Er belde een man met hoed bij mij aan. Hij sprak formeel: ‘Wijkonderzoek gemeentedienst Demografie, mag ik even uw legitimatie zien of u het wel echt bent?’
Ik was verrast door zijn absurde vraag, maar zag er geen kwaad in om hem mijn papieren te tonen. Geduldig wachtte hij buiten terwijl ik uit het laatje mijn bestaansbewijzen opsnorde. ‘Of u het wel echt bent!!’ ,dreunde nog na in mijn hoofd.
De man ontving gretig mijn papieren en bestudeerde mijn gegevens aandachtig.
Terwijl hij mijn kaartjes stevig in handen hield zei hij op een rustige brutale toon:
‘Hoe kwam u op het idee om mijn plaats in dit huis in te nemen en zich als mijn dubbelganger mijn bezit toe te eigenen?’
Ik was verbijsterd over zijn vastberaden analyse en had op dat moment even geen repliek.
‘Vindt u niet dat u verdacht veel op mij lijkt?’ , vervolgde de man zijn betoog.
Nu pas zette hij zijn hoed af om mij zijn gezicht te tonen.
Ik nam hem nog eens goed in mij op en inderdaad was de gelijkenis treffend.
‘Maar volgens mij lijkt u op mij en niet andersom!’ ,wist ik uit nog te brengen.

Hij keek mij heel link aan. ‘Ik ga hier onmiddellijk werk van maken’ ,zei hij terwijl hij mijn papieren in zijn binnenzak schoof. Met zijn linkerwenkbrauw opgetrokken zette hij zijn hoed weer op salueerde alsof hij zijn missie vastberaden ging voltooien en liep weg.
Omdat ik net gedoucht had en in mijn badjas in de deuropening stond ging ik hem niet meteen achterna.
In een staat van bevroren paniek schoot ik een broek aan en ging de straat op om hem te achterhalen. Als een kip zonder kop rende ik rond en hoorde achter mij geschreeuw: ‘Daar gaat hij…die kerel probeert mijn leven, mijn huis te stelen., grijp hem!’
Ik zag politie van diverse kanten aankomen. Ongewild zette mijn lijf het op een lopen, stom natuurlijk, maar weet een lijf veel.
‘Zie je wel, klonk het, ‘dat is hem…waarom zou hij anders op de vlucht slaan?’
Ik wist ongezien onder de brug te verdwijnen. Boven mij hoorde ik gedempte stemmen.
‘Ze worden toch steeds brutaler…gelukkig heb ik mijn papieren nog!’
‘We zullen de wijk de komende dagen goed surveilleren, wie weet vinden we hem nog… kunt u nog even het signalement geven, dan gaan wij verder.?’
‘Neem maar een foto van mij’ ,zei de man zelfverzekerd, ‘hij leek precies op mij!’
Toen de politie vertrokken was hoorde ik hem nog telefoneren:
‘Ja met mij…je kunt nu komen en het nieuwe slot installeren, je weet het adres!
‘Nee, geen naambordje nodig…die naam is prima, tot zo’

Pas ‘s avonds laat waagde ik het om mijn schuilplek te verlaten. Ik moest en zou naar mijn huis. Bevend stond ik in de heg verscholen. Door een spleet in het gordijn kon ik hem zien zitten, in mijn kamerjas, lezend in mijn lievelingsboek, achter het glas hoorde ik de muziek die mij altijd zo rustig maakte. Ook nu weer werd ik er heel rustig van. Muziek heeft altijd die eigenaardige uitwerking op mij gehad dat het mij verzoent met het onaanvaardbare. Muziek, je zou erin moeten kunnen wonen…
Die nacht droomde ik dat muziek een brug was naar een andere oever.

Het was in de heetste zomer van de eeuw dat Miroslav Mug droomde dat hij
steeds in zijn slaap gebeten werd door bosolifant Balsekar Flabwami ,zo’n uitbundig versierd Indiaas exemplaar, met een stip op zijn voorhoofd, zo ééntje die met boomstammen sleept. Zo groot dat je hem nooit zag aankomen in je slaap.
De beten lieten enorme bulten achter op het muggeruggetje van Miroslav.
Met z’n badmintonracket probeerde hij de grijze kwelgeest dood te meppen,
maar de dikke huid was zo stug dat er alleen een klein stofwolkje uit opsteeg.
Buiten de ondraaglijke jeuk die de olifant veroorzaakte zat die Flapwammes ook nog eens onophoudelijk op zijn slurf te tetteren, met dat irritant nasale geluid.
Miroslav probeerde vergeefs een meeslepend boek te lezen, ‘Wrawotil’s badeend’ om de jeuk een beetje te vergeten. Zijn vriend Katopek de girafrups sliep overal doorheen, de olifant ‘lustte’ zijn bloed kennelijk niet. Die ochtend liet Miroslav aan Katopek zijn bulten zien.

