Het kind was bang dat de stofzuiger hem zomaar zou opzuigen.
‘Die slurf zuigt alleen maar stof op…stof en huidschilfers’ ,probeerde zijn nuchtere vader hem gerust te stellen, ‘je huidschilfers, je haar en nagels zijn toch al dood’.
De jongen keek bezorgd naar de slurf.
‘Bovendien worden al je cellen om de zeven jaar vervangen door nieuwe, verse cellen’ ,legde zijn vader uit.
‘Maar blijft je ziel dan?’ ,vroeg het kind.
‘Eh, misschien blijft de ziel wel eeuwig vers…net als de zon?’
De jongen keek met toegeknepen ogen tegen het zonlicht in en vroeg:
‘Hoe zit het dan met hele oude zielen?’
‘Het schijnt dat de zon de oudste ziel is die we kennen en die blijft steeds jong’
‘Hoe kan de zon dat?…zo oud zijn en jong blijven?’
‘Kijk maar vaak naar de zon!’ ,raadde zijn vader aan.
Het kind volgde het advies van zijn vader op.
‘Kijk eigenlijk maar liever met je ogen dicht naar de zon, dan voel je het van binnen gloeien’ ,stuurde vader bij.
Daarna leerde hij de jongen stofzuigen. Spelenderwijs ontdekte het kind daarbij een heimelijk genoegen…om de stofzuiger aan zijn hand te laten vastzuigen. Dat gaf een speciale genotshuivering aan de hele binnenzijde van zijn huid. Alsof daar voor het eerst zonlicht op viel.

Citaat uit: Briljant groen,  Intelligentie van planten. Stefano Mancuso & Alessandra Viola.

Is het niet verbazingwekkend dat het bestaan van het derde oog wordt betwist
terwijl elk mens toch begiftigd is met een geestesoog. Zouden sommige mensen
met een blind geestesoog geboren zijn? En is dat nog te opereren? Kan een donor-geestesoog met succes worden geïmplanteerd zodat de patïent alsnog verbeelding krijgt? Wat wel kan is dat beeldende kunst als bril kan dienen voor mensen die slecht zien, veraf of van dichtbij of beide. Het zien van verbeeldende kunst kan het gezichtsvermogen van het geestesoog wel degelijk verbeteren. Laatst probeerde ik iemand aan te spreken die zo’n speciale kunstbril droeg. Onbenaderbaar zo bleek, hij ging helemaal op in verbeelding.

Je kent vast wel het verschijnsel dat je oog in oog staat met iemand, die je dan min of meer verwijtend vraagt waarom je hem aankijkt?
Dan zeg je: ‘Maar u kijkt mij toch ook aan?’
Wie kijkt nu wie aan of wat kijkt naar wat?
Zo kijk je naar ‘de dingen’ ,maar zie je ook dat de dingen terugkijken? Valt het niet op dat ze een eigen gezicht en gezichtspunt hebben ,een eigen gelaatsuitdrukking, weliswaar geen menselijk gezicht, maar hoe menselijk is zo’n menselijk gezicht trouwens? Ten aanzien van de dingen kijkt de mens vaak superieur onverschillig. Menselijke blikken kijken meestal op de dingen neer, als op vervangbare, inwisselbare, dode objecten. Dingen kijken daarentegen op tegen mensen, ze bewonderen de mens als een eigenaardig fenomeen met het vermogen te bezielen.
De gelaatstrekken van een stoel zijn weer anders dan die van de schemerlamp, een kiezelsteen of de koelkast. Een boek of een potlood heeft weer een heel ander gezicht, het tapijt weer een ander. Bij de uitdrukking: ‘je hebt mensen en potloden’, voelde ik mij altijd meer verwant aan het potlood. Zo bekeken is de wereld vol van gezichten. Over het algemeen kijken de dingen gelaten, alsof ze zich permanent bezinnen. Wellicht is reflectie niets anders dan dat de dingen bij jou naar binnenkijken door het dakraampje van je bovenkamer. Ze zijn buiten gewoon nieuwsgierig en ze hebben mogelijk iets te zeggen.
Wat bezielt de wereld toch? Het leeft maar raak, het bergt, het riviert, het glijdt, het schuurt, het boomt, het menst, het plant, het diert, het zielt…het dingt van jewelste!
Potloden tekenen van alles, schetsen speelse mogelijkheden en betekenissen.

‘Eeuwigheid is geen stok achter de deur, tijd is pas een aanjager’, zo moet ‘de maffia van de ziel’ hebben gedacht om het leven vòòr de dood te manipuleren door een deadline in te stellen. Het laatste taboe en tevens het meest openbare geheim is: dat de dood niet bestaat. Wie het taboe doorbreekt wacht gelukkig de doodstraf. Precies deze enige zekerheid die de mens dacht te hebben blijkt alsnog een illusie. Het maakt de moderne, postmoderne, neo-postmoderne mens een beetje zielig vanwege zijn ultieme pretentie om volkomen zielloos te zijn. Zijn meest vaste overtuiging blijkt niet meer dan een voorbarige aanname. Een aanname die wellicht ook wel goed uitkwam. Zo was je overal in een klap voorgoed overal van af, wishfull thinking. Onverwoestbaar heeft de wereldziel alle levensvormen door tijdloze eonen heen geïmpregneerd, gemarineerd in een zee van bezieling. Niets persoonlijks overigens. Bescheiden universeel. De dood sterft van het leven. Zelfs stenen zijn bezield. Luister maar eens in de nacht, dan kun je de planeten horen bulderen van het lachen. Ze lachen zich werkelijk dood, al eonen lang. Zelfs de meest hartstochtelijke ontkenning van bezieling is doordrenkt van bezieling, alsof het leven ervan af hangt. Onbedoeld geestig.

