het is nog niet iedereen opgevallen,
maar de mens is slechts ‘n ornament
een uit de hand gelopen versiering
op het meesterwerk van de evolutie
is het niet pervers om als garnering
alle aandacht en ruimte op te eisen?
‘n decoratief element weet zijn plaats
op ‘n hoekje, aan ‘t randje, hooguit ‘n krul
als ‘n rococo-idioot gaat de krul tekeer
het meesterwerk aan ‘t oog onttrokken
Je grootvader was een Eskimo,
kende alleen maar sneeuw en ijs.
Hij vroeg alles, je oma legde uit.
Wat zijn dat voor stukjes hout met een plankje?
Dat is een stoel, om op te zitten.
En dat stokje waar sap uit de punt stroomt?
Dat is mijn pen, om mee te schrijven.
En die gekleurde lapjes die daar hangen?
Dat is mijn nieuwe jurk.
En dat stof op de vloer?
Dat is het tapijt.
En deze vlakte op stokjes?
Dit is de tafel, om aan te eten.
Nu wist hij hoe het zat.
Een stoel was een stapel houtjes.
Pen, een nat stokje.
Jurk, gekleurde lapjes.
Tapijt, stof op de vloer.
Tafel, een hoogvlakte van hout.
Nu konden ze praten, verliefd worden, trouwen.
Later schreef je Opa het op
met een nat stokje
op de hoogvlakte
op een sneeuwwit vel.
de dingen zijn zo, gelaten
waar men ze ook aantreft,
ze zeggen ongevraagd & vanzelfsprekend…niets
in mensenhanden maken dingen van alles mee
zonder er zelf iets van mee te maken,
ze lijken te verzaken,
merken er zelfs niets van als ze worden gemaakt,
ze hebben geen benul dat ze er ooit nooit zijn geweest.
dingen wensen niets,
ook niet om nu eens met rust te worden gelaten,
ze zijn echt, compromisloos nalatig
dingen laten zich zien,
laten zich alles maar onaangedaan welgevallen,
ook hun eigen vernietiging
met een immer aflatende ijver
laten ze ons maar Babeltaal praten
over hun staat van gelaten heden
dingen weten niet dat ze leeg zijn
onder die dunne huid van buitenkant
waar ze mee ze ons bepronken
het enige wat dingen wel doen is:
stille schaduwen werpen als protest
tegen het licht dat hen kil verhoort
nooit bekennen ze hun medeplichtig-
heid aan ‘t licht dat alles heeft gezien
onbewezen onschuld gaat vrijuit
dingen blijven vrij gelaten
aan vogels geen gebrek
we luisteren ze af als blinde
vinken, hun heggesprek
in de klimmende winde
ze hebben er geen idee van
dat wij ze determineren
dat we ze noemen, meten,
tellen, trots discrimineren
de heggemus heeft ons gespot
‘t gekwetter houdt ons gedeisd
we worden naamloos afgevinkt
geschrapt van de vogelzanglijst
In zijn kleine kraaloogjes lijken
alle mensachtigen zo op elkaar
die kleur en zangloze praatvogel
zonder veren, die rare vogelaar
heeft niet eens ‘n broedgebied
lijkt nog meest op ‘n huismus
die hunkert om ver te vliegen
staat aldus in geen catalogus
O Gonszoemende
die in de bijhemel verwijlt
uwe raten worden gereinigd
uwe honingrijken drome
uwe korven geschieden
Leef ons mede gons
hedendaagse geluk bloot
verzweef ons onze gulzigen
gelijk bij gonzige gulden haren
verleid ons lied in verzoeming want onze bijscholing zei:
de honing-koningin
zal ‘t honingrijk beërven tot nu
en in alle hevigheid samen.
Bij-god, laat de bij beleven
het bij-geloof zal alles beamen.
‘Hermetisch vertrouwen is de baas waarvan ik de trouwe hond ben’
F. Wildesheim
Van alle mensen die ik heb ontmoet is Wildesheim wel de trouwste hond ooit. In zijn aanwezigheid voelde ik mij totaal uitgelaten en nu ik mij hem herinner gebeurt het me weer.
