“De neus mag dan de zetel van de intuïtie verzinnebeelden, maar dat wil niet zeggen dat men er gerieflijk en zelfvoldaan in kan gaan zitten.
Toch ziet men dit verschijnsel veel om zich heen, mensen die in hun neus zitten, als betrof het een gecapitoneerde crapeau….”

“Het reinigen van de neus verdient de hoogste prioriteit.
Een neus zelf dient geurloos te zijn om intuïtie te kunnen ruiken.
Intuïtie is zelf ook geurloos en vraagt daarom de meest verfijnde vorm van ruiken”

‘Met de neus naar voren geboren worden’…luidt het gezegde.
Hetgeen wil zeggen dat de neus richting geeft aan het stuurloze bestaan…
De neus is zowel de voorsteven als het roer van het vaartuig dat mens heet.
Het ruikvermogen staat immer paraat op de voorplecht…
Ver voor er land in zicht komt zal eerst de geur zich melden, het land komt eventueel later of nooit…”

“Als de neus het niet zelf ruikt zal ruiken aan andere neuzen die het wel hebben geroken niet helpen…”

“Van het gerecht des levens ruikt niemand de geur, want:
wie is het die ruikt? Het is niemand anders dan de neus, de neus is een heus niemand…”

“De neus is blind maar neemt daarom des te scherper waar door zijn neusgaten. Wat is geur anders dan de verdamping van een directe ervaring die nog ergens op jou ligt te wachten?
Zo beschouwd is intuïtie een herinnering aan een toekomst. Dankzij de neus kan de mens zich verheugen op herinneringen aan ervaringen die in een toekomst nog gaan komen…”

“De neus steekt zich graag in andermans zaken en ruikt daar meestal zijn eigen ongewassen staat. Het is dus zaak de neus goed te wassen en te snuiten alvorens hem uitsluitend nog in eigen zaken te steken tot men is uitgeroken…”

“Een goede neus behoeft geen wind, windstilte is het paradijs voor de neus. In het windstille geurparadijs liggen de geuren keurig gelaagd op elkaar als millefeuille…”

“Een sublieme geur geeft de neus vleugels en daarmee krijgt de geest ruimte.
Er bestaat uiteraard geen sublieme geur zonder een sublieme neus… onder het sublieme versta ik het ruiken van het mogelijke, het onmogelijke, het onbestaanbare…”

“Creativiteit is het vermogen om de geur te ruiken van dingen die niet bestaan…nog niet bestaan…, de neus is in deze zin het geboortekanaal van het onbestaanbare”

“Een neus is om te ruiken, niet om een neuslengte voor te liggen op andere neuzen…”

Enkele vertaalde citaten uit :
‘Petite Philosophie du Nez’
Claude-Michel Beausavage

We hebben de eerste mens naar de maan geholpen. Wat zag hij daar en wat zei hij?
‘Onze blauwe planeet is uniek, een oase in de ruimtewoestijn, kwetsbaar’.
De doorgewinterde objectieve wetenschapper kreeg zowaar een spirituele ervaring.
Om dit meest simpele feit te realiseren moest een enorme ruimtereis ondernomen worden, terwijl een simpele reis naar binnen je hetzelfde inzicht kan brengen.
Stil zitten is genoeg.
Een wereldberoemd hoboïst reisde de hele planeet af om concerten te geven.
Hem werd bewonderend gevraagd:
‘Wat heeft u dan veel van de wereld gezien…u bent wel een echte kosmopoliet?’
In alle bescheidenheid gaf hij antwoord:
‘Welnee, dat is een groot misverstand, ik heb alleen maar hotelkamers gezien, de lobby en de televisie…ik was te nerveus voor het concert om de stad in te gaan en de volgende dag moest ik mijn vlucht weer halen, op naar de volgende triomf…’
Wij kenden een piloot met hetzelfde verhaal. Hij vloog op alle hoofdsteden.
In één week, Rio, NewYork, Delhi, Berlijn, Stockholm.
‘Ik slaap altijd in hetzelfde hotel in welke stad dan ook, ik loop het hotel uit dat straatje in met die krantenkiosk op de hoek, haal mijn krantje en ga terug naar het hotel.
Rusten voor de volgende vlucht. In mijn hoofd is de wereld een dorpje van hoofdsteden met 1 hotel’
De grootste uitdaging voor de mens lijkt, om te zijn waar je bent.

Werken is een voortzetting van de vakantie, maar dan met andere middelen.
Zijn vergaderingen niet feitelijk georganiseerde groepsvakanties…evenals studiedagen waarin vooral het vakantiegevoel geoefend kan worden? Groepscohesie is daarbij een belangrijk kerndoel. Het delen van vakantiebelevenissen kan inspireren tot volgende reisdoelen waarover men onder het ‘werk’ kan dagdromen bij het copieerapparaat. De werkomgeving zou er daarom ook goed aan doen om de eet-en-drinkgewoontes uit de bezochte landen op het lunchmenu te zetten, zodat de overgang voor de werknemer niet te abrupt is.
Stimuleren om de toeristische kleedgewoonten voort te zetten op de werkvloer kan de vakantiebeleving enorm versterken. Uiteindelijk streeft een technocratische maatschappij niet naar werknemers maar naar toeristen op de werkvloer, gewoon voor een goede onderlinge sfeer, terwijl de robots het werk doen.

