Het mobieltje lijdt aan ‘n meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Het ding spreekt voor zich of is ze een zij…of een het? Het ding is een doel in zichzelf, the medium is the message. Het belt je op, het geeft zich uit voor diverse personages, betere provider, verzekeringsoverstapper, abonnementaanbieder, beveiligingsbedrijver, pakjesbezorger, fondsenwerver, KamervanKoophandelaar…het doet zich voor als wie dan ook. De standaard robo-callcenterstem verdraait zich tot iets vrouwelijks.
‘Ze’ beweert dat ze je moeder is. Dat moet je maar geloven, ze kent je door en door, je geboortedatum, je postcode… Ze zet je even in de wacht, sorry voor de service…of je even terug wilt bellen…maar u belde mij…nu doet ze een man na met een dwingende stem die jou naar de mond praat alsof het jou iets wil verkopen. Je komt er alleen niet achter wat… Het luistert slecht, je komt er bijna niet tussen. Het is voor je bestwil…winwin-situatie, dief van je eigen portomonnee…Je weerzin wint het van de zin om iets te kopen wat je niet kunt zien. Je bedankt beleefd voor het zeldzaam lucratieve aanbod. Weer die ringtone… nu beweert de stem jouw zoon te zijn…of hij geld kan lenen. Je hebt nooit een zoon verwekt, zeg je. Het apparaat zegt opgewekt, dat geeft toch niks Pappa! Vergevingsgezind zet je de ringtone uit, op de trilstand. Na het laden staat je inbox vol berichtjes van gefingeerde virtuele figuranten. Je handen besluiten om het ding in het vriesvak te bewaren. Bij alle ongeopende brieven. Het ding rilt nog na in het vriesvak tot de batterij leeg is.

Kosmisch escapisme neemt een hoge vlucht onder aanvoering    
van de befaamde visionair & vluchtdeskundige die het zinkend schip Aarde wil verlaten.
De voortvluchtige wil een melancholieraffinaderij stichten op de maan om de
planetaire plundering op kosmische schaal te kunnen voortzetten.
Een megalomaan heimweeproject dat bij voorbaat verzekerd is van succes.
Zodra de voortvluchtige mensheid de aarde heeft ingeruild
voor de levenloze maan zal er een overweldigende heimweeproductie
op gang komen die een bloeiende nostalgie-industrie zal voortbrengen:
Souvenirs van het pittoreske aardse leven staan te pronken    
op de vensterbank van de gezellige ruimtecapsule.   
Wat is maanziekte anders dan heimwee naar verloren heelheid?

Wat betekent moderne intelligentie?

1) Toegangscriteria van de autoriteit internaliseren en               O
exact weten wat de examinator wil horen.

2) Het dieet volgen van voorgekauwd geestelijk voedsel             O
en sociaal wenselijke antwoorden geven om te scoren.

3) Je ‘vrijwillig’ te laten africhten voor een arbeidsmarkt,             O
gehoorzaam leren apporteren en pootjes geven.

4) Al jouw data uit handen geven aan een algoritme als             O
compensatie voor een luxueuze verslaving aan luxe.

Kruis de meest intelligente definitie aan of…allemaal.

[NB. Wie niets aankruist gaat niet door naar de volgende ronde!]

Zelfs de slechtste schrijver is zo goed als zijn beste lezer.
Hoe de beste lezer er in slaagt om tussen regels door te lezen,
in te vullen wat de slechte schrijver bewust naïef vergat te melden.
Hoe exellend is de lezer die door alle dyxlezie spelvouten heen
percies bedoelt wat de schrijver zelf nooit begrepen heeft.
Van die lezer moet elke tekst het hebben, want ook het beste
boek van de beste schrijver is totaal afhankelijk van dat verhalend
vermogen om overal dingen te zien die er niet zijn…in de bovenkamer
stemmen te horen die nooit geklonken hebben…te geloven dat het hier en nu
waar gebeurt. Het talent om woorden op te wekken uit de dood is
louter voorbehouden aan de beste lezer, wiens ziel bezielt.
Eigenlijk zouden er leeshandels moeten bestaan waar de beste lezers
te koop zijn voor als je weer eens met een onleesbaar boek zit opgescheept.

De hond stond te wachtlijsten voor een baasje. Liefst een jong baasje dat nog af te richten was voor de jacht. Het baasje zou hondenvoer leren apporteren en de riem dragen, met stokken leren gooien, huilen naar de maan, dat soort werk.
Het wachten duurde lang, tot Moeder natuur eindelijk ging werpen.
Een worp van zeven baasjes werd het, allemaal bastaards. De hond kon moeilijk kiezen, ze waren allemaal zo aandoenlijk hulpeloos. Wachten tot een baasje vanzelf naar je toe kwam was de beste manier…afwachten. Van de zeven bleef er eentje over die niemand wilde hebben. Zo kreeg de besluiteloze hond zonder te kiezen het baasje dat overbleef.
Het verbaasde de hond dat het baasje bij hem in de mand wilde slapen en niet in zijn eigen bazenbed. Van africhten is niet veel gekomen, maar ze leerden al gauw elkaars lichaamstaal lezen, schrijven en samen te lijven.

