Sinds de veronderstelde dood van God,
(nog bedankt Friedrich voor die hardgebakken peren)
sindsdien is er ook flink geknaagd aan de autoriteit van zijn enige zoon op aarde. Bij gebrek aan beter grondpersoneel
heeft inmiddels een reeks aan superhelden gesolliciteerd naar de functie van verlosser… Superman, Spiderman, Zorro, Batman, Archie de Man van Staal.
Als surrogaatgoden kwamen zij onvermoeibaar & pro deo in actie om onrecht te vergelden en al wat krom was recht te buigen.
Ze verrichtten minstens zoveel wonderen als hun bescheiden voorganger…vliegen zonder vleugels,bovenmenselijk gewichtheffen, over plafonds lopen, maar vooral meedogenloos & onverslaanbaar zijn.
Dit laatste is vooral onderscheidend, want nooit lieten ze zich aan een kruis nagelen om de mensheid te verlossen. Een andere wang toekeren was ook niet echt aan hun besteed.
Ze hanteerden het geweldsmonopolie als toppunt van ethiek.
Niet zo verwonderlijk, omdat deze idolen zonder uitzondering uit het land van de ongewenste mogelijkheden geboren zijn, niet alleen onbevlekt ontvangen, maar ook nog zonder moeder ter wereld gekomen. Onverwoestbare geweldenaren.
(Overigens Friedrich, het lijk is nooit gevonden)
Wij zijn mensachtigen met een uitdaging. De uitdaging bestaat eruit om het zonder hulp van superhelden te stellen en gewoon te zijn, natuurlijk te zijn, op zichzelf te staan als een boom met wortels ondergronds verbonden met het bos.
Zo schijnbaar gewoon is al bijzonder genoeg, buitengewoon en mysterieus. Wonderlijk is dat juist deze aangeboren staat zo moeilijk bereikbaar lijkt. De moeilijkheidsgraad van de eenvoud.
Nooit zul je ‘de Man van Staal’ Spider of superman bij de dokter zien zitten, of naar de wc gaan, stofzuigen of afwassen. Nooit zie je ze slapen of uitzieken onder de dekens en nooit zul je ze zien spelen, muziek maken of tuinieren.
Hier ligt de grote uitdaging voor de mensachtigen.

Dankzij twee heiligen ben ik goed gelovig geworden.
Meestal treden heiligen alleen op
door zich terug te trekken in een grot of een kloostercel.
Maar deze twee traden altijd samen op,
om het boodschaploze over het voetlicht te brengen

Ik zag ze al jong voor het eerst…niet in de kerk, maar op televisie.
Al ver voor mijn tijd hielden ze hun hilarische erediensten
in de bioscoop, die hun kerk was.
Samen belichaamden ze een naïef heilige onschuld.

Hun evangelie bestaat nog altijd uit het
wereldwijd verspreiden van de slappe lach.
Hun helende leer bestaat uit onbedoelde humor,
die een initiatie is in het niet meer weten.
Hun lachwekkende gebed is niet verplicht, maar niet te vermijden.
De lach is namelijk een gebed dat onmiddellijk verhoord wordt.
Je zou ze blindelings willen volgen naar waar dan ook,
als ze niet zo onnavolgbaar zouden zijn.
De dikke heilige, die alles beter weet wordt
in een van meest gedenkwaardige evangeliën
door de dunne terecht gewezen op de krokante bodem
van onze bestaansgrond:
“Ik ben al meer vergeten dan jij ooit zult weten…”

Zonder elkaar zijn ze onbestaanbaar.

In de hemel werd voor een nieuwe wind gekozen
om daar te gaan waaien en wild de scepter te zwaaien
over het weer en haar omstandigheden.
De nieuwe bewindvoerder blies hoog van de toren
om alvast een frisse wind aan te wakkeren.
Wolken die de zon verduisterden moesten maar weg
naar hun eigen horizon. Hij beloofde het klimaat te
verbeteren met zuiver binnenlands windbeleid.
Onder declamatie van zijn leus ‘Eigen Wolk Heerst’
verzamelden zich kuddes blaasgrage wolken.
Als het aan hun lag gingen alle hoge bomen om.
De bewindvoerder beloofde plechtig dat er voortaan
geen neerslag van betekenis meer zou vallen.
De hemel zou eenmaal schoongeveegd
alle ruimte aan de zon geven.

Er is maar één betekenis,
namelijk dat alles samen hangt
om uit te druipen in het luchtledige.

De mond is een scharnier, elke woord gaat open en dicht als een deur.

Ik wil net zo vaak een second opinion tot er ‘n mening uitkomt die mij bevalt

Ik spreek met spellingsfauten, maar niemand ziet het.

Vele linkerhanden maken zwaar werk.

Grenzen zijn littekens op de landkaart, de reiziger is van papier,
zijn ziel een paspoort.

Het ik is een naald waarmee de vlinder van geest zichzelf vastprikt.

Hij verslond een boek over de smaken van vruchten, het smaakte naar karton.

Er is een prehistorische fossiele mug opgegraven zo groot als een mammoet.

Tegen die eeuwige eendagsvliegen helpt geen enkele mepper.

Het mooiste komt het best tot zijn recht binnen een lelijke lijst.

Met de dood komt de mens pas
uit de kast als geestig wezen.

(Uit de euforismen van F. Wildesheim)