Je had ooit een vogel van steen. Ze was handtam en sliep in je broekzak. Als je haar over de etalageruit van de patisserie liet knersen floot ze een glashelder liedje. Als ze wilde vliegen gooide je haar door de kamer dan landde ze zacht op je bed. Niemand mocht weten dat je een vogel had van steen. Ze sliep onder je hoofdkussen als een koud kaal eitje. Daar smoeste je geheimen in haar verborgen oor. Op een dag liet je haar vrij vliegen over het grindpad. Ze had zo’n goede schutkleur dat je haar niet meer terug kon vinden. Net toen je haar naam wilde fluiten was de buurkat op het pad verschenen. Wijselijk hield je je mond, net als de vogel zweeg je als steen. Daarna zou je altijd etalageruiten met vogelzang in verband brengen. Je wist best wat er zoal te koop was, maar je wilde nooit iets. Je wilde nooit iets anders dan vogel zijn. Een licht zinnig wezen.