‘Ach jee, Miroslav man, je rug, je lijkt wel een kameel!’.

Katopek verzon meteen een fantastisch plan: ‘Als we nu twee badmintonshuttles in de slurfgaten van die Flapwammes slaan. Dat zal hem leren uit onze buurt te blijven’.
Op dat moment kwam huisvriend Vladomir de zebrakrekel binnengegonsd op zijn hommelscooter.

‘Wat zijn jullie van plan met Flabwami, hoorde ik net iets over shuttles in zijn slurf slaan?, nee toch….die dingen blijven steken!’ , riep Vladomir verontwaardigd, ‘die raakt hij nooit meer kwijt’

‘Ja, wat wil je nu, nog meer bulten op Miroslav of afrekenen met die grijze slampamper?’ ,Katopek wees naar de vurige bulten, ‘die schat sterft nog van de jeuk, wil je dat dan?’

‘Maar, je vergeet wel dat Balsekar Flabwami ons hele geheugen beheert, als hij bezwijkt is het hele bos zijn geheugen kwijt!’ ,waarschuwde Vladomir.

‘Daar had ik niet aan gedacht, was ik al vergeten…’ erkende Katopek schoorvoetend.

‘Weet jij eigenlijk wel, Katopek, waarom olifanten ons bijten…’

‘Nou, ik ben wel heel erg benieuwd wat je ons nu weer wijs gaat maken!’

‘Ze geven ons bulten om ons meer geheugen te geven, legde Vladomir uit.

‘Geloof je het zelf?.’ ,grijnsde Katopek brutaal.

‘Die bulten jeuken zo vreselijk opdat wij niet vergeten’, hield Vladomir vol.

‘Wat vergeten….wat valt er nou te vergeten, nou wat dan? ‘, riep Katopek met een irritant keverstemmetje.

‘Jij hebt echt een geheugen als een muggenzeef Katopek…en dat komt omdat je nooit gebeten ben, je hebt geen enkel geheugen…en dus ook geen geweten’

‘Nou vertel op dan….!’

‘Om…eh…ons eraan te herinneren dat eh…Flapwammes jarig is!’, verzon Vladomir terplekke.

‘Dus jeuk herinnert ons eraan om dat goed te onthouden?’, schamperde Katopek.

‘Kom Katopek, laten we in hemelsnaam even gaan badmintonnen’, stelde Miroslav voor die het gezeur zat was.

‘Waar zijn de shuttles, Vladomir?’

‘Zo net lagen ze hier nog, alletwee!

‘Vladomir! Geef hier! ,kom onmiddellijk terug!’

Vladomir zat al op zijn scooter die stationair stond te gonzen in het ochtendzonnetje met de twee shuttles triomfantelijk onder zijn vleugel geklemd.

‘Wat moet jij nou met onze shuttles?’ ,jammerde Miroslav.

‘Aan de jarige geven natuurlijk, dat waren jullie toch ook van plan?’ , redeneerde Vladomir slim en weg was hij. Met piepende remmen stopte hij bij Balsekar die er
vermoeid uitzag. Vladomir gaf hem meteen zijn kadootjes om hem op te fleuren.

‘Ach, wat leuk, wat attent’ ,mompelde de grijze reus ontroerd, ‘precies wat ik nodig had: Twee oordoppen….ik word namelijk helemaal gek van dat gezwets van die Katopek, die gek met zijn lange nek en die vreselijke Miroslav kletsend achter mijn grijze rug, ik hoor alles wat ze zeggen met die oren van mij….en ik onthou het ook nog allemaal’

‘Alsjeblieft, grote vriend, voor je verjaardag!’ ,zei Vladomir en tjirpte even een klein verjaarsliedje op zijn gestreepte achterpoten.

‘Ach, hoe wist je dat ik jarig was? ,vroeg Balsekar verbaasd terwijl hij de oordoppen in deed.
Het antwoord van Vladomir hoorde hij al niet meer.

Gevoel voor humor had Borek Midalgan niet, als telg van de spierzalfindustrieel, nooit gehad ook en zeker niet van zijn ouders.
De genen, verantwoordelijk voor een spontane lach, ontbraken bij hem simpelweg ,zo was zijn rationele overtuiging.
Zijn huisarts constateerde, inwendig schuddebuikend, ‘dubbelzijdige verlamming aan beide lachspieren’, hij schreef door het schudden een onleesbaar recept uit.
Borek slikte daardoor enige jaren per abuis een overgangsmiddel tegen onrustige benen.