‘Met de kennis van nu kunnen we vooraf al weten dat het achteraf bezien nooit anders had kunnen gebeuren dan het is gegaan’.
Dit besef schenkt een hermetisch vertrouwen in de loop der dingen.
‘Vertrouwen is misschien wel het grootste geschenk wat doorgegeven kan worden van wezen op wezen’.
Vertrouwen is de zon van de ziel en viert het hier zijn door overal op te schijnen.
Vertrouwen lijkt een risico te nemen om alles kwijt te raken, maar wat voor risico is dat voor wie niets te verliezen heeft?
‘De mens is een hond die een baas nodig heeft, die baas is vertrouwen’
Stel:
de eerste en enige leugen zou het concept van bezit zijn
deze leugen doorzien zou dan de eerste en enige waarheid zijn
niet een waarheid die iets poneert, maar slechts één die onthult
logisch gevolg is de ontmaskering van het eigenaarschap
achter het masker zou een leeg vergezicht schuilgaan
het hele mentale bouwwerk ‘van mij’ zou een ruïne blijken
de juridische orde zou dan zo waardevol zijn als oud papier
we kunnen allemaal weten dat bezit een aangename leugen is
en we weten ook, ergens wel, hoe het met indianen is afgelopen,
met aboriginals, met alle vrije volken met een natuurcultuur
dat ze meedogenloos zijn vermalen in de juridische papiermolen
de witte boord is het onschuldige kenmerk van de machtige leugen
het handlangerschap van de onmacht om de leugen te erkennen
het is een openbaar geheim, goed verborgen in het evidente
Ach weet je, al met al is dit toch wel een van de betere…over heelallen gesproken….zoniet het beste en dichtstbijzijnde heelal in de naaste omgeving… afgezien van wat achterstallig onderhoud.
Hoeveel kritiek je er ook op kunt hebben en tal van verbeterpunten,
dit heelal heeft toch een uitstekende bestaansgrond vergeleken bij die pompeuze Extra-Galactische heelallen.
Andere heelallen doen het soms zonder zwaartekracht, daar moet je toch niet aan denken…je zweeft
daar de hele tijd weg van waar je naartoe denkt te willen.
Weer een ander heelal moet het stellen zonder ruimte, je stoot je werkelijk overal aan…behoorlijk benauwend, daar kan ik rustig van getuigen.
Of die ene waar geen eeuwigheid bestaat …nooit nergens tijd voor en maar voortjakkeren…en dan dat heelal zonder spatje licht…dat had ik helemaal gauw gezien.
Nee, dit is allemaal helemaal zo gek nog niet. We mogen eigenlijk wel in onze handjes knijpen…al zou een
gebruiksaanwijzing en hier en daar wat ondertiteling wel behulpzaam kunnen zijn, tenminste…als ik het voor het zeggen had.
Vandaag ga ik maar eens een gat graven met m’n dikke voorpoten.
Zomaar ergens in de grond, een gazonnetje kan trouwens ook.
De aarde krabben, misschien heeft ze wel jeuk?
Gewoon lekker graven, klonten klauwen en dan m’n neus erin stoppen,
in dat gat, er een hapje van nemen en dat dan lekker uitspugen
en dan verder….Gewoon gezellig even samen met de aardbol,
een onderonsje met de grond… En als ik wat proef dan kijk ik even
verwonderd in het rond of er nog iets is om te beleven.
Maar er is niks beters te doen dan graven, je staart slaat de maat.
Hersentjes proberen nu eenmaal overal chocola van te maken. Chocola met de bijsmaak van betekenis. Als die bijsmaak geproefd wordt geeft het chocobrein zichzelf een beloning, een gelukshormoon. Een vorm van zelffelicitatie. Het hoofd is een eigenaardig soort chocoladefabriek. Zelfs van de meest onmogelijke ingrediënten fabriceert het brein nog iets wat vagelijk naar betekenis smaakt. Er komt geen cacaoboon aan te pas.
Het doet denken aan de befaamde Koetjesreep die geen snufje cacao bevat. Maar de Delftsblauwe wikkel maakt alles goed. Zonder die fabriek smaakt alles naar mysterie, je weet niet wat je proeft. Hmmm, heerlijk mysterie, geef me nog een stukje!