Wapens moorden niet uit zichzelf, ze zijn handelingsonbekwaam.
Uiteindelijk is taal het wapen dat dagelijks slachtingen teweeg brengt,
zo schijnbaar onschuldig, terloops…tussen neus en lippen door.
Taal is vernietigender dan een mes, een vuurwapen of een atoombom, waarom?
Omdat de menselijke intentie besluit om die bom te gooien, de trekker over te halen of een mes te trekken.
Wat zijn intenties anders dan mentale taalconstructies?
Beweegredenen bestaan uit zinnetjes die zin proberen te scheppen om het eigen bestaan te rechtvaardigen.
Het bestaan vraagt ons niet om rechtvaardiging, dus waarom dwangmatig onszelf bevestigen? De directe ervaring is non-verbaal en die heeft genoeg aan zichzelf.

De verbale mens is de initiator van oorlogen, oorlogen tussen mentale wereldbeelden. Wereldbeelden rechtvaardigen de vernietiging van andere wereldbeelden. Zelfs het meest humane, empathische wereldbeeld wordt geconfronteerd met de mensen die het humane en empathische verafschuwen en er hartstochtelijk op spuwen.
De non-verbale wereld heeft geen wereldbeeld nodig, ze heeft al miljarden jaren gefloreerd, lang voordat de verbaliserende mens zich liet gelden. Zonder wereldbeeld gaat het ook, ze beweegt precies genoeg zonder onze beweegredenen.
Zonder mensen gaat het trouwens ook.

‘Natuur taalt niet naar taal’ F. Wildesheim

Our vriend Walt Wiemand is a Niet-Westers journalist, for de duidelijkheid:
‘Niet-Westers’ is het recent opgerichte Antropologische Artmagazine…
Wiemand went on bezoek in het new ‘Museum of Postmodern Rare Art’
,filiaal Nieuwegein, to de exhibition ‘Out of the old Box’
‘Inderdaad, kunst uit the oude doos kennen we nu wel, we thought, we go eens buiten the old doos koekeloeren’ ,explains curator Strein Keuvels luchtigjes.
Krein comes uit of de supermarktbranche, een zijtakje van het Omni-concern that wereldwide vooral in vastgoed doet. Het concern laid de laatste jaren under vuur, werd accused van Lokatie-kolonialism, het bleek echter juridisch nog net legal. ‘Legitiem is something verschillend’,Kreuver affirms.
Kleuvers is a frisse wind in de bedaagde museumworld, hij dacht when hij voor the first tijd het Rijks bezocht: ‘Dat can ook heel anders, better en more efficiently!’
Het MoPRA looks er exact uit als a supermarket, a dikke vet knipoog naar de kunstmarkt…it is feitelijk postmodernism in optima forma…eigenlijk zou Neo-Postmodern het most de lading dekken.
De bezoekers can with the winkelwagentje or the mandje through de collection dwalen of in the webwinkel waar you virtual het museum can visit , sommige kunst kunt you download and zelf uitprinten or gewoon laten thuisbezorgen. Indien necessary komt de MOPRA-assemblagedienst bij u thuis om the work voor you in elkaar te zetten en uit te explainen what you erin kunt see or not to see.
In ‘Out of the Old Box’ zijn de works ingedeeld in categories:
Art if Visual, Eigenaardig, Very apart, Heel bijzonder, Extra-Ordinair en Ronduit Bizar.

‘Het is verbijsterend, but je know soms echt not waar you naar looking at!’
‘It is een rare collection…what de works gemeenschappelijk hebben is dat they uit oppervlakken bestaan’ , zo weet Kleurvers de collectie raak te typeren …en waarschuwt hij:
‘Oppervlakken kunnen best wel very confronterend zijn!’

