Filosofabels

door

Go Nuts!


Het was een zeer goed walnotenjaar… Een veel te goed jaar…
zo afschuwelijk goed groeide en bloeide het…
Het regende walnoten in het streng omheinde mensenpark.
De lanen lagen bezaaid. Men gleed er uit over voortrollende
noten en inktzwarte bolsters. Het ging te goed, veel te goed…
angstaanjagend goed…en daar moest je maar tegen kunnen als
gevoelsmens.
Er werd al vroegtijdig geopperd om noten
meteen te gaan rapen, en te verwerken.
Maar door juist niet te rapen voelde
men dat er een voelbare nootsituatie was,
zo redeneerde men.
Dus… in plaats daarvan werd er een Nootregering
aangesteld die ‘n noottoestand afkondigde en
rigoureuze nootwetten wilde invoeren.
Wat de uitvoering van die wetten zou worden
wist men nog niet.
Een klein groepje rapers betoogde voor en tegen
de nootzaak door alvast kleinschalig noten te rapen
en te verwerken.
De meeste noten bleken helemaal geen noot te bevatten…
lege bolsters, holle hulzen.
Men waarschuwde dat de verplichte nootleveranties aan het
buitenland in gevaar kwamen bij gebrek aan nootinhoud.
In dat laatste geval zou men noten uit het buitenland
moeten importeren om te kunnen exporteren.
De schijnbaar zo rijke oogst bleek een plaag en dat was voelbaar.
Om herhaling van deze misoogst te voorkomen
is het hele walnotenpark preventief gekapt en herbeplant
met kokospalmen.
door

Fabel v/d Kamerfant


De olifant in de kamer
heeft zijn hartinfarct overleefd.
Dankzij ‘n geslaagde transplantatie
van duizend gekoppelde muizenhartjes
kan de olifant er weer tegenaan,
midden in de kamer.

Er was geen mede-olifant te vinden
die zijn hart wilde doneren
in het landsbelang.
Alleen de muizenkolonie stond te trappelen
om zich op te offeren.
Men was verbaasd dat zo’n klein hartje
kennelijk zo ruimhartig kon zijn
zodra ze met zovelen waren.

Omdat men niet zomaar van dit slurfdragende obstakel
af kan komen is nu unaniem besloten
om met gefaseerde transplantaties elk onderdeel
van de kamerolifant te gaan vervangen.
Te beginnen met de huid, waar toch al
voor niemand doorheen te komen was.
Bij uitvoerige navraag is alleen
een zwerm vleermuizen bereid gevonden
om huid te doneren,
in het transparante landsbelang.

door

Transmorfers


Mijn vader maakte graag
van twee slechte dingen
één goed exemplaar,
om het even wat…
fietsen, meubels,
naaimachines,lampen,auto’s…

Mijn moeder maakte haar jas
in een handomdraai splinternieuw
door hem te keren,
de binnenkant buiten…
de koningin te rijk.

Ik denk wel eens dat ik ooit
een tweeling was waar mijn ouders
een eenling van hebben gemaakt
en op ‘n goed moment binnenstebuiten gekeerd…
het waren immers verdomd handige mensen.

Soms doneert een goed mens
die er slecht aan toe is,
een vitaal onderdeel aan een ander
bij wie dat orgaan ontbreekt…
van tweeën één.

Nu zijn er twee gewonde kwallen
geobserveerd die samen één geheelde kwal
zijn gaan vormen.
Geheel spontaan zonder chirurgie
smolten hun wonden samen.
Nu delen ze hun nieuwe binnenruimte.
Samen een eenling.

door

Spalk


Na het spalken
van het gebroken
muggepootje
had dokter hommel
zijn bezoekuur
en zijn leven er
vrijwel op zitten…

z’n vleugelslag haperde al
af en toe en hij ademde
steeds kortgonziger,
hij zou alleen nog even
langs bij eendagsvlieg
die op het punt stond
van bevallen.

Vlak voor de deur
van de hoogzwangere
gleed hij uit bij de landing
en tuimelde boomhoog
naar beneden waar het mos
zijn val brak.
Daar lag dokter Hommel
op z’n rug zijn laatste fut
uit te puffen toen zomaar
een zwerm pasgeboren vliegjes
rond zijn hoofd vloog.
‘Hoe is het met jullie
moeder?’, vroeg hij.
‘Ze is gelukkig,
net overleden!’
zongen ze in koor.