‘Maakte de machine de mens tot toerist in zijn eigen leven?’

‘Is een robot niet de ideale butler, een vermeend dienstbare die ongemerkt de dienst gaat uitmaken?’ F. Hildesheim

Het technocratische antwoord is even logisch als meedogenloos:
‘Zolang de mens nog goedkoper is dan de robot zal de robot de mens blijven inzetten om het vuilste werk te doen’

De schuur is leeg en lang.
Er ligt niets in opgeslagen, een heel lang niets. Al heel lang ligt dit langwerpige niets, afgeschermd van het landschap, binnen in de schuur.

Nu gluurt het buitenruim hier en daar naar binnen, nieuwsgierig naar het langgerekte niets dat binnen ligt, verwachtingsloos, naïef als het ongeborene.

Binnenkort wordt de schuur ontruimd.
Het langvormige niets zal dan uit de schuur
worden verwijderd. Wat blijft er over?
Wat blijft daar dan achter in die schuur?
Daar kun je toch niet aan denken…

Photo:Jelle Sigurdson Touw copyright 2018

Zie je dat?

Wat?

Zie je hoe onzichtbaar die leegte is?

Nee, dat zie ik niet!

Zie je in dat je dat niet ziet?

Ja, dat zie ik moeiteloos.

Met wat zie je dat?

Met iets dat eveneens onzichtbaar is…

Hoe kan wat onzichtbaar is nu zien?

Dat weet ik niet, maar ontkennen dat het ziet lukt niet.

Waarom niet?

Dat ontkennen zou een bevestiging zijn.

In dit geval is onzichtbaarheid van bewijs
dus ’n bewijs van aanwezigheid.

Ja, omdat in dit geval niets het geval is.

Precies, niets is het geval.

Geen geval.

Onmiskenbaar!

Djouke Eysinga, grondlegger van het Friese Boeddhisme is na twintig jaar nog steeds de eerste en enige Friese boeddhist.
Hij vertaalde vele soetra’s in het algemeen beschaafd Fries, maar kon er geen uitgever voor vinden in Herbaijum.
Friezen zijn een nuchter volk, zij moeten niks hebben van wezensvreemde invloeden.
Inmengers van buitenaf hebben het door de eeuwen heen zwaar moeten bezuren.
Vandaar dat Djouke liever geen ruchtbaarheid gaf aan de weg naar het nirvana.
Eerst ging hij nog wel met zijn bedelnap langs de deuren. Maar het werd hem koel en klinkklaar duidelijk gemaakt dat hij gewoon moest werken voor zijn geld.
Eysinga had daar geen bezwaar tegen dus hij deed klusjes voor de buren in de buurt in ruil voor een maaltijd of slaapplaats. Wanneer hij ging uitleggen dat hij boeddhist was en wat dat inhield dan zeiden ze doodleuk dat dat toch helemaal niet erg was:
‘Jongen toch, dat kan toch beste overkomen, maar trek het je niet aan, komt vanzelf weer goed, als je er niks aan doet!’
Het dragen van zijn oranje monnikspij liet hij na een paar jaar ook maar achterwege.
Soms reciteerde hij nog de mantra…OM MANI PADME HUM…in de weilanden rond Herbaijum.
Tot zijn verrassing reageerden de koeien in het weiland daar goed op, ze liepen op hem toe en begonnen zijn handen te likken.
Zo kwam Djouke tot de slotsom dat enkel de koeien hem wilden volgen naar het Nirvana. De heilige koeien waren misschien wel de ware boeddhisten? Inmiddels draagt Eysinga geen enkel boeddhistisch kenmerk meer, net als de koeien gaat hij totaal op in het Friese landschap.

Het is een fenomeen van de laatste jaren dat nieuwe musea mooier zijn dan de kunst die erin staat en hangt. Typisch voorbeeld hiervan is kunstpaviljoen ‘De Weuvelhof’ in Hekel aan zee.
Tussen de wisseltentoonstellingen door worden er bezoekersdagen georganiseerd zodat het publiek puur van het paviljoen zelf kan genieten.
‘Het leidt zo enorm af, al die rare objecten’, aldus de opgetogen curator.
Een leeg museum blijkt enorm aan te slaan bij het grote publiek.
‘De Verademing’ zo worden deze bezichtigingsdagen genoemd.
Wel graag reserveren voor een tijdslot want het loopt storm. Wie er snel bij is krijgt een diepgaande exegese te verwerken over het gebouw dat architectonisch valt onder ‘de
Nieuwe Ruimtelijkheid’, zo vertelde de rondleider ons. Buro Bickelaer van Stolkum tekende voor het ontwerp.
‘Tekenen is in dit geval nogal misleidend, wij stapelen letterlijk kubieke meters ruimte op elkaar…en als dat een beetje staat dan kijken we pas waar we die ruimteblokken mee gaan bekleden’, vertelt een trotse Buco van Stolkum in de brochure, ‘liefst met niets natuurlijk, maar zo ver zijn we nog niet, al zijn onze experimentele muren van water en wanden van wind veelbelovend’