Keurvels werkt now already aan de next exposition: ‘Daydreaming Nightmares’.
‘Why alles in the engels taal?’ , vraagt Walt nog nietsvermoedend.
‘This is nog only maar a pilotproject, Omni-concern will this concept worldwide uitrollen’

Het naïeve idee dat taal voor communicatie dient leeft nog onder veel mensen.
In werkelijkheid is taal een geheimtaal, voor ingewijden.
Ingewijden wensen zich zo te onderscheiden van ‘de anderen’ ,wie dat ook mogen zijn.
De ingewijden accepteren alleen ‘ons soort mensen’ ,dat wil niets anders zeggen dan mensen met hetzelfde belang.
Taal is belangenbehartiging.
Juridische, politieke, filosofische, religieuze taal is uitsluitend.
De taal van de straat is uitsluitend.
Elke taal is Babeltaal.
Dat religieuze taal uitsluit is natuurlijk bij uitstek ironisch, omdat die taal pretendeert de wereld te verenigen, de mensen te verzoenen. Het effect van reli-taal is uitsluiting van ongegelovigen, een splijtzwam.

Wie zich echt tot iedereen wil verhouden zonder uitsluiting van ‘de anderen’ kan de taal beter achterwege laten en overstijgen. In de voorwoordelijke wereld zijn wij allen één en gelijken, ondanks en dankzij onze verschillen.
Alleen het voorwoordelijke domein is inclusief.
Zodra iemand taal bezigt, komt er onderscheid en uitsluiting, al betreft het alleen al die mensen die geen zin hebben om die taal aan te horen of zij die deze taal niet machtig zijn.
Taal is inherent gewelddadig omdat ze de oorspronkelijke natuur geweld aan doet.
De levende werkelijkheid terugbrengen tot een naam is een daad van geweld.

‘In den beginne was er het woord… en het duldde geen tegenspraak’
F. Wildesheim

Photo:Jelle Touw © 2018

Dus, meneer Wildesheim, nu beweert u ook nog dat u advocaat bent?

Inderdaad mijn cliënt wordt al sinds mensenheugenis ten onrechte van van alles en nog wat beschuldigd,zo onrechtvaardig….ik had geen keuze…ik moest wel rechten gaan studeren…

Wat? U had dus al een cliënt voordat u rechten studeerde?…u ging vanwege dit schrijnende geval rechten studeren?

Jazeker, ik zag: niemand neemt het voor hem op…als ik het niet doe zal niemand het doen!

Dat klinkt wel sterk…advocaat van één cliënt!

Ach, ik zal het u nog sterker vertellen…deze figuur wordt in het leven gehouden door aanhoudende beschuldigingen, die aanklachten zijn zijn identiteit geworden…

Verschrikkelijk lijkt mij, ik kan het eigenlijk niet geloven…

Dat verbaast mij niets, want het is nog veel gekker dan u zich kunt voorstellen.

Om wie gaat het dan?

Luister aandachtig…mijn cliënt bestaat niet…of laat ik mij voorzichtiger uitdrukken:
hij heeft geen lichaam, zijn identiteit zwerft als een spookverschijning rond in de hoofden van de mensen die hem beschuldigen.

Ja zeg, nu gaat u echt te ver…u slaat volledig door! Bent u wel geestelijk gezond?

Ik ben glashelder meneer, helderder dan ooit.

Waarom zou u een identiteit verdedigen als er geen lichaam is?

Maar meneer, moeten we niet juist dit geval van ‘ongeboren onschuld’ vrijpleiten?

Waarom heeft u trouwens dat nummer op uw hand laten tattooëren?

Om mij dagelijks te herinneren aan mijn missie.

666 is toch het symbool van…, u bent toch niet advocaat van …..?

Mijn cliënt is onschuldig tot het tegendeel bewezen is.

Tegen wie voert u het proces eigenlijk?

Tegen de mensheid…het is de mensheid die feitelijk zegt : Niemand heeft het gedaan…
en die niemand is de duivel!

Arme duivel, hij heeft niet eens een lichaam!

Zegt u dat wel, arme duivel…hij bestaat niet eens, toch wil de mensheid hem ,desnoods bij verstek veroordelen…het lijkt wel of de mensheid bezeten is door de duivel?