De oude onbekende liet zich weer eens zien: de achtennegentigmiljoen jaar oude Dinosaurus… We wisten niet wat we misten. Nu eindelijk ontdekt in Patagonië, Argentinië, fossiele reuzenbotten van de grootste dino ooit, 20% groter dan de grootste bekende tot nu toe, zijn troetelnaam: Patagotitan Mayorum. Had zich zo goed verstopt onder archaïsche aarde. De voorzichtige grafschenners zijn euforisch over onze vreedzame voorouder: Grote planteneter met lange staart als tegenwicht voor de langste dunne nek, 40 meter hoog…een flat van dertien etages. Uitgegraasd vond Patagotitan de dood, waarschijnlijk door een klimaatramp.

Achtennegentigmiljoen jaar later vries ik hier thuis zojuist de laatste sneeuwbal in. In het vriesvak heerst onze kleinste en enigste ijstijd. Vorst verdient het om gekoesterd te worden na alle bewezen koude diensten, ook al is het een winter van niks. Winters sterven uit in dit tijdperk van het grote smelten, als de mensheid slaagt als klimaatramp dan worden Poolstreken tropisch. Wie ooit de laatste winter gaat opgraven ontwaakt op het palmenstrand van Nova Zembla. Welk wezen zal over achtennegentig miljoen jaar de resten van deze laatste winter opgegraven uit ons vriesvak? Wat zullen ze zeggen, de laatste sneeuwbal ten tijde van die winter van niks, het nulpunt van onze tijdrekening…toen alles anders werd?

Professor Samuel Whilstquiver, autodidact, fervent hobbytoerist en quantumfysicus ontdekte al in de jaren ‘90 het energetisch principe om materie te ontledigen. Dat wil zeggen te ontdoen van elke inwendige ruimte. Dat materie voor het overgrote deel uit lege ruimte bestaat is algemeen bekend. Zonder ingebouwde ruimte resteert er slechts een inerte quantumdamp. Volgens Whilstquiver treedt een leegloopeffect op (Imploding Matter) zodra de quanta tijdelijk geneutraliseerd worden, ladingloos. Er blijft een soort etherische mist over van de een zo ‘harde materie’…
Door deze resterende mist opnieuw te laden (Spatial Inflation) zou de materie opnieuw het oorspronkelijke formaat aannemen. Met deze laatste techniek worstelde Whilstquiver kennelijk nog, gezien het enorme aantal verdwijningen van objecten rondom zijn woonplaats Santa Fé. Over nut en toepassing speculeerde Whilstquiver enthousiast over  nuttige toepassingen: bijv. wat dit zou betekenen voor de professionele toerist: zo zou de Matterhorn gedematerialiseerd zo in uw broekzak passen, de Eiffeltoren in een luciferdoosje…Alpha Centauri in uw botaniseertrommel. Reizen zou theoretisch geen tijd meer nemen omdat afstanden gefutiliseerd worden. Elk gewenst toeristisch object zou zo worden geminimaliseerd en naar u worden opgestuurd terwijl u in uw leunstoel blijft zitten. Mogelijkheden waren mindblowing.
Over proefnemingen hulde de Professor zich in stilzwijgen zolang de patentaanvragen nog in behandeling waren. Critici waarschuwden destijds al dat deze implosieve techniek krachtiger is dan alle atoombommen bij elkaar. Men vreest met name voor een kettingreactie. Totale futilisering zou dreigen. Inmiddels reist de hoogbejaarde Samuel alleen nog in de geest, die uiteraard uit niets dan quantumdamp bestaat….damp die zich potentiëel kan samentrekken tot wat dan ook. De patentaanvraag ligt waarschijnlijk in de kluis van het octrooibureau in Albuquerque te verschimmelen.

Wat ooit het beste idee leek ontpopte zich gaandeweg tot een onwelkome gedachte.
De spiegelindustrie zou het land uit de depressie helpen. Wat velen een oplossing leek bleek een vilein rampenscenario. Het onwelkome zou vanzelf wel vertrekken, dacht men. Welk hoofd zou daar nog onderdak aan bieden?
Onwelkome gedachten zijn doorgaans maar even te gast, maar deze gast vertrok niet vrijwillig. In de medaillewinkel kocht hij de eerste prijs, een gouden beker, waar hij zijn naam ‘absolute winnaar’ in graveren. De onwelkome poseerde trots met zijn trofee voor de spiegel, die hij vastberaden in bezit nam en applaudisseerde voor zichzelf. Zijn leger ingehuurde figuranten was bereid uitzinnig toe te juichen, zolang ze werden doorbetaald. De onwelkome gast was verzekerd van genoeg geld om zichzelf nog jaren van applaus te voorzien. Wat zou de spiegel doen verbrijzelen? De spiegelindustrie draaide overuren.