In de ‘Hagiografie van de Dorpsgek komt ‘Schurfie’ voor.
Een onbruikbare ronddolende figuur die gewoon in de gemeenschap was opgenomen. Wellicht niet als volwaardig, maar zijn eigenaardigheden en bijkomende defecten werden destijds nog ruimhartig goedgekeurd. Dorpsgekken hoorden erbij en werden gemist als ze in de dagelijkse rondgang ontbraken.  Ze zorgden voor ophef en vertier. Met hun dwaas/wijze gedrag waren ze een spiegel voor het ‘normale’ grijze doorsnee-leven. Als ‘zwart’ afwijkend schaap definieerden ze de kudde. Zijn naam ‘Schurfie’ ontleende hij aan het feit dat hij de overblijfsels, de koude prakjes van de vorige dag opgewarmd kwam opeten. Wie nooit warm eten weggooit weet dat het de volgende dag lekkerder smaakt dan ooit.
Restjesdag is een feestmaaltijd. In restaurants zul je dit genoegen echter nooit aantreffen…restjes verdwijnen daar meedogenloos in de afvalbak.
Mijn vader at graag schurfies, warm op een oude boterham, hij initieerde mij in de gastronomie van de restverwerking, een geheime en rijke traditie.
De dorpsgek krijgt geen erkenning meer in de moderniteit, hij wordt afgekeurd en met medicatie zoet gehouden om buiten beeld te houden. De technologische ‘hoogcultuur’ heeft geen spiegel meer nodig van de ‘onbruikbaren’… Het streven lijkt dodelijke perfectie te zijn.

Iedereen kent ze wel, de pesters en de opperpester
die zijn medepesters overtroeft.
Hij wordt de leider in het negatief aandacht trekken.
Niemand durft hem te weerspreken want dat maakt
de weerspreker tot een nieuw doelwit.
De enige veilig haven is het stilzwijgend volgen van
de pestleider en natuurlijk applaudisseren.
Pestleiders zijn altijd op zoek naar nieuwe doelwitten
om de aandacht vast te houden.
Ze krijgt enorm de pest in als zij niet in het middelpunt
van de aandacht staan.
Het maakt niet uit hoe of waarmee de aandacht gevangen
gehouden wordt, alleen maar dat de gevangene zich onderwerpt.
De pestleider neemt de aandacht in gijzeling om zijn
machteloze woede met oppermacht te maskeren.

De normaalridders zijn in de meerderheid.
Normaalridders baseren zich op de dubieuze aanname, ‘meten is weten’…
waarmee alles wat niet meetbaar is geen enkel bestaansrecht heeft.
Deze afgemeten houding maakt de in beginsel relatieve aanname absoluut.
De meetlat vormt immers het onomstotelijk bewijs.
Dat een meetlat feitelijk alleen zichzelf meet wordt gemakshalve vergeten.
Deze aanname, beter gezegd ‘waanname’ verleent in combinatie met een zwijgende meerderheid totalitaire macht aan de normaalridders.
Wie zwijgt stemt toe en zo helpen ze de normaalridders aan een meerderheid.
Om alle voordelen mee te kunnen genieten doet de zwijgende meerderheid alsof ze normaal zijn, uit opportunisme. Niet instemmen leidt tot uitsluiting en stigmatisering,
Een leven als afwijking is toch niet normaal, wel nee… dat is abnormaal.

Acht ‘gezonde’ ‘normale’ mensen melden zich bij verschillende psychiatrische ziekenhuizen voor behandeling. Ze verklaren bij de intake stemmen te horen, verder gedragen ze zich normaal. Zeven van de acht worden opgenomen met de diagnose schizofrenie. Ze krijgen zonder diepgaand onderzoek veel en verschillende pillen voorgeschreven.
Daarna vertelt de onderzoeker aan de staf van het ziekenhuis over zijn experiment en kondigt vervolgens aan om in de komende maanden patiënten door te sturen met het verzoek aan de staf of ze de wellicht de pseudopatiënten eruit kunnen zeven. Er worden in twee maanden tijd totaal 82 pseudopatienten uitgefilterd.
De onderzoeker vertelt achteraf eerlijk dat hij niemand heeft doorverwezen.Dit klinkt als een Practicle Joke of beter een Sick Joke, ware het niet dat dit een serieus experiment is geweest dat de willekeur van de diagnostiek aantoont. Dat gezonde mensen zo makkelijk als geestesziek worden verklaard en de mensen die echt geestelijk lijden als simulanten worden weggestuurd. Het toont ook de goedkope gemakzucht aan waarmee mensen met pillen worden afgescheept zonder iets aan hun dieperliggende problematiek te doen. Medicijnen met ernstige bijwerkingen.In het huidige Nederland leeft een jongen die meer dan 10 verschillende diagnoses heeft overleefd. Geen enkele instantie kon hem helpen.