Waar denkt u trouwens een rechter te vinden die dit duivelse dilemma kan oplossen?

Een hermetisch pleidooi heeft geen rechter nodig, onschuld is zo evident.

‘Het bos staat erbij als een verdwaald volk, een opstandige horde demonstranten,
armen stokstijf ten hemel geheven’
‘Je kunt het volk bij de voeten afzagen maar de macht zal blijven, struikelend over de stronken’
Na zijn omscholingstraject met baangarantie in de groensector kreeg de ex-commandant van de Mobiele Eenheidbrigade poëtische aanvechtingen. Het was nu al de derde keer dat de projectmanager Centraal Bosbeheer de voormalig ordehandhaver
op heterdaad betrapte, zittend op een boomstronk…peinzend gebogen over zijn notitieboekje om zijn laatste lyrische ingeving te noteren.
Nog één keer en dan zou hij niet meer te handhaven zijn, zo werd hem ingewreven.
‘Net als de natuur’, had hij gedacht ,’niet handhaven is de redding voor de natuur’
Hij wilde niets meer in de hand houden. Onhandelbaar was natuur op haar mooist, puur. In wezen had hij altijd intens genoten van het samen uitleven van die woeste
natuur tijdens massademonstraties. Hij voelde zich totaal één met de demonstranten
en deed alsof hij handhaafde.
Toen hij zei dat het bos het best floreert door een ‘laat maar liggen-beleid fronsten de wenkbrauwen van de projectmanager zorgelijk.

Kunst is geëvolueerd tot de kunst van het verkopen.
Het grote probleem van kunst is opslagruimte.
Er is ruimte zat, maar opslagruimte is een schaars goed en kost daarom een vermogen.
Tijdelijk voorzag de overheid opslagruimte door anonieme kunstbunkers te beheren, volgestouwd met BKR-kunst waar kennelijk geen markt voor was, de bunkers zijn inmiddels ontruimd. Elke opslag is tijdelijk.
Musea zijn extreem dure opslagruimtes.

De echte kunst is dus de kunst om te verkopen. Dingen verkopen die niemand nodig heeft is een kunst op zich en dat lukt alleen bij mensen die alles al hebben en niets meer kunnen gebruiken. Die mensen hebben nog opslagruimte over in hun te grote huizen.

Na de doodverklaring van god bleef er uiteraard een goddelijke ruimte over. Die ruimte is men per abuis gaan aanzien voor opslagruimte. Ruimte leeg laten is uiteindelijk de enige echte kunst.

Ik heb een man gekend die er openbaar over opschepte dat hij alles aan jou kon verkopen, om het even wat. Hij kon jou laten geloven dat jij uitgerekend dit nodig had.
Hij verkocht geloof, geen dingen.
Ik wist meteen: Deze man is levensgevaarlijk want hij gaat prat op zijn verkoopkunst. Deze man kocht op zijn beurt zielen op.
‘Wat is zijn belang?’ ,vroeg ik mij naïef af als financiëel analfabeet. Later zag ik hem nog eens…hij was uitverkocht en probeerde dat alsnog aan mij te verkopen.

Wat iemand je ook verkoopt, hij verkoopt je geloof…het geloof dat jij dit of dat nodig hebt. Geloof dus nooit wat ze je vertellen wat het is, want dat is het nooit, ze verkopen je geloof. Het is nooit wat het lijkt. Zodra iets ergens op lijkt dan weet je zeker dat het dat niet is.

Er heerst een groot taboe op het feit dat je behalve eerste levensbehoeften niets nodig hebt. Dat je niets nodig hebt is vloeken op de markt. Marktlui zullen je altijd wijsmaken dat je hun koopwaar hard nodig hebt.

Kunst als opslagprobleem. Sommige kunstenaars lossen dat op door draagbare kunst op zakformaat te maken, of gelegenheidskunst samen te stellen van toevallig restafval of alleen op beeld vast te leggen, een foto op virtueel formaat.

