Anderen zien het als het laatste grashalm
aan de rand van het ravijn van het zijn…
of als een paracetamol tegen leefpijn…
als veilige haven om in te dobberen…
als een fluisterend oor dat iets ongehoords…
een warm bad om week van te worden…
een vluchtheuvel als alibi om stil te staan…
een goedkope vakantie zonder te moeten reizen.

Men kan het zo gek verzinnen
en uiteraard is het dat allemaal niet,
poëzie is zelfs geen stok
die ergens op moet slaan,
noch slaat ze nergens op.

Ze lijkt eerder het onvermogen
om aan welke definitie dan ook te voldoen,
niet als moedwillig verzet,
maar omdat het haar zeldzame aard is
om tussen de mazen door
aan regels te ontsnappen,
naar daar
waar leven is…

Diezelfde mens had misschien ooit
een gelijknamige ziekte gemunt.
De ziekte heette vaak naar
de eerste patiënt met het syndroom
waar ook het medicijn naar werd genoemd.

Kon het medicijn de ziekte uitbannen,
dan raakte de naam van de patiënt
en de ziekte snel vergeten,
net als naam van de naamgever.

Alleen de straat bleef zich
nog lang zo noemen
tot ze werd herdoopt naar
iets anders zogenaamds.

Ergens diep geborgen
in de eeuwig kerstverlichte nacht
verscholen zich nog ongekende sterren
voor hun ontdekking,
samen met nooit ontdekte keversoorten
en vele dergelijken die hier
tussen het groen als gras….

Hun naam was wel het laatste
waar ze op zaten te wachten.
Kunnen niet alleen naamlozen
zo grafzacht het onnoemelijke tonen?

en jij maar zoeken
naar de rem…
ze vertelden jou
ook nooit wat.

Later begonnen bloemen
aan jouw neus te ruiken…
proefden vruchten jouw tong…

vergezichten staarden jou tijdloos
diep in de ogen
tot het maximum laadvermogen

en permanent werd je afgeluisterd
door muziek om jou
op het bezit van oren te betrappen

Ze kon haar mankgaande vergelijking
niet waarmaken.
Wat een beeldsprakig gedicht
had kunnen worden verongelukte.
Als een aangeschoten zeppelin
stortte de metafoor neer in het taalgebied,
haar waterstofvlammen zwaaiden vaarwel
als vaandels.

Of leek ze, beter gezegd niet meer
op een aangespoelde walvis
die haar laatste adem liet ontsnappen
op een episch verlaten kust liggend
tussen de doorweekte lettergrepen?

Of leek deze verloren metafoor
het meest op een boom
door vele woordenstormen ontworteld
die haar grip op de aardkorst moest opgeven?

Een gezonken scheepswrak had het
ook nog kunnen zijn, ware het niet
dat de vlag het lege laadruim niet dekte.
Of was het toch een ontspoorde trein
die onderweg wagonladingen
loze betekenissen verloor?

De vergeefse metafoor was dom
weg te veel van het goede.
En ze was nog wel zo frivool
komen aanzweven op de thermiek
van verstrooide aandacht…

Verstrooide aandacht als toverzaad
gezaaid op wiens dooie akkertje?

Wonderzaam gebeuren,
want er was in de gehele ruimte
nimmer een muur gevonden
of het moest de dikste muur
van de kosmos zelf zijn
opgetrokken uit ruimte

Het openende voltrok zich tergend
door merg en been bleef het piepend
knerpende scharnier de ruimte vullen
in het oor van de oorsprong

Het geestesoog verbeeldde zich
een kosmische kluisdeur
waarachter het geheim
zich schuil hield

Wie had de zoekgeraakte sleutel
in het lege slot gebracht,
de code gebroken?

Wat behelste het geheim anders dan
dat alles nu openbaar was
zoals het altijd al was geweest?

‘Space as the no thing
right in your face,
a door of perception
in your aimless gaze’

Fragment from: ‘The Aimless Gaze’ Ph. H. Worthington

Zodra je er een muur meent te ontdekken
keert deze zich binnenstebuiten
zodat je je aan een buitenmuur lijkt te bevinden.
Meen je het plafond te ontwaren,
dan blijk je er zomaar boven te zweven.
En denk je de vloer te betreden
dan zak je zachtjes in een warm wak,
zwemmend door zuivere ruimte.

Dan heb je bij luxe bovenkamers ook nog rondom
een riant balkon, evenwel zonder balustrade.
In feite heeft iedere bovenkamer rondom zo’n balkon,
alleen niet iedereen weet de toegang te vinden,
hiervoor moet je bereid zijn om in blind vertrouwen
door de schijnbaar massieve muur heen te lopen.
Het bijzondere van het wunderkammerbalkon is
dat het geen uitzicht biedt op…
maar louter inzicht in het beginsel dat je bent
hetgeen vooraf gaat aan wat dan ook.

Als je naar de vensterbank toe liep merkte je pas hoe
breed en diep die was…er kwam geen einde aan…
Wonderlijk ook, hoe de objecten groter groeiden en er
steeds weer verse dingen in het zicht verschenen.
Alsof de dingen zich zelfstandig voortplantten…
Soms dacht je: wie heeft dit hier nu weer neergezet…
en wiens vensterbank is dit eigenlijk?

Er was geen ontkomen aan, waar je ook ging, overal
was je omsingeld, alsof het panorama jou omarmde.
Gelukkig onttrok het zware zwarte gordijn van de nacht
de vensterbank met enige regelmaat aan het zicht,
zodat de lege iris van elk geestesoog tot rust kon komen…
Het vreemde was…je miste toch iets om op te leunen.

ze kookt van woede
de nog nawalmende
recente incidenten
tot een avondjournaal
als hoofdgerecht
steeds hetzelfde
treurige recept

zelfs het beste bestek
kan dit dagelijks gif
niet weg werken
hoe zorgvuldig ook bereid

het hoogste gerecht
veroordeelt de kok
immer achteraf
en bij verstek:
als onverteerbaar
wreed en laf