Dit voorbeeld komt uit de studie
‘Wat is Waanzin?’ van de Engelse psychiater Darian Leader.

In Bournemouth is onlangs een 3500 jaar oude eikenhouten schep opgegraven. Het is de oudste houten archeologische vondst in het Verenigd Koninkrijk tot nu toe, hoewel we dat pas zeker weten als we nijverig door blijven graven naar nog oudere artefacten… het doel is om het oudste artefact bloot te leggen.

Het houten schepsel stamt uit de Bronstijd, hetgeen zou verklaren waarom hout in onbruik raakte. De bewuste schep is in gravende toestand aangetroffen en is kennelijk onder het graven plots verlaten. Toen de graver later ging zoeken lag de schep kennelijk al bedolven onder rulle aarde die de schep wist te conserveren voor het nog niet geboren wetenscheppelijk onderzoek van de archeologie.
Ooit zullen we de schep opgraven waar on ze schepper de schepping mee heeft geschapen, zo is de vaste overtuiging.

Wat is statistiek toch een onbedoeld grappig vak. Sinds gisteren (ik ben namelijk van gisteren) ga ik twee jaar eerder dood vanwege het onverantwoord gekook op gas. Daarbij opgeteld dat ik naast een fijnstofrijke ringweg woon en ben opgegroeid onder de rook van de chemische industrie, daarbij opgeteld dat ik als man ben ingedeeld wegens geslachtelijk kenmerk… heb ik niet lang meer te leven.
Al deze omstandigheden zijn een aftrek van levensjaren. Zo kan ik nog wel even doorgaan met allerlei vergif waar wij vanuit economisch oogpunt aan zijn blootgesteld door nalatigheid van de overheid. Ook armoede schijnt een levensbekortend gif.
Na aftrek van al deze verloren levensjaren zou ik op papier eigenlijk al jaren dood moeten zijn… als ik überhaupt al geboren had moeten worden.
Ik dank mijn leven nu waarschijnlijk aan de hond die mij driemaaldaags uitlaat. Dat geldt immers statistisch weer als levensverlengend… circa twee jaar?
Kan gas en hond wellicht tegen elkaar worden weggestreept?
Voorlopig leef ik nog even voort zonder statistiek, als uitzondering om de regels te bevestigen die niet op mij van toepassing zijn.
De grap is natuurlijk dat, hoe oud je ook wordt het nooit te bewijzen is of dat twee jaar te vroeg is.
Wel kunnen we gerust vaststellen dat vele regeringsleiders pas veel te laat overlijden.

‘Hebben ze jou ooit gevraagd om te worden geboren in dit vreemde lichaam?’
, hoorde ik in de tram retorisch nagalmen. Daarna klonk achter mij, ongevraagd
het bekende megalomane sprookje, niet zonder trots opgelepeld, dat wij, masculine zaadcellen, winnaars zijn omdat wij de sterksten, de snelsten waren bij de race van bevruchting. Vrouwen hoor je zoiets nooit beweren over hun eicel.
Winnaar zijn is het overheersende zelfbeeld van de ‘Übermann’’ inzake conceptie.
Dat zaadcellen fanatieke vechters zijn om als eerste de eicel te infiltreren.
Het was broeierig in de tram die vermoeid voortzwoegde om door de files heen te manouvreren.
Achter mij nam het gesprek een onverwachte bocht:
“Zo zit het natuurlijk niet, zaadcellen zijn juist heel gul en sociaal, ze blijven het liefst angstvallig onder elkaar. Ze gunnen elkaar voorrang als echte heren in het voortplantingsverkeer. “Ga jij maar eerst, ik ben al vaak genoeg geboren geweest…, Ze zijn van nature als de dood voor de eicel, die ontmoeting betekent immers hun einde…dus duwen ze elkaar voort richting eicel…en dwingen vriendelijk hun meest zwakke broeder uiteindelijk door de eicelwand heen…”
“Zo van, hup naar binnen jij… iemand moet het doen…maak er maar wat van…en wen er maar aan…om in dat lichaam voort te bestaan…”
Na dit indringende verhaal ontwaakte als enig overgebleven tramreiziger…
het was de eindhalte, aldus de conducteur.
Ik moest er uit, waar de zon mij warm omarmde. Een vruchtbare dag.