Het geheugen gaat achteruit.
Inderdaad & uiteraard rijdt het geheugen achteruit.
Maar achteruitrijdend geheugen is toch ook een toekomst?

Achteruitsturend over je schouder turend door de achterruit
of glurend in de achteruitkijkspiegel zie je het toekomstige
met eigen verwonderde wenkbrauwen erboven
als behaarde regenbogen

En als je even stilstaat…je ogen
die alles maar moeten geloven.
Stilstaand starend betrapt
het zicht zich in geheugenloos zijn
dat zich realiseert…

Wetend dat het nergens
naartoe hoeft,
naar geen enkel domein.
Nu ben je, overal, voor het eerst…

Bestaan is vrijwilligerswerk,
onbetaald en onbetaalbaar
gezien het privilege van deze
hele belevingswereld vol van
ongekende mogelijkheden.
Welbeschouwd geen echt werk,
meer ‘n vorm van liefhebberij.

Bestaan doet wat ze kennelijk
niet laten kan. Soms helpt ze
zichzelf vergeefs om zeep,
onnodige moeite, ze is
onverwoestbaar. Niets is zo
onstuitbaar vruchtbaar.

Dacht je er te zijn geweest,
spruit je plots tevoorschijn
als bloesem aan ‘n fruitboom
niet wetend welke vrucht…

Het nieuws, dagelijks onverteerbaarder,
werd meteen in het vriesvak ingevroren
voor als er ooit betere tijden…
dan zou men het met liefde ontdooien
en samen met een salade
van gemengde gevoelens wegwerken.
Vervelend dat de stroom
keer op keer uitviel
op de meest ongelegen momenten,
dat men er totaal geen trek in had.

De brave burger werd geacht
om dagelijks even
met zijn lekke emmertje
naar zee te gaan
om daar wat overtollig
water op te dweilen.

De monotone dienstregeling van de nachtbus
werkte jaar in jaar uit als een sereen slaapmiddel.
De langsruisende bus met kreunende remmen
waarborgde een vredige nachtrust.
Pas toen de buslijn zonder kennisgeving werd opgeheven
begon de innerlijke ophef…
De slaper ontwaakte zwetend, onwetend van wat hem had gewekt,
een spookachtig niets, aanwezige afwezigheid.

dierbare trauma’s lopen vrij,
tamgeaaid, etend uit de hand
in ‘n soort van hertenkamp
grazen ze vredig in je wei.

Het hek staat al jaren open
soms zetten ze ‘t op ‘n lopen,
tegen de schemer keren ze
steeds gelaafd en braaf terug.

Nooit gaan ze naar de slacht
zo worden ze nog mooier oud
niets fout aan kwetsbaar zijn
hun ogen kijken alles zacht

Rond middernacht vieren ze
hun onbeteugelde gekte vol
euforie, niets is hun dan te dol
voor zover de voorraad strekt

Tjongejonge
Nou moe!
‘t is me wat

Alsjemenou
Gossiemijne
Pfoehee

‘t kan toch
niet zo zijn?   
tsjeminee

Wel heb je ooit
Dit is wel het
laatste dat

de hardgekookte supporter
vindt elk prachtig doelpunt
van de tegenstander
een lelijke gelukstreffer
en schreeuwt verongelijkt
dat de scheidsrechter
onpartijdig is

Ach, capsule van benul
zwevende zeepbel
waarin het wereldse
weerspiegelspel

samenklevende bubbels
tot vlokkig schuim
hoor het giechelend
uiteenspatten tot ruim

onze zee-hond bejaagt
elke schuimvlok over strand
tot het slinkend in
bodemloos is aanbeland