Als ik na het inslapen van mijn vorige hond alleen over straat wandelde kwam ik regelmatig bekende honden tegen, met hun baasjes aan de andere kant van de lijn. Het wonderlijke was dat ze mij niet herkenden zonder onze ziel op pootjes. Door het verlies loop je er maandenlang wat verloren bij dat spreekt vanzelf… Maar dat je behalve je hond ook je identiteit kwijt bent onthult natuurlijk veel over identiteit op zich. Wie ben je nog zonder hond in de ogen van anderen? Een willekeurige passant… een inwisselbare medeweggebruiker? Identiteit is iets wat je voor anderen bent, een plaatje wat men op jou plakt. Die man met die leuke hond. Nu loopt iedereen meestal met zijn eigen identiteit een een lijntje, maar je kunt natuurlijk met iedere andere identiteit (lees hond) uit wandelen gaan. Je kunt elk moment van identiteit wisselen, neem een andere hond. Je kunt natuurlijk ook zonder hond (lees identiteit) de straat op en aan iedere wandelaar vragen: Wie denkt u wel dat ik ben?
En bij welk antwoord dan ook zeggen, dat reken ik ook goed, al herken ik mij er niet in. Er zijn ook mensen die er hele roedels honden op na houden als verschillende identiteiten. Kan dus allemaal moeiteloos naast elkaar bestaan, het bijt elkaar niet.
Voor mij is identiteit een slapende hond die ik wakker maak indien nodig en dat is sporadisch. Het wonderlijke is dat die wakkere hond altijd precies de rol vervult die de situatie vereist en lijkt het zelfs leuk te vinden om allerhande rollen te spelen, gezien het inwendig gekwispel.

Hond heeft geen zelfbeeld, ze ruikt hoe haar aard zich verhoudt
tot het omringende geurveld. Ze snuift de data op en heroriënteert
zich elk moment, zo vindt ze haar eigen weg met ons.

Soms zijn we haar kwijt, turen we in de verte…waar blijft ze nou?
Blijkt dat ze stilletjes achter onze rug samen met ons staat te kijken
waar ze nou toch bleef.

Baasjes moeten normaal doen…zich niet verstoppen, wegrennen
of even willen aanlijnen, dan wordt de baas bij zijn broekspijp
gebeten en tot staan gedwongen…als een onwillig schaap.

Hond rent als een dolle vos kriskras door het bos, onvermoeibaar.
Tot ze de auto ziet…en plots dodelijk vermoeid laat ze zich omvallen,
op haar rug rolt en gluurt met één oog naar onze reactie.
Ze laat haar roze buik het werk doen. Pas als we haar de hemel
in prijzen om haar wellust veert ze op en springt in de auto.
Thuis eindigt het geurspoor, waar het lekker naar ons stinkt.

Onder de wiskundeles, tijdens een schriftelijk proefwerk
onderging ik een transcendente absentie. Opgenomen
in een zorgeloze lichtwereld genoot ik totale vrijstelling
van cijferkundige berekening. Getalsmatig was ik in de
minderheid…of beter gezegd, ik was teruggebracht tot nul.
In opperste vervoering zat ik met gesloten ogen naar een
nergens eindigend hemels plafond te staren…tot opeens
Meester van der Wal mij tot de dagelijkse orde riep:
‘Zeg, van Geenen wat zijn we hier aan het doen?
Wist de wiskundeman veel…dat hij mij stoorde in een zeer intieme
kosmische beleving. Ik keek hem verwonderd aan terwijl hij
mij dwingend wees op mijn proefwerk dat vol willekeurige dansende
getalletjes stond, met in de kantlijn vreemde droedels van wel
zeer onwiskundige figuren. Hij verwachtte een plausibele
verklaring die ik hem niet kon leveren. Het werd een dikke
onvoldoende en een pijnlijk meewarige blik. Dat ik een nul was
en vervuld was in verlangenloosheid was een som die
uiteraard totaal onberekenbaar was. Ik zwom als het ware
in het meer dan de som der delen. Wiskunde had mij uitgewist.

De eerste auto in mijn leven

die in ‘A Perfect Day’ wegzonk
in een diepe modderplas waarna
hun hoedjes kwamen bovendrijven.
Onze eerste auto was een Skoda
waarmee we per abuis op het circuit
NeurenburgerRing verzeild raakten.
Daarna kwamen de VW-kevers in
ons mobiele leven, de Ford Anglia,
Opel Kadet en Fiat Mirafiori….
Allemaal opgelapte afdankertjes,
afgeschreven met dagwaarde nul.
Opgereden tot de bestemming
van sloopwaardigheid was bereikt.

Van de Citroën DS, alias de Snoek

mocht ik aan aantal keren proeven,
als nipjes van een exquise likeur…
Wanneer ik mee mocht rijden naast
mijn pianoleraar, wegzinkend in de
ruime autofauteuil, geruisloos
opstijgend, als in een ruimteschip
zwevend over Gods ondoorgrondelijke
wegen, op weg naar huis.
Waarschijnlijk dacht ik:
‘Er wacht mij ‘n gouden toekomst als pianist,
gewichtloos gedragen door een Snoek…’
Er bleek geen enkel oorzakelijk verband.
In de wachtkamer bij de dokter werd mij
duidelijk het verkeerde beroep te hebben
gekozen, toen ik daar bladerde in het blad,
Arts & Auto… waarin het oorzakelijk verband
pagina na pagina werd aangetoond. Toen ik
eindelijk aan de beurt was, bleek dat mijn
kettingrokende huisarts mij niet kon genezen
van mijn leegte in de vorm van een Snoek.