Handleiding met bijsluiter over:
Wat handschoenen met mensen doen.

-Vuile modderhanden lijken soms op keurige handschoenen
-De handschoen slaat met de vuist op tafel, de hand vergaat van de pijn.
-Een goede masseur heeft nooit pijn in zijn handschoenen.
-Plak een pleister over de huidwond van een onvoorzichtige handschoen.
-De ene handschoen streelt teder de gehavende huid van de ander.
-Slaap met met handschoenen aan om vingerafdrukken
op dromen te voorkomen.
-De handschoen huivert om de herinnering van welke huid
hij gemaakt is, dit te horen bezorgt je kippevel.
-Handschoenen schudden elkaar weliswaar,
maar elke hand telt achteraf haar vingers na.
-Handel zonder voorkennis, met blote handen tastend met
handschoenen van duisternis.
-Zeg tegen de rechter: “De handschoenen hebben het gedaan,
ik was mijn handen nooit met modder”
-De oprechte mens draagt handschoenen van echt eelt.
-Schuif nooit een ring aan een behandschoende vinger,
de vingers houden iets achter de hand.
-Speel pianomuzak altijd met handschoenen aan,
om het fingerspitzengefühl te beschermen.
-Koop af en toe een rol prikkeldraad of bosje doornen
ipv rozen, daar houden handschoenen zielsveel van.
-Handschoenen wassen elkaar schoon
en vetten elkaar in met handcrême.

Voor de dodelijke verklaring
van onze te zwaarbesnorde N.
leek God op ‘n ober die elke
klant in zijn zaak wegkeek.

Op het eerste gezicht
‘n goedlopende wereldzaak
bekroond met talloze sterren

Op de menukaart stond
letterlijk ‘Al & het Mogelijke’

Had je je keuze secuur gekozen
knipte je netjes met je vinger.

Nu bleef het oberwezen
je superieur star aanstaren,

daarna zwaaide je opzichtig,
je riep zo olijk: JoeHoe!
maar niets mocht baten.

Je wilde officiële klachten
indienen bij de hoogste baas
over de schandelijke bediening.

Het oberwezen wees je übercool
terecht, naar zichzelve en
naar ‘n verweerd bordje:

-Doe-Het-Zelf-Zaak-
dat hing daar al sinds de oerknal,
zo werd je fijntjes uitgelegd…

Laatst kwam zich
de zelfkennis tegen
starend in ‘n etalage,
die ouwe kennis
zag geen uitgestalde dingen,
maar keek met lege pupillen
dwars door mij en alles heen…
zicht zag zich in de weerspiegel.
God, wat heeft ons gelachen,
om niets… niets in het bijzonder….
Geen vage kennis, allerminst,
niets is bepaald niet vaag,
maar des te meer geladen
met de ongrijpbare humor
van het niet zijn…
en het onverwoestbare
benul daarvan.
Bodemloze bestaansgrond

waar zinleving
een zalige vrije val is,
een geestige vorm van vliegen….
Zelfkennis is die gene,
niemand

in niemandsland
Op vleugels van de lach
buikschuddend zwevend
op de thermiek van het niets.

Niets, wind van het zijn.

Het zijn de vogels
zonder vliegbrevet
die het hemelscherm
leegbezemen
van vege tekenen.

helaas is ons laddertje
net te kort om
de maan tot rust
te kunnen aaien

 

met alle trapjes
en laddertjes op aarde
tesamen gestapeld
komen we best
een heel eind
in haar buurt

 

dat dit aaien
geen enkel doel dient
maakt het niet
minder noodzakelijk
er naar te streven

 

want dit laat ons
vliegen zonder brevet
bij gebrek aan vleugels
als samenpoging

om stapelgek
de maan te aaien

Denkend aan Holland
herkende men amper iets terug,
onder de bedompte kaasstolp
van vervuilde lucht kantelde
het land, tot er één afzichtelijk
bedrijventerrein over was…
compleet vervreemd zag men
daar files als autorivieren stil
in omheind laagland staan…
Er woonden ontheemde consumensen,
dolende forensen en slachtdieren…
Alles moest & zou hier automatisch gaan,
niets met de blote hand…
machines rooiden hoge populieren,
exotische palmen op het strand…
de winters…voorgoed vergangen,
zo intens was ‘t verlangen naar een
tropisch zonnebrandparadijs met
roomijs en overal muzakmuziek…
nergens rampen laat staan gevaren..

Waar bleef de Marsman die ons redt?

Eonenoud zaad dommelt
als gekluisterd licht
in de lange onderaardse nacht.

Schitterende schatten pronken
geborgen onder grondelijk donker
zacht omvat door droogte.

Het zaad wacht niet, verwacht niets,
ze is al compleet gelukt in zichzelf.

Te kiemen of niet….
‘t is haar om het even
rustend als een klein godje
in haar kaf

De regenboog leek
vandaag op een handvat
om wereld mee vast te pakken
en uit te gieten
over immer droge
bestaansgrond.

In de binnenwereld
waar ziel zwemt
regent het permanent
droge druppels

vallend

in vijverig zijn
waar

Zekerheid staat in de file op weg naar de rotonde

om vicieuste blijven, herhaling werkt bevestigend.
Gewoonten scheppen aannames van gewoon.
Zo lijkt er tenminste nog iets solide en stabiel.

Onzekerheid mijdt files en heeft geen idee
van wat gewoon is, ze weet altijd vrij te parkeren
in de ruimte van het niet weten.

Onzekerheid stapt uit en gaat behoedzaam
te voet verder en raakt verzeild in gebieden
waar zekerheid nooit zal komen.