
op te lichten dat jij zelf de schrijver tot bestaan moest schrijven
om het feest der herkenning te vieren.

Dit feest duurt nu al ruim tien jaar
als openbaar intiem onderonsje
met het wonder van het scheppen.
Zonder ooit aan lezers te denken.
Want elke lezer is een singulariteit,
vaak zonder het zelf te weten,
soms zonder het te willen weten.
Vrezen ze de last van de bevrijding?

door

Spelwerk

‘Heb je wel hard gewerkt?’ ,vroeg de engel bij de hemelpoort.‘Als spelen werk is…dan heb ik zeker hard gespeeld’, zei het kind in de mens.

‘Wat kom je hier eigenlijk doen… ben je uitgespeeld of zo?’

‘Natuurlijk niet… dit maakt toch deel uit van het spel’

‘Klopt, maar we moeten het hard spelen, je moet wel aantonen
dat je door de poort past’

‘Dat kan toch alleen als ik er nu doorheen ga?’

‘Dat klopt weer, maar pas op… als je doorheen gaat dan wil je meteen weer terug…’ waarschuwde de engel lachend.

‘Waarom dat dan, dit is toch de hemelpoort?’

‘Jazeker’ ,beaamde de engel, ‘maar dit is de uitgang’

‘Dus we waren al in de hemel, al die tijd?’

‘Dat is de grap van dit spel…en die tijd is ook maar tijdelijk bedacht…’

‘Wat is er dan niet tijdelijk?’

‘Deze speelruimte…zolang je speelt’

‘Wat is er eigenlijk achter de uitgang?’

‘Dodelijk saai, dan sta je buiten spel’

door

Zee van Geest


Ondanks lokale tijdsverschillen,
ondanks schijnbaar onoverbrugbare afstanden
spreekt men ‘real-time’ met elkaar,
van ‘oudsher’ telepathisch of middels
een prothese, de mobiele telephone…
Moeiteloos neemt men aan dat tijd
en lokatie relatief zijn.

Waar je Nu ook bent of Waar je gesprekspartner
zich ook bevindt in deze ene ruimte,
er is onmiddellijk contact.
Heb je ooit discussie over het tijdsverschil,
over wat de juiste tijd is?
Of meningsverschil over wie van jullie nu
Hier is of juist Daar?

Noem eens een ruimte die niet door haar
eigen afwezigheid wordt omvat?

Noem eens een tijd waarop deze leegte
er nog niet was, als aanwezige afwezigheid?

Er verstrijkt geen tijd, er verstrijken lichamen
in een tijdloze zee van geest.