Het is een prachtige gebruiksaanwijzing, mooi ingebonden, linnen kaft, goud op snee.
Een juweeltje van boekdrukkunst, vijftalig: Frans ,Duits ,Engels ,Spaans en Nederlands.
Gebruiksaanwijzing, staat erop in diepdruk. Nog nooit gelezen zo te zien, de rug is nog ongebroken. Je weet niet hoe je eraan komt. Soms probeer je nogmaals te ontdekken waar het over gaat, voor welk apparaat? Na een paar zinnen geef je het al op, het zegt je niets, raadseltaal.
“Voeg niets toe, doe er niets aan af”
“Verander niets, verbeter niets”
“Zoek niet en verberg niets…het valt vanzelf op z’n plek, op de vindplaats!”
Je doet het boekje voorzichtig weer dicht. Je wilt de rug niet breken. Het zegt: doe dit en dat, zus en zo ,maar in hemelsnaam met wat? Je zet het netjes terug in de kast. Even later vindt je jezelf terug op de vindplaats.

Zondagochtend in alle vroegte verzamelden de gebouwen zich traditiegetrouw op het plein. De stenen stad zou vergaderen over ‘de Veelzijdigheid van Stedelijk Vlees’.
Het monument in het midden van het plein zou de vergadering voorzitten. Straten en steegjes lagen leeg tussen de huizenblokken als drooggevallen rivieren en beekjes. Alle ramen van de gebouwen hadden zich naar het monument gekeerd als bladeren naar het zonlicht. De vergadering kon nu plechtig worden geopend ware het niet dat de bezonken rust van steen werd overspoeld door een stroomvloed van oververhitte mensenlichamen die de verkeersaderen onder druk zetten. De openbare vergaderruimte was wreed verstoord. De voorzitter verdaagde de bijeenkomst tot nader orde. Plaveisel en asfalt verdronk onder de vloed van mensen. Gebouwen hielden hun deuren echter hermetisch gesloten, zware gordijnen schoven zich voor hun ramen. De stad kon geen mensen meer zien. De stad leek voorbestemd om vegetarisch te worden. Alleen mensenlichamen van tofu of pure soya zouden de stad nog kunnen betreden. Er zou mogelijk een geheel nieuwe mensverwerkende bedrijfstak ontstaan. Het zou gedaan zijn met die veelzijdigheid, stedelijk gezien dan.

Ik kende een kennis die ik verder nooit heb leren kennen. Hij was een schoonmaker die heel snel werkte om zijn magere uurloon te verhogen. Dezelfde man kocht, zo hoorde ik later, een goedkoop huis zonder grond, omgeven door wegen, het was al gauw te klein…hij besloot er ondergrondse kamers onder te graven, kamers zonder ramen, uitzichtloos…maar zijn vloeroppervlak van het huis nam enorm toe, zodat hij aan kinderen kon beginnen. Het zwanger worden lukte alleen niet meteen, ze besloten tot reageerbuisbevruchting. Zijn vrouw kreeg een vierling. Hij groef nog even door. In het dorp werden ze de familie Mol genoemd. Toen zijn vier dochters groot waren brak hij muren van hun kamertjes door, om er een bowlingbaan te beginnen. Het was een groot succes onder de grond. Ik heb deze kennis nooit meer gezien. Wat ik hier over hem schrijf weet ik slechts van horen zeggen, oppervlakkige kennis. Zo heb ik veel van dit soort kennissen nooit echt gekend maar hun verhalen klonteren in mij samen tot een hele vage kennis.

Het hoge slagingspercentage begon gaandeweg zorgen te baren. Worden klaargestoomd volgens een beproefde succesformule. Het gold als voorrecht om een paradepaardje te mogen worden voor het instituut? Ter meerdere glorie van…
Degenen die als voorbeeld werden gesteld maakten diepe indruk…de indruk van onbezielde automaten. Wie wilde dat niet?…opgenomen worden binnen eervolle gelederen en trots moeten gaan voelen, trots en eer. Sluipenderwijs begon dat slagen te benauwen, het aanpassen aan het beeld dat ze van jou aan het modelleren waren, dagelijks kneedwerk, wegpoetsen van oneffenheden, polijsten. Men zou je ter verantwoording roepen, zodra je van dat beeld zou afwijken. Na het afgedwongen succes mocht je daarna jaar in jaar uit datzelfde kunstje herhalen. Het beeld zou in eerste plaats een merk worden, een beeldmerk in plaats van een mens, in ruil voor priviléges, applaus en eer. De openbare schandpaal was nooit ver verwijderd van de sokkel waarop men eer betoonde, misschien waren ze wel identiek. Er rigoureus uitstappen wekte geen bewondering. Het sociale diepvriesmechanisme van isolatie en negatie was onmiddellijk in werking getreden. De diagnose achteraf was nog een hele klus voor de betrokken zielkundigen…de patiënt zou lijden aan ‘slaagangst’ in combinatie met ‘het syndroom van de ondankbare hond, in een bos achtergelaten aan een boom aangelijnd.
Het trof de ondankbare hond hoe menselijk dieren dan waren? Waarom waren die zo zeldzaam aangenaam in de omgang. Hoe kwam de dierlijke mens er ooit bij om het onmenselijke als maatstaf te gaan nemen voor het wenselijke? Met de automaat als rolmodel?