Ruimte leeg laten is de kunst, alleen…waar kun je die opslaan? (F. Wildesheim)

Verticaal was nogal verlegen van aard. Ze kon zich er maar niet toe zetten om Horizontaal zomaar te doorkruisen. Horizontaal was van nature zelfverzekerd, gemarineerd in een basaal vertrouwen…waar hij dat aan ontleende was even wel onduidelijk.
Verticaal was als een haar zo mager. Ze had zo weinig basis dat ze het gevoel had ieder moment te kunnen omvallen.
Horizontaal vond alles vanzelfsprekend en evident.
Zijn standpunt lag haaks op dat van Verticaal…maar dan moest ze wel medewerking verlenen en recht overeind blijven. Horizontaal verleidde haar om hem haaks te doorsnijden…loodrecht, dat zou hun verhouding stabiliteit geven. Verticaal wist niet of ze dat wel wilde durven.
‘Trek je dan zo hoog mogelijk terug’, adviseerde Horizontaal ongevraagd.
‘En laat je dan gewoon vallen…de zwaartekracht doet de rest’.
‘Maar’, protesteerde Verticaal, ‘we liggen in het platte vlak, besef je dat wel!?’
Horizontaal zei niets meer en wachtte gelaten af…tot hij iets voelde kriebelen.
Toen hij zijn ogen opende zag hij tot zijn verbazing dat Verticaal hem tergend langzaam
had doorkruist.
Negen microseconden later kregen ze al een kind, zo snel gaat dat in de lijnwereld. Ze noemden hun kleine lijn ‘Diagonaal’.
‘Wat is ze mooi, strak!’ ,verzuchtte Verticaal.
‘Ja, ze ligt helemaal in de lijn der verwachting’ ,bevestigde Horizontaal.
‘Zullen we samen wat ruimte eten?’ ,stelde Horizontaal voor
om de lijn even te laten vieren.
‘Nee, dank je…ik ben aan de lijn, maar vieren kan altijd’

Later, toen Diagonaal gestaag groeide begon hun steeds meer op te vallen hoe dwars ze eigenlijk was. De lijn der verwachting hing er wat slapjes bij.

Er is recent een monster op ons afgestuurd dat ons kan vertrappen met enorme ecologische voetafdrukken. Het monster zelf is onzichtbaar, maar zijn voetafdrukken kun je individueel opmeten en berekenen. Wie veel vliegt, veel vlees eet of te lang doucht leeft al snel op te grote voet. Ecologische voeten van het mensheidmonster zullen ons vroeg of laat verpletteren, zo klinkt het dreigend en vertrouwd, bijna rustgevend.
Waar je je voeten ook plant…je trapt altijd wel een microbe of een onschuldig miertje of pantoffeldiertje dood of brengt blijvend lichamelijk letsel toe.
Wij zijn onzichtbaar voor deze ‘dierkens’ ,wij zijn te groot om aan te zien komen.
Gelukkig zijn we onwetend over het spoor van dood en verderf dat we dagelijks onbedoeld achterlaten. De belofte van de Boeddha om nog geen vlieg kwaad te doen moeten we dan ook als een intentieverklaring zien om geen nodeloos lijden te veroorzaken, praktisch onuitvoerbaar. Boeddha-natuur woont overal, dus ook in een vlieg of een bacterie. Wellicht bleef hij daarom liefst op één plek stil zitten, zonder voetafdruk.
Omgekeerd wordt ons lichaam ook weer platgetreden door bacillen en bacterieën.
Sommigen maken ons ziek met hun ongewassen pootjes, soms gaan we er zelfs dood aan. Vertrapt door onzichtbaar massatoerisme, het zijn er verpletterend veel.
Welbeschouwd leven we in Boeddha-natuursoep ongeacht welk ingrediënt wij vertegenwoordigen, grosso modo blijft deze soep hetzelfde met dezelfde subtiele smaak van…er te zijn.
Alles loopt in de soep…in deze soep loopt alles elkaar onder de voet, met of zonder de beste bedoelingen. De loop der natuur, kringloop.