Schop een paddenstoel kapot
en je zaait duizenden sporen.

Vertrap een kakkerlak en ze
werpt talloze eitjes, nazaad.

Vermorzel een bacterie of
een microbe, onverwoestbaar

Sommige planten zaaien zich
pas uit dankzij een bosbrand

De Voortplant is onverbeterlijk,
heeft altijd zin in voortbestaan

Denk niet aan ‘n kamerolifant
en je bovenkamer is er vol van

Probeer bewustzijn te ontkennen
en je bent het levende bewijs

Puur benul bestelt steeds weer
nieuwe lichamen om te bewonen

De goede herder

legde de hele tijd

vergeefs uit

aan zijn kudde

waarom

iedereen hem

verkeerd begreep

dat hij juist

hun reddende engel was

die voor hun eigen bestwil

genoodzaakt was om

desnoods de gehele kudde

naar de slachtbank te sturen

om de gewijde grond

begraasbaar te houden

voor het nageslacht

ze waren immers door

wolven omsingeld

bedreigde diersoorten

werden succesvol

als bedreiging

afgeschilderd

om het bedreigen

te legitimeren

Hij

reed

helemaal

vooraan

in de

file

Voor wie de weg kwijt is,
dit kleine goede nieuws:
Er is geen weg.
Het onbegaanbare is synoniem
met het onuitsprekelijke
dat evident zwijgt
als een kudde grazende bizons.

Goed nieuws ook voor wie
er geen touw meer aan vast…
Er is namelijk geen touw,
dat is de ontknoping…
Daar stond de cowboy dan
loos met zijn lasso te zwaaien.

Ook voor wie er geen kak
meer van kan maken,
Wees gerust,
uw maagdarmkanaal
is gezond.
Het is gewoon totaal
onverteerbaar.

En voor wie alleen
nog maar tangen
op varkens hoort slaan?
Twijfel niet aan uw waarneming,
het geluid is helemaal congruent
met de leefwijze
van het Wilde Westen
dat bestuurd wordt
onder systeemplafonds.
uit angst voor
opholslaande kuddes

Het leek in de vage verte
ergens op Bach á la Monk.
Zij speelde piano op jouw
vingers, als toetsen klonk
jij er melodie bij wijze van
spontaan geplinkeplonk

Je stond al jaren ongestemd,
gevoelige snaren stil verroest
toch zong je zangbodem nog,
harten & vonken sloegen over
dat dit precies zo wezen moest
in elke oogopslag blonk tover

Zelden was een boek zo goed ontvangen.
Men vond het een prachtige uitgave.
Heel mooi uitgegeven, mooie opmaak,
bijzonder lettertype, handgeschept papier.
Vooral de spaties tussen woorden en wit-
ruimten oogstten veel waardering & ontzag.
Je moest het maar aandurven… zoveel wit
Zelfs de walnoteninkt kreeg nog een eervolle
vermelding in de eensluidend lovende recensies.
De zilveren rug lichtte op in elke boekenkast.
Zodat je nooit hoefde te zoeken waar het stond,
om ermee te pronken. Het lag ook nog zo lekker
in de hand, het woog met precies het juiste gewicht.
Alles om het maar niet te hebben over de inhoud.

Soms ben je
na lang zoeken
als psychonaut
uitgevonden

en tref je jezelf aan
als Fomfaai Hachelbout
nooit eerder had je
als zodanig bestaan

gisteren was je nog
Baron Wirwar Koeterwaal
sinds er niets meer
te zoeken viel vond je
ongezien…

‘Je van het’

Wie kent ‘het’ niet,
mooier dan klatergoud
en subliemer dan een
wel of nietmachien

‘Het’, zo onzijdig,
is verheven eufemystiek,
dit pluimnoemsel heet
even Fomfaai Hachelbout

‘Het’ kan je schroefsel
geen moer meer schelen
Wat zal zich morgen spelen?
Een bordje havermout?

Het Nieuwsch
leek wel verworden tot
reklamefolder
voor goedkoop snoepgoed
in de aanbieding, zoals:

de dystopische lolly,
de enige lolly die
steeds groter werd
naarmate men er vaker
aan likte

meest gewild was het
zal-mijn-tijd-wel-durenzuurtje,
een soort van
stokloze lolly

dan was er ook nog
dat andere zoethoudertje
van de hoop,

dat lege houten stokje
waar niks aan kleefde
en smaakte naar
vage herinneringen
aan gouden bergen

Je wist oprecht niet
wat erger was voor je gebit,
je tandarts adviseerde
vaker je mond & hersens
te spoelen

Slechts één enkele oase zo blauw

in dit overvol ledige heelal.

Als woestijn van ruimte, kaalslag
in de ruimste zin van het woord

Ze is de navel en streng koord
dat ons beademt en opvoedt

met begrenzing van ‘n laatste
adem die ons waarden geeft

even vruchtbaar als zeldzaam
ijkpunt voor al wat leeft