Het meest typerende aan tijdgeest is het niet kunnen luisteren. Tijdgeest kan daarom ook niets onthouden, hoe vaak het ook wordt verteld, het kan niet worden opgenomen.
Het is voor hem niet om aan te horen, geen gehoor… Tijdgeest wordt daar agressief van, dat hoort bij zijn masculine aard. Het nare van een dysfunctioneel geheugen is dat ze ook geen geweten heeft. Achteraf heeft hij het gewoon nooit geweten.
De tijdgeest is dus niet meer aanspreekbaar. Tijdgeest wil zich niets herinneren, wil geen verantwoording afleggen over haar rol in het verleden, over hoe onerkend verleden het heden bepaalt. Tijdgeest denkt liever zogenaamd positief vooruit om ongemakkelijke waarheden weg te drukken. Dit soort van positief denken is uiterst negatief. Tijdgeest kiest voor één kant van de zaak en vermijdt elke dialoog met de andere kant, want die heeft geen bestaansrecht. Laat staan dat tijdgeest erkent dat er nog meerdere, meer genuanceerde perspectieven zouden zijn, op meta-nivo.


In de boekhandel stond ik met onze nogal oogstrelende Calabrese bastaard
bij de afdeling Filosofie. Samen waren we in de boeken aan het neuzen.
Achter mij hoorde ik een stem:
‘Zo, dat is ‘n echte filosofische hond…!’
Een oudere man met grijs baardje en pet keek verliefd naar onze straathond.
‘Zeker, ze heeft een goede neus voor filosofie’,beaamde ik.
Hij aaide haar.
‘Soms denk ik dat dieren filosofie beter begrijpen dan mensen’
De man boog zich vertrouwelijk naar mij toe:
‘Dat denk ik ook… en ze brengen het in ieder geval beter in de praktijk dan de mens…’
‘Daar kan ik het mee eens zijn’
‘Filosofie begint in de praktijk’
We lachten samen om deze filosofie.

Later op weg naar huis vond ik het ‘n betekenisvolle constatering.
Natuurlijk gaat de ‘dierlijke’ praktische natuurfilosofie vooraf aan de taal.
De levende, handelende filosofie van dieren en menselijke dieren was er natuurlijk als eerste.
Filosofie die niet wordt geleefd heeft geen betekenis, dan blijft het bij dode woorden.
Levende, handelende filosofie kan heel goed zonder taal.
Primatenonderzoek heeft aangetoond dat zij, onze nabij voorouders, ongeschreven morele en ethische principes hanteren en empathisch kunnen handelen.
Een onbedoeld college van de Calabrese.

’Wie er ooit mee begon is inmiddels niet meer te achterhalen’ , zo oreerde de invloedwenser gretig & ongevraagd over het meest urgente maatschappelijke hangijzer…

‘Het framen van anderen is inmiddels volksziekte nummer 1… het vreemde van mensen die geframed worden is dat zij zelf ook weer van de weeromstuit gaan framen…. Ze verzetten zich fel tegen het veronderstelde frame door de framer terug te framen en weg te zetten als …. you name it..! Deze dynamiek werkt uiterst vervreemdend, niemand herkent zichzelf meer in de geschetste beeldvorming…’

De invloedwenser moest even op adem komen van het intensieve frame-werk alvorens zijn betoog af te ronden:

‘Framen is volgens de zeer betrouwbare & welingelichte bron Pikimedia: Een ongevraagde diagnostiek zonder enige noodzaak, bevoegdheid of deskundigheid… het is een stigma waar men zich niet tegen kan verdedigen door ook te gaan framen. Dit zou immers neerkomen op het schoonwassen van modder met modder…’

Na enig demonstratief keelgeschraap ging hij verder.

‘Wie geen sociale verkeershufter wil zijn en de ziekte niet verder wil verspreiden onthoudt zich wijselijk van elk commentaar en laat zich wat dan ook welgevallen…’

De invloedwenser trok nu een vies gezicht en keek in het rond naar zijn publiek…rochelde binnensmonds en spoog een paar keer achter zich op de grond, kennelijk om een vieze smaak kwijt te raken…en rondde het betoog af met:

‘De Ziekte van Frame is dodelijk,maar niet persé ongeneeslijk… al zijn er ook mensen die de dood als een ongeneeslijke verslaving zien, een slechte gewoonte…’


Het kenmerk van klimaatverandering is halsstarrige ontkenning.
Het ontkennen van wat voor weer het buiten nu eigenlijk is.
Men kijkt naar buiten en men is teleurgesteld omdat het nooit
het weer is dat het had moeten zijn volgens de buienradar.
De discrepantie tussen binnen en buiten…ideaal en realiteit.
De woede daarover richt zich op de boodschappers, de meteorologen.
Zij worden gezien als sociale verkeershufters die de sfeer in het land verpesten met voorspellingen die ze niet kunnen waarmaken.
Ze zien buien al hangen, maar weten achteraf pas waar ze vielen.
Hier en daar een bui kan de hele dag niets betekenen…
of Schotse toestanden, zeven keer een weersomslag per dag.

