Porselein sprak, na jaren van stil gebruik.
Het kopje brak door de grens van gaafheid.
Onbedoeld geluk is het mooiste.
Zoals onbedoelde humor leuker is.

Ons favoriete kopje brak als geluk bij een ongeluk.
Opeens kun je de voorkant, de achterkant en de onderkant op hetzelfde ogenblik zien.
Zo ziet het gave er vanbinnen uit.
Het breken is volmaakt gelukt.

Het gebruik is gebroken, ongebruikelijk fraai.
Het is geen kopje meer.
Hooguit een K..op..j..e.
Taal valt uit elkaar, ook de naam valt kapot.
Uit een kapotte naam kun je niet drinken.
Betekenis lekt weg door de stilte.

Levenskunst slaagt erin fraai te falen.
Een echt pakje boter heeft een deuk.
Muziek leeft bij de gratie van dissonanten.
Een stilleven leeft op bij zichtbaar verval.
Poëzie is volmaakt als het onvoltooide het laatste woord…
Filosofie is de levende aanwezigheid die blijft nadat alles in twijfel is getrokken.

Aanwezigheid die dode kopjes leven inschenkt.
Die al lezend deze dooie tekst beademt.

Het is het een of het ander, daar zit niets tussen.
Geen van beiden of allebei wel is geen optie.

Je moest altijd al kiezen tussen het een of het ander.
Dat maakten ze je wijs, wisten zij veel.

Er blijkt ook nog een derde weg.
De weg van het weg-zijn.

Je kunt in het gene blijven.
In het midden, de lege middenweg.

Daar ligt de ruimte die beide keuzes van binnenuit omvat.
Je blijft in de ruimte die de breuk verenigt.

Je kunt nu rustig om de keuzes heen wandelen
Ze van alle kanten bekijken, de keuze maakt zichzelf.

Is er een dilemma, zwem dan even in de tussenzee van ruimte.
Daar doen zich allerlei mogelijkheden voor die niemand kan bedenken.

Niet kiezen is ook een keuze, klinkt logisch, maar de praktijk is anders en rijker.
Die praktijk ervaar je pas als je geen haast hebt en ruimte geeft aan niet-weten.

Ik kende een gelukkig jongetje dat ieder dilemma oploste met: “Ook!”
Welke kleur van de regenboog vind jij het mooist? “Allemaal!”

Is een stoel waar nooit iemand op gezeten heeft wel een stoel?
In het gebruik komt de functie pas ter wereld.
Iets kan op een stoel lijken, maar zijn bestaat alleen maar als praktijk.

In sommige spirituele tradities heeft de schepper een vaste lege stoel aan tafel.
Bij de maaltijden staat er ook een leeg bordje eten voor god.
Gods bordje is altijd leeg; wel scheppen, maar niet opscheppen.

Waar is het leven op gestoeld?
Is er een bodem waar de stoelen op gestoeld zijn?
Hoe zit het leven?

Hoe het ook zit, het zit niet op een stoel.
Het leven is meer een stoelendans.
De muziek stopt en iedereen vecht om een zitplaats.

Als iedereen zit blijft er nog één stoel over, waar niemand op zit.
En die heeft dan gewonnen.
De anderen hebben ook gewonnen, alleen weten ze het niet.
Dat is het spel.
Zodra ze dat zouden weten, hadden ze niets meer te verliezen.
Dan konden ze zich ontspannen in een makkelijke stoel.

De meeste spelen zijn gebaseerd op de aanname dat er iets te verliezen is.
De grap is, dat er meer dan genoeg plaats is voor iedereen.
En er is voor iedereen een eerste prijs.

Iedereen is namelijk het beste in zichzelf zijn.
Als je jezelf tegenkomt, bied dan een lege stoel aan.
Liefst een waar nooit iemand op gezeten heeft.

Het klinkt vreemd, maar er zijn wolven die breien.
Ze breien schapenvachten om zich in te hullen.
Om anoniem in kudden te kunnen vertoeven.
Niet om schapen te belagen, maar om de herder zo dicht mogelijk te naderen.
En hem in de slaap te verlossen van zijn pastorale taak.

Voor de wolf is de herder een misleider.
De herder leidt de kudde direct naar de slachtbank.
Of naar een voorportaal om daar te wachten op dat wat nooit komt, het beloofde land.
Want vlees moet vers blijven.

Heeft een wolf eenmaal herder gegeten, dan kan hij niets anders meer verteren.
De breiende wolf is dan noodgedwongen bevrijder van de kudden.
Zijn gehuil roept schapen op om vrijuit te gaan zwerven door de tuin die wereld heet.
Zonder herder.
Zelf kan de breiende wolf geen leider zijn, hij betekent het einde van alle leiders.
Waar het schaap gaat ontstaat spontaan een pad, het eenmalige pad.
Want waar geen doel bestaat, is elke leiding misplaatst.
Ieder schaap dat de kudde verlaat zal zichzelf vroeg of laat als wolf onder ogen moeten zien.

Het bijzondere van het mensdier is wel dat hij zowel wolf als schaap als herder kan zijn.

Waar draait het leven om?
Het levenswiel draait om de leegte van de as.
Tachtig kilometer per uur is een mooie leeftijd.
Ik teken ervoor, al vind ik stilstaan ook prachtig: het nirvana van het ongeborene.

Het reservewiel van een lelijke eend.
Een voorbijganger zei: “Dat is wel een heel oud thuiskomertje.”
Zonder te weten wat hij bedoelde beaamde ik zijn woorden, wilde hem niet storen in zijn haast.
De uitdrukking kende ik nog niet.

Het reservewiel dat jou in nood naar huis brengt, als vijfde wiel aan de wagen.
Ook het levenswiel brengt je thuis, hoe dan ook, wat er ook gebeurt.
Wees als een lege as en je bent thuis in het onveranderlijke.
Je staat stil middenin de storm van het leven, zonder door te draaien.
Nul kilometer per uur.

Op straat licht een zwarte voetafdruk op.
Ik kijk en het lijkt of ik word aangekeken.
Dichterbij kijken twee zwarte ogen mij aan.
Een kattenkop met een vuil neusje en een gehavend oor.
Nog dichterbij verschijnt zelfs een vage glimlach
met omgekrulde mondhoeken.
De hakpoes komt even tot leven.
Gereanimeerd rubber.