Egyptenaren vereerden dieren als belichaamde goden.
Evolutionaire voorouders. Dieren belichamen letterlijk
de fantastische verbeelding van de evolutie.
Zij schiepen ons met hun eigen vlees en bloed in een
eindeloze estafette, zonder eindstreep.
Nu zijn wij aan de beurt om het spiraalstokje
verbeterde genen door te geven of willen we winnen
en er een eind aan maken?
Terug evolueren kan natuurlijk ook…cellen inleveren….
Op naar het Pantoffeldier?
Filosofabels
Souvenir
Photo: Jelle Touw © 2018
Voor velen lijkt Boeddha niet meer dan een gezellige huis & tuinkabouter
van hard plastic, beton of gips, liefst met een fonteintje uit zijn hoofd,
of fluoriserend bij nacht en ontij op de vensterbank als souvenir.
Dat Boeddha ooit een einde maakte aan alle beelden weet alleen niemand.
Niemand is een onplukbare bloem die uit modder omhoog kruipt.
Kans
Statistiek is de hele wedstrijd overtuigend in balbezit blijven
en dan in de laatste minuut een strafschop tegen krijgen
wegens spelbederf. Strak geregisseerde schijncontrole.
Kansberekening is meer zichzelf rijk-rekenen voor gevorderden.
De kans dat het noodlot jou treft is verwaarloosbaar klein.
Een op de zoveel-miljoen. Leg dat maar eens uit aan degene
die feilloos getroffen wordt. De kans dat je dat lukt is welgeteld een op nul.
De mus pikt de van tafel gevallen kruimeltjes op, als een geschenk uit de hemel.
Bij elkaar soms een heel brood per week. Zo is het mussengeluk, rijk door
bijvangst van vrij rondfladderen. Daarna samen badderen in een vers regenplasje.
Potje
In 1891 werd de strafschop ingevoerd bij het voetjeballen.
Dat stuitte op weerstand bij de spelers, het ging tegen hun natuur in.
‘Het gaat ons toch juist om het spel!, zo verdedigden ze de bedreigde Homo Ludens. Demonstratief ging de doelman naast het doel staan en de tegenpartij schopte doelgericht de bal hoog over het doel, zoals bij rugby.
Daarna speelden ze vrolijk verder, elkaar dollen met een bal.
Spel is niet doelgericht, spel gaat nergens over. In het spel is niet alles geoorloofd om het doel te bereiken, doe je dat wel dan wordt het doelloze voorbijgeschoten.
De Homo Ludens staat inmiddels als een opgezet dier in het museum, het spel staat ernaast in een glazen potje, op sterk water. Een potje voetbal.
Afrit
Een computer is ook maar een mens, haar software is door en door menselijk. De mens kan zich niet wegprogrammeren, het wegprogrammeren zelf is al te menselijk. De persoon is zelf een programma dat van ontkenningen en negaties aan elkaar hangt.
De zwakste schakel wordt dus onbedoeld zorgvuldig ingebouwd in ieder systeem.
Strategie voor verbetering is zelf het onmiskenbare probleem. Het begint namelijk met te ontkennen dat er is wat er is. Daarom zal elke poging om te veranderen het gewoontespoor dieper doen inslijten. Deze hele dynamiek is door en door mechanistisch, men maakt zichzelf tot automaat. Waarom nog robots bouwen als de mens zelf een machine wil zijn?
Er is een weg om de machine uit te zetten. Elke willekeurige afrit voldoet om stil te staan bij wat is, zonder strategie.
Hulphond
Nee, echt baas, geloof me nou toch…ik heb echt niet die eend opgegeten, heus waar niet… Wat zegt u baas, dat het geen eend was maar een gans?
Ik wilde hem alleen maar redden, hij verdronk bijna in dat water… hij ging tekeer als een wild beest… en maar fladderen…ik moest hem tot rust brengen.
Hoezo baas drijft een gans vanzelf?…hij was drijfnat!
Goudwaardig
Waarom zou je gebaande paden volgen als je ook door heggen kunt kruipen?
Waarom tegen muren leunen als je ook tegen de zeewind in kunt hangen op een berghelling?
Waarom makkelijk lelijk doen als het ook prachtig lastig kan of schitterend moeilijk?
(vrij naar Andy Goldsworthy)
Rit
Het bruikleen lijf wordt bereden door niemand minder dan moeder natuur…of iemand die daarop lijkt te lijken. Zat zij dan eigenlijk al die tijd al aan het stuur, wist jij veel?
Dat eigengereide zelf rijden bleek pure zinsbegoocheling of een wonder.
Had je dan altijd al een voertuig met chauffeur?
‘Ja’ zegt ze tegen jou via de achteruitkijkspiegel, ‘je wordt geleefd en zonder reden deze belevingswereld rondgereden…geniet van het uitzicht!’
‘Kijk maar voor je!’ ,roep je huiverig, ‘niet rechtdoor dwars over die rotonde!’
‘Er kan je niks gebeuren, ik rij toch onverzekerd…onzekerheid is de weg!’ ,zegt ze lachend terwijl ze met losse handen sierlijk het tegemoetkomende menselijk verkeer ontwijkt… ’enne trouwens…ik ben geen oud wijf en ook niet je moeder, ik ben jou, je oorspronkelijke natuur, verder niets persoonlijks hoor!’
Diamant
Het onbekende…zo oer, zo oud. Veel ouder dan het oude bekende.
Ongekend is het wonder van welke bovenkamer dan ook.
Het reist altijd mee naar waar de reiziger is of zich verbeeldt.
Schatkamer zonder muren, schittering zonder diamant.
Bestwil
De moderne surveillance-staat geneest paranoia, een onbedoelde maar doeltreffende bijwerking.
Simpelweg door iedereen te volgen, te surveilleren. Wij kunnen permanent worden gescand, gehackt, afgeluisterd, gelokaliseerd, gefilmd…gedrag wordt gemeten, geturfd en verhandeld.
In zo’n staat is achtervolgingswaan geen waan meer, het is een zekerheid geworden dat we achtervolgd worden, daar kunnen we op vertrouwen en bouwen.
Ons geheugen kan gerust worden gewist samen met ons geweten want het algoritme vertelt ons desgewenst achteraf elke stap die we hebben gezet.
De volgende stap is dat het algoritme ons de volgende stappen gaat laten zetten.
‘Vrijwillig’ onder curatele leven, voor onze eigen bestwil.Ik groet tegenwoordig met veel respect en dankbaarheid elke camera, ik bedank elke verborgen microfoon voor mijn genezing. Nooit kijk ik meer achterom over mijn schouder.
Zoals een baas steeds meer op zijn hond gaat lijken zo kan ‘intiem’ contact met robots ook gevolgen hebben voor typisch menselijke vermogens. Uitbesteden van vermogens aan apparaten leidt tot verlies van die vermogens. Technocraten werken hard aan de overbodigheid van de menselijke eigenaardigheden.