Klimaatvluchtelingen komen noodgedwongen in een slecht sociaal klimaat terecht.
Ze zijn niet welkom. Van de ene fysiek onleefbare plek in een geestelijk onleefbare plek.
Klimaatverandering zal logischerwijs leiden naar verdwijning van grenzen…
eerst worden grenzen poreus… dan lossen ze langzaam op.
Het weer zal zich openbaren als een strenge leermeester die ethische lessen geeft.
Lessen die niemand wil horen en die iedereen dus moet gaan voelen.
Het weer laat zich kennen als ethicus.


Het insectenhotel werd bedacht door de natuurliefhebber die het insectendom een handje wilde helpen. Dit idee komt waarschijnlijk voort uit de rare aanname dat moeder natuur een ziek, zwak en misselijk wezen is dat er amper in slaagt om zich te handhaven. In werkelijkheid is ze natuurlijk een onverwoestbare kracht die het best gediend is bij langdurige en zorgvuldige verwaarlozing. Nalatigheid, in de vorm van: stoppen met gif spuiten is alles wat een insect nodig heeft.
Laat een doods braakliggend terrein 5 jaar met rust en het verandert in een pionierbiotoop, overwoekerd en bevolkt door nietmenselijke dieren. Het idee om dakloze insecten samen in een hotel onder te brengen is aandoenlijk naïef.
Voor vogels is het hotel een soort snackbar gevuld met diverse lekker hapjes. Ik heb meermalen spechten en andere vogels hotels zien leegpikken. Het hotel is dus wel een goed idee, maar dan om vogels te voederen. Insecten kunnen zich beter verspreiden op onvindbare onderduikadressen….anders zijn ze ‘gefundenes fressen’.

De populist vertegenwoordigt de wil van het volk.
Hij poneert zichzelf als belichaming van de wil van het volk.
Wie tegen hem is is logischerwijs een vijand van het volk.
Wat wil nu het geval:
Volgens het laatste nieuws wordt het volk steeds bozer
op de meteorologen vanwege het verslechterende klimaat.
De populist zal tribunalen organiseren om weerkundigen aan te klagen.
Het volk heeft geen boodschap aan boodschappers van slecht nieuws.
Populisme blijkt een goede indicator voor het verslechterend politiek klimaat.


Afwijkingen zijn de voetjes van evolutie, tastend naar nieuwe bestaansgrond… Terra Incognita.
De wetenschap van het uitzonderlijke bestudeert de uitzonderingen in plaats van de overeenkomstigen die op herhalingsoefening zijn. De hypothese is dat de afwijkingen in het patroon van herhaling de verkenners vormen van evolutionaire ontwikkeling. Niet het aloude ‘meten is weten’ is leidend, maar het afwijken van elke maatstaf.
Het motto van uitzonderlijke wetenschap is:
‘Niet weten is onmeetbaar’ Dit verwijst naar de zee van mogelijkheden die nog ongekend is. De voetjes tasten naar de grens van het mogelijke. Ongetwijfeld valt er regelmatig een uitzonderlijk geval over de rand in het ravijn van het onmogelijke. Maar dat is het meer dan waard. Repliceren zonder ontwikkeling is degeneratie.

In de diepzee worden de laatste jaren elk jaar weer duizend nieuwe levensvormen ontdekt. Vaak maar één exemplaar. Die ene moet dus nog maar bewijzen een soort te zijn door zich vaker te laten vinden, anders blijft het een eenmalige aberratie…of de laatste van zijn/haar soort.


Het verzekeringswezen had zich gaandeweg ingedekt tegen alles wat mogelijkerwijs zou kunnen gebeuren. Zelfs tegen denkbeeldige angst die men het meeste vreest. Voorheen was het wezen angsthazig geweest en permanent op de vlucht voor onzichtbare dreigingen.
Nadat het wezen ontdekte dat het zijn leven zeker kon zijn door andere angsthazen te laten betalen voor hun vrees in ruil voor een stuk papier. Op dat papier stond zwart op wit verzekerd dat de eigenaar ervan voortaan veilig zou zijn.
Toen het wezen een vermogen had verzameld kon het zich een bunker laten bouwen waarin hem niets meer kon overkomen. Geen indringers, brandveilig, waterdicht, shockproof. Samen met medeverzekeringswezens bouwden ze aan een veilig toevluchtsoord. Er kon in deze onneembare bunker niets meer gebeuren, alle rampen waren buitengesloten.
Om hun levensvorm te verbreiden zochten de verzekeringswezen steeds nieuwe angsthazen om papieren aan te verkopen, ze deden hen een voorstel dat ze redelijkerwijs niet konden weigeren.
Deden ze dat toch…tegen hun eigen bestwil in, dan konden ze een afgesneden paardenhoofd in hun bed verwachten.
Er zat wel een grens aan het medeleven van het verzekerings-wezen.