De mens is ‘n speels tuintje
in deze ruime hof van heden
men doet er goed aan elke
gedachte weg te snoeien
zodat ‘t licht kans krijgt
om vruchten te laten rijpen
geluk is bloei en doen bloeien
denken is een niet begrijpen
(dagen als bomen in het bos)
de week
dwars door midden
nu zagen we pas
de jaarringen
(talloze dagen)
in de stam
wanneer wij zelf
eenmaal doorgezaagd
komt het zaagvlak
van de ziel
in het zicht
de lege piste
van Circus Samsara
‘hoog geëerd publiek,
u bent hier het zoeklicht…’
‘Spukhafte Fernwirkung’
zou centraal moeten staan
binnen de opvoeding zodat
het domme mechanistische
materialisme ooit wordt
overstegen.
Wie heeft ooit van S.F. gehoord
en de implicaties ervan
tot zich door laten dringen?
Het mysterieuze is natuurlijk
dat dit keiharde bewijs
zo zacht maakt… vloeibaar
Beeld: Joseph Beuys
Er ligt een schat verborgen
in het openbaar domein
van onschatbare waarde
in de vorm van mythen, sagen,
sprookje, parabels, fabels.
Ze liggen diep verstopt onder
het onvermogen van letterlijk
nemen wat overdrachtelijk is.
Ze kunnen niet begrepen worden,
maar alleen direct ervaren.
Het misverstand dat ze met opzet
ondoorgrondelijk zijn geschreven,
het is het mysterie dat dicteert.
Hun vorm opent de mogelijkheid om
iets onzegbaars te laten ervaren.
Er gaapt een gat tussen iets begrijpen
en iets met hart en ziel beleven.
Dit weten we tot nu toe,
onomstotelijk vastgesteld,
want je ziet ze niet vaak,
meestal zeer zelden,
je ziet ze vliegen.
stilstaand water wensend
volkomen leeg te stromen
in rivieren hemelwaarts
zeeën van ruimte voedend
wie zaaide dit raadselzaad
welke hemelse vruchten,
subliem of onverteerbaar?
geen idee van welk gewas.
Twee matige ogen zien niet meer
dan 1 goed oog.
Schele ogen zien wel degelijk
meer, maar niet beter.
Het geestesoog ziet het best
in de meest duistere nacht.
Voor geestesogen bestaan geen
helder ziende brillen.
Er zijn blinden met een vlijmscherp
geestesoog, die bovendien ook nog
eens beter luisteren, beter ruiken etc.
Er zijn zienden die niet bewust zijn
van het geestesoog, ziende blind
lopen ze zonder blindegeleidestok.
Het geestesoog zelf laat zich liefst
leiden door een blinde hond aan het
dunne lijntje van blind vertrouwen.
De weg loopt af
als leidend naar een dal,
moeiteloos rolt de fiets voort.
Spiralend zoef je naar beneden
langs gestolde gebeurtenissen
langs de kant aangemoedigd
door vlaggetjes van betekenis.
De aankomst blijkt
het laagste hoogtepunt:
de fameuze vicieuze nul
cirkelend rond het beeld
van de legendarische duim.
Een vreemde herkenning:
is dit niet de duim die ziet
dat alles goed is?
Is dit niet waar alles
gulzig en toegewijd uit
tevoorschijn is gezogen?
Je springt van de bagagedrager
en dankt de goddelijke duim
op je blote knieën…
met het stil verzoek om eeuwig
verder te mogen zuigen.
na het gebed sta je op,
de fiets blijkt verdwenen
in ‘n fietsvormig vacuüm
en je ziet dat het goed is
om nulpunt te zijn
Ik weet niet wat ik zeg
en dat zeg ik
dus verontschuldig mij
ik weet niet beter…
Ook voor wat ik heb
gedaan betuig ik
preventief mijn spijt
want ik weet eigenlijk
evenmin wat ik doe…
Vergeef mij dus
bij voorbaat voor alles
wat ik mogelijk nog
ga doen en zeggen…
Ik heb geen idee
wat dat zal zijn,
ik kan niks beloven
noch overzien.
Over wat ik allemaal
niet heb gedaan en of
in gebreke ben gebleven
zwijg ik liever,
die oceaan van
nalatigheid
zal ik nooit over
kunnen zwemmen
er is geen overkant