Binnen het sociale leven wist Midalgan zich
even wel te handhaven door op het geëigende moment hinnikende geluiden te produceren wanneer hij bij anderen ‘leuke’ humor meende waar te nemen. Meestal ging dat goed en werd er smakelijk samen gelachen. Evenwel…soms vergaloppeerde hij zich en oogstte verstoorde blikken wanneer zijn gehinnik net iets te lang duurde. Dan stelde men hem wel even voor om in een manege te gaan werken, hetgeen hij niet begreep. Borek wist werkelijk niet waar men zo om moest grinniken en zag geen ander parcours dan zich aan te passen aan de sociale conventie en maar hard mee te brullen met de bijbehorende mimiek.

Als vanzelf rolde hij evenwel in de meest humorloze wetenschap, die van de genetica. Tijdens zijn stage bij het justitieel forensisch instituut vatte hij het plan op om het gen voor humor op te sporen. Om zich niet belachelijk te maken zweeg hij erover als het graf, zijn missie bleef geheim. Humor was wel even het laatste wat men binnen de academische wereld onderzoekwaardig achtte.

Midalgan liet zijn eigen genoom analyseren.
Door vergelijking met andere genomen zou hij het ontbrekende gen op het spoor komen.Tot zijn verrassing bleken zijn genen identiek met de genen van degenen waar hij zich mee vergeleek, stuk voor stuk volbloed lachebekjes.
Hij vond het niet leuk dat zijn hypothese niet klopte, zijn stokpaardje…maar dat betekende niets, want hij vond immers niets grappig.

Borek schaamde zich eerst nog even wel voor zijn onvermogen tot zijn psychiater hem aanmoedigde om openlijk uit te komen voor zijn gebrek aan humor.
‘Gooi de teugels los Borek, het leven is toch al geen lolletje’…het is een hard gelach!’ ,grijnsde de zielkundige wellevend.

Steeds wanneer hij in schaterend gezelschap verkeerde begon Borek uit te leggen dat het niet leuk was om te gieren om onzinnige dingen en waarom humor in het algemeen eigenlijk nooit grappig kon zijn…dat lachsalvo’s per definitie op een pijnlijk misverstand berusten. Borek wist zijn toehoorders even wel zo te overtuigen dat het lachen hen verging, ze waren dus nog te genezen… ze werden zich bewust dat ze tot dan toe uit ongemak, onbegrip, onmacht en onwetendheid hadden gelachen.

Midalgan begon een therapeutische praktijk om mensen voor hun grappen of practical jokes te behandelen, alsof het enge ziektes betrof.
Zodra ze de grap konden doorzien kregen ze inzicht in het feit dat humor in wezen niet bestaat.

‘Humor is een serieuze aandoening waar helaas veel tijd mee verloren gaat…’, aldus Midalgan, ‘kostbare tijd die veel nuttiger besteed kan worden aan ernstige zaken en situaties die echt niet leuk zijn….’
‘Zijn niet alle oorlogen ontstaan door misplaatste grappen, die verkeerd vielen…’
Borek schudt zijn hoofd denkend aan de nabestaanden.

De gezworen compagnons kregen onenigheid, over geld. Samen reviseerden ze hoogbejaarde vleugels en piano’s met befaamde merknamen. Als lijk werden ze opgekocht, afgeragd en onteerd, inclusief gescheurde zangbodems, kapotte hamers, rammelende mechanieken. Zij maakten ze weer nieuw en heel, zwart gepolitoerd, nieuwe hamerkoppen, met het beste vilt ingevoerd, nieuwe besnaring.
Hun taakverdeling was niet helder gescheiden, ze overlapten elkaar, ze meenden dingen te hebben volbracht die de ander had gedaan.
De gemoederen bleken onbeheersbaar, de ruzie leidde tot een rigoureuze scheiding. De eiser liet diezelfde nacht nog zijn favoriete drie lijken ontvoeren uit de werkplaats, juweeltjes van authentieke instrumenten, in gereviseerde staat een vermogen waard.
Er volgden vergeefse huiszoekingen, serienummers werd bij of weggewerkt
De ontvoering leek geslaagd en de rekening vereffend.
In het geheim werd er aan de reanimatie gewerkt, door diverse ingehuurde mensen die betaald moesten worden, een fikse investering. Dat gebeurde netjes tot de instrumenten klaar waren.
Men was unaniem lyrisch over het vakwerk. Maar om onbekende reden werden ze geen van drieën verkocht. Geen reden is natuurlijk ook een onbekende reden.
De ontvoerder vond zichzelf een uiterst rationeel, nuchter mens, maar hij betrapte zichzelf op de gedachten dat de drie sublieme vleugels vervloekt waren en dat ze misschien wel helemaal niet gereanimeerd hadden willen worden.
Hij vond dit belachelijke gedachten en toch bleven ze hem bezoeken. Ze leken hem in gijzeling te houden.