Na een ochtend wilgensnoeien waren we bezweet en rozig van de winters frisse buitenlucht. We hadden echt zin in een veel te dure kop koffie en om weer eens ouderwets genegeerd en onbeschoft behandeld te worden. We hoefden niet lang te zoeken in de opbouwbuurt naar een café-achtig zaakje dat tijdelijk was upgepopt.
Al onze wensen kwamen spontaan uit. Het bestond dus nog…
We werden inderdaad op al ons gewenk niet bediend. De oberette keek feilloos langs ons heen afgewisseld met een bezeten blik op haar beeldscherm. We genoten van het gezelschap, heerlijk die sociale dynamiek…in de wetenschap dat genegeerd worden het bewijs is dat je niet onopgemerkt bent gebleven.
Leuke schreeuwende kinderen in modieuze outfitjes namen het moedig op tegen de muur achtergrondmuziek… ze denderden gezellig door de tent. Hun ouders en grootouders, zonder uitzondering jonge en oude urbane professionals zaten geanimeerd op hun sociale mobieltjes berichten te sturen. Je kon kennelijk niet vroeg genoeg je kinderen loslaten, zodat ze ervaringen en aanvaringen konden opdoen. Onderwijl waren we getuige van vele bestellingen die rondom ons met vermakelijk grote tegenzin geserveerd werden. Toen we na enige consternatie onze buurconsument aan probeerde te spreken over de gang van deze zaak…meneer had oortjes in en gaf ons te kennen dat we hem hadden gestoord in een intiem gesprek… werd ons geagiteerd duidelijk gemaakt dat we alleen via de app met QR-code onze bestellingen konden plaatsen. Geweldig, in wat een grappige tijden leven wij, in de veronderstelling dat we genegeerd worden, terwijl de vooruitgang ons permanent ten dienste is.
Voldaan en verzadigd namen we de achteruitgang, uiteraard nadat we onze excuses aan onze buurman hadden aangeboden voor het feit dat wij bestonden. Waarschijnlijk hoorde hij het niet eens, zijn oortjes zaten er alweer in.


In de dystopische belevingswereld van Franz Kafka
was de ultieme nachtmerrie dat men tijdens vredige nachtrust
plots zou veranderen in een afzichtelijk insect,
om daarna als ongedierte te worden verdelgd
en opgeveegd met stoffer en blik.
De huidige nachtmerrie, die ons nu wordt voorgeschoteld
als een wensdroom, bestaat uit de dreiging van instant roem…
of je wilt of niet.
Wie vredig in de weldadige schaduw van anonimiteit wenst te
leven kan bij toverslag tot een beroemdheid worden omgetoverd…
roem desnoods op basis van bekendheid.
Er lijkt voor de naïeven onder ons nog wel iets aantrekkelijks
in te zitten zolang roem nog de kwaliteit heeft van het vieren
en delen van het ware, het schone en het goede…
Ware het niet dat roem bij blikseminslag kan omkeren naar het
slechtste, het lelijkste en het meest leugenachtige wat de mens
helaas zo menselijk maakt.
Waarbij de massa zich handenwrijvend verzamelt op het plein van
de wereld om getuige te zijn van het vierendelen van de
beroemdheid.


’Wie winst graait zal saai oogsten…’
zei Wildesheim ooit eens.
Later beweerde hij dit nooit te hebben gezegd,
hoorde ik van zijn anonieme intimi.
Dit bewijst maar weer dat iets verkeerd verstaan en daarna foutief citeren
ook creatief kan zijn, tot enige reputatie kan
leiden en soms gedenkwaardige aforisme levert…
De verveling van degenen die alles al hebben blijkt niet te
genezen met geld. Een teveel aan geld opent eindeloze kansen
om het meest overbodige te verwerven. De meesten doen dat dan
ook permanent. Dit buitenkansje is een dure valkuil die vele
doodverveelde levens opeist.
Hoe saai is een oogst die geen voeding biedt, terwijl toch
iedereen weet van alles berooid het graf in te gaan.

Dat is de onbetaalbare luxe van de armlastige.
Deze hoeft zich nooit bezig te houden met het overbodige.
Het onnodige ligt godzijdank buiten bereik.
Wat dat aan winst oplevert is ongekend.
De onverdeelde aandacht die dan overblijft brengt het minst
geringste naar boven. Zoals bekend zit het goddelijke in de
details en woont de essentie in het minste geringste dat het
absolute niets benadert..noem het desnoods benul of noem het niet of nooit.

Er leefde eens ‘n schilder een pittoresk bestaan.
Al wat hij nodig had schilderde hij tevoorschijn…’n liefde, ‘n huis,
‘n schoorsteen die rookte, ‘n wereld van verschil.
Wilde hij bijvoorbeeld graag zitten dan schilderde hij een stoel…
of hij schilderde gewoon ‘n appel en ‘n ei en betaalde daarmee.
Kreeg hij het benauwd dan schilderde hij luchten, zeeën van ruimte
om te kunnen ademen…of een bos om in te wandelen.
Had hij honger dan schilderde hij ‘n brood en besmeerde het met eer.
Voelde hij zich somber of verveelde hij zich dan schilderde hij
zijn lust en zijn leven, wat een verbeelding.
Had hij geen spiegel dan schilderde hij zichzelf…als wat dan ook,
zoals niemand hem ooit zag. Het was een mooi portret, sommigen
zouden bijna zeggen, ‘n vreemde kwast…met een rijk palet.
Soms zat hij zichzelf in de weg, dan verdween hij in het schilderen,
de kwast nam hem over en schilderde hem, net zo lang tot hij
uit de verf kwam…tot hij werkelijk weg was.


Als Bor van G. ooit van zijn uitgever een detective had moeten schrijven
dan was het de volgende geweest:
“Het geval Friedrich N. versus G…”. -een reli-detective-
Er bestaat echter wel een flaptekst van deze nooitgeschreven ‘pageturner’ :

Had N. de dood van G. eigengereid vastgesteld of laten vaststellen door een forensisch arts? Niemand anders dan hij wist het van het abrupt overlijden.
Maar waarom was het stoffelijk overschot van G. dan nergens te vinden?
Hoe kon F.N. de dood van een spoorloze onomstotelijk vaststellen?
Werd F.N. hierdoor niet zelf hoofdverdachte of minstens kroongetuige van een mysterie ofwel een misdrijf.
Of riep deze casus juist de vraag op of G. ooit wel geleefd zou hebben?
F.N. was buitengewoon stellig in zijn constatering geweest.
Zijn overtuiging vond weerklank in alle gelederen van de samenleving.
Zelfs op straat stond op muren in grafitti te lezen:
‘… G. is dood’, ondertekend met F.N.’
Inmiddels staat ernaast gekalkt op dezelfde muur:
‘…F.N is dood’, ondertekend door G.
Is hier sprake van een perfect misdrijf waardoor G. spoorloos verdween?
Of heeft G. nooit bestaan?
Uitgaande van deze laatste hypothese rijst de vraag waarom F.N. zijn leven er aan wijdde om te bewijzen dat G. was overleden. Een nogal vergeefse en contraproductieve onderneming omdat juist het doodverklaren voor onweerlegbaar bestaansbewijs zorgt.
De slotscène van deze dikke pil speelt zich af in de rechtszaal waar N. zich in onmogelijke bochten wringt om zich van schuld door karaktermoord vrij te pleiten.
Helaas keert elk argument keert zich tegen hem. De rechters oordelen zijn krankzinnige logica als geniaal, want zodra het gezonde verstand iets niet kan volgen moet het wel geniaal zijn. Leidt dit tot vrijspraak of vervolging?