‘Wat gaan jullie verder doen?’
, verzuchtte dokter Hommel
op zijn laatste adem.

‘Onze verjaardag vieren natuurlijk!’
En ze vlogen opgewekt naar het licht.

door

Kamiokande


De werkelijkheid is hard…zo wil men ons doen geloven,
dat die harde werkelijkheid nu uit poëtische fysica blijkt te bestaan,
niet te onderscheiden van magie, is onredelijk en ongelooflijk.
In Japan staat de Super-KamiokaNDE…
NDE staat voor Neutrino Detector Experiment.
De NDE is een enorm vat, onzichtbaar verborgen in een berg
waar binnen voorheen een zilvermijn werd geëxploiteerd.
Het vat is bekleed met duizenden lichtgevoelige detectoren
en gevuld met water om zo mogelijk neutrino’s te detecteren
op het moment dat ze door het vat reizen.
De neutrino, ook wel spookdeeltje genoemd, passeert moeiteloos
‘harde’ materie, zoals berggesteente.
De berg fungeert als een soort van zeef waarin alle kosmische
‘straaldeeltjes’ worden onderschept.
Alleen neutrino’s komen er doorheen.
Elk uur botst er ‘toevallig’ als je geluk hebt een neutrino
in het vat op een ander elementair deeltje.
Er ‘reizen’ elke seconde 400 miljard neutrino’s van de zon
dwars door onze lichamen. De neutrino wordt als het meest
poëtische deeltje gezien en laat zich vooral definiëren
door wat het niet is.
Wees voortaan dus bewust van het feit dat dit
permanente poëtische bombardement elk moment door u heen gaat,
ook al rijmt er niets, is er geen metrum en is er geen pijl
op te trekken. Het credo van echte poëzie.
door

Guerrilla


Ironisch, dat burgers die zich hullen in camouflagekleding
juist daardoor zo opvallen binnen het openbare domein.
Kennelijk worden ze graag zo gezien…
Guerrilla’s opereren liefst onzichtbaar in de jungle.
Burgerguerilla’s zouden zich beter in betonkleur kunnen hullen
met een straattegelpatroontje, ze zouden wegvallen in de steenjungle.
Welke bovengrondse strijd voeren ze?
Zoeken deze mislukte kameleons ergens naar erkenning?
Erkenning waarvoor? Voor het schrijnende feit dat ze
nog nooit een oorlog hebben meegemaakt?
Komt dit voort uit het armmoedige concept dat alleen
een strijder een ‘echte’ man is?
Een gewelddadig idee, helaas zeer wijdverbreid.
door

Snoepdader

“Ik schrijf u deze brief om mijn excuses
aan te bieden en een fout te herstellen
die ik in mijn jeugd heb gemaakt”, zo
begint de brief. “Toen ik een kleine
jongen was, heb ik een handvol snoepjes
gestolen uit uw tabakswinkel. Het spijt
mij dat ik van u heb gestolen en ik wens
het beste voor u, uw dierbaren en uw
bedrijf.” De brief is niet ondertekend.

Dit briefje kreeg eigenaar Alexandre Consalves d’Oliveira
van een Franse tabakswinkel in het dorp Uzès.
Een briefje van vijftig euro was erbij ingesloten.
Hij dacht eerst dat het een grap was,
maar het geld bleek echt echt…
Alexandre is natuurlijk erg benieuwd naar
deze uitzonderlijk rechtschapen dader.
Hij hoopt dat deze zich alsnog eens bekend zal maken.
Maar zolang niemand zich meldt zal elke klant
die de winkel bezoekt een potentiële verdachte zijn
in de ogen van D’Oliveira.
Het geld heeft de winkelier eerlijk verdeeld onder
zijn drie dochters.
Denk je eens in dat zo’n futiele snoepgoedmisdaad
zolang aan de jongen geknaagd heeft dat hij dit wel
moest rechtzetten om verder te kunnen leven.
Is het niet een schoolvoorbeeld van gewetensontwikkeling
dankzij een misdaad? Verdient dit geen navolging?
Spreken we hier nu van een slechte misdadiger
of juist van een goede misdadiger,
een voorbeeldige crimineel?
Ik hoop voor D’Oliveira dat de man zich alsnog
laat kennen zodat hij de gerehabiliteerde dader
nog 1 keer gratis uit de snoeppot kan laten graaien.