in de haven liggen vele schepen
in de week, als keiharde ideeën
zijn ze helaas te onbevaarbaar
op de smeltzame zee van zijn

ze moeten eigenlijk ontwateren
in de winter, op het droge
om ze onzinkbaar afgedicht
fraai op te kalefateren…echter

‘s nachts aan de wakende kade
maken handen trossen los
ze lichten ankers om onbemand
af te drijven naar poolgebieden

waar vereende handen bouwen
aan het massieve machtige schip
van ijs, dat eenmaal klaar op reis
gaat richting evenaar, om zich

aldaar ongehavend te ervaren

de herfstklok laat
lukraak haar bladerjaar los

onchronologisch verstrijkt
verval in wat blijft

bladseconden duren voort
tot ze schilferstil landen

minuten zweven lank & moedig
neer op tijdloos mos

bosgrond ligt geborgen
onder verdorde handen

we lopen dwars door
urenhoge bladerhopen

het bomige uurwerk kleurt
de wondervolle zon

gloedvol sterft dit
moment in vuurwerk

Het geheugen is niet meer van vroeger…

Verdwaalde sporen lijken uitgewist…

Waar ging je…waar ga je?

Daar ga je al…

Men schijnt voor zichzelf slechts een schim
van wat zich ooit dacht te moeten worden

Of je ooit weer de oude wordt…

Is dat te hopen?

Wat is erger…‘n nieuwe weg
van de verse vreemdeling ingeslagen
of blijven vragen naar de bekende weg?

Dat verse vreemde zou een soort
van wedergeboorte betekenen

Een buitenkansje om te wagen?

Elke dag begint als een kruispunt
van wegen, vol rotondes, talloze afslagen…

Het onzichtbare geschep van de hersenen
legt elke dag weer nieuwe wegen aan

Alleen moet een nieuwe weg wel worden begaan
om gaandeweg te bestaan

Waar men gaat of denkt te gaan ontstaat een pad
stap voor stap

Men kapt zich een weg door het woud
door met alle bekende wegen te kappen

Wie of wat ben je dan nog gaande weg?

Gaande weg…mooi gezegd.

Als gewone woorden het niet meer doen,
de betekenis niet over komt, wat dan?

Wat is de beste metafoor voor ‘n metafoor?
Je zoekt ‘n effectief stukje taalgereedschap…

‘Toevallig’ bedenk je meteen een hamer…
niet bepaald een ding wat nergens op slaat,
de hamer slaat in potentie overal op
‘n zelfbedachte supermetafoor,
‘n multifunctionele meta-metafoor

begeesterd pak je je hamermetafoor op
om eens stevig op de betekenis in te hameren

Je slaat de weerbarstige betekenissen tot moes
zodat men het kan oplepelen als lauwe pap

Of je slaat ze energiek tot gruis,
zodat men het kan opvegen,
de betekenis eruit kan zeven
en met het gruis de spleten
tussen de taaltegels kan opvullen

Je krijgt het idee dat je met taalkundig gehamer
alles kunt oplossen….en dan verbaast het je dat men:

op tilt slaat
op de vlucht slaat
goede raad in de wind slaat

Je bent totaal doorgeslagen

Uiterlijk waait het meestal vaak & zelden nergens
buiten beaaien windvlagen veelduizenden dingen
kruinen ruisen, tot bladdwarrel aan toe, oren suizen,
kieren zingen, basten kreunen, golven bruisen schuim
soms gaapt wind zich bijéén tot weergaloze windhoos
binnenin daarentegen waait het van amper tot nimmer,
hier staat geen windroos, hier binnen groeien geen haren
om door de war te blazen, dit innerlijk blijft innig weerloos,
inwendig heerst geen atmosfeer, al ben je in een goeie bui
of in een staat van opwinding, het tocht hooguit een beetje
tussen neus en lippen, waar terloops verzen aan ontglippen

toekomsten dragen versleten laarzen
van het utopisch gedreven marcheren   
de aardkorst kweekt nodeloos eelt

verledens schuifelen rond op pantoffels
slaapwandelend door oorzaak & gevolg   
als toeval dat met betekenissen speelt

het heden staat doelloos & blootvoets
stil bij de babyschoentjes van ‘t kindje
dat ieder moment weer geboren wordt

blijvend bij de verwachting, de verheuging
(het zal, als het al komt..eerst gaan kruipen)
dit verheugen en verwachten is nu het kind

babyschoentjes zijn slechts ‘n krappe mal
voor ‘t ongekende geluk zomaar te bestaan

overal naartoe te kunnen en niet te moeten   
is de aanbevolen route om heden te betreden

Er was opeens een enorme vraag
naar de Kolenmijnkanarie…
De vogel werd in grote getale gekweekt,
genetisch aangepast om ze tegen
alle levensbedreigende rampen
bestand te maken.
Keiharde vogels waren het geworden,
hufterproof, vuurvast & grofgebekt…
De oorspronkelijke alarmfunctie van de vogel
was tot een geruststelling omgebogen.
Precies wat de Neo-Postmoderne mens nodig had
om zich veilig te voelen en ongestoord
op de oude voet verder te gaan.

gedichten
onverwachte berichten
talige vrachten
erbarmzalig onmachtig

in krochten opgedregde
halfzachte gedachten
onverwacht geducht
doorwrochte gedrochten

ongevraagd onbevoegde
bagage
in geveegde leegten
opgetuigd

ontwrichte inzigten
die tot niets
verplichten
om ontzwoegd
vreugden
te verheugen

wat is dichten
anders dan
ongericht vinden
wat onbeoogd
zich zocht?

trams rijden hier als etalages door de stad
gevuld met niet repliceerbare exemplaren
ten toon gesteld met geldig plaatsbewijs
altijd wel een halte die ze wil hebben
wat rest slaapt verder uit in de remise

de getuige-passant passeert dit
geheel in ijzer gegoten traject
de wagonvitrines schuiven
schoksgewijs aan alles voorbij
staan soms glazig stil
bij een vluchtheuvelhalte
waar één figurant de etalage verlaat
om te voet dolen tussen straatmeubilair
de hele stad is warempel als binnenhuis
ingericht, betegeld, met asfalt gestoffeerd,
alsof er aardschaamte heerst
voor natuurlijke bestaansgrond,
straatlantaarns doen hun best
om de zon te vervangen

in het wild staat het getuigen stil
bij al wat aandacht zuigt,
belevingswerelden
waar geen tram weet van heeft

‘t vogelveertje op de rails beeft

Vanwaar deze redeloze vreugde,
redeloze vreugde die vanuit ‘n hinderlaag
op de loer, ‘n schutkleurachtige hinderlaag
redeloos loert en klaar ligt om jou ieder moment
als ‘n roofdier redeloos te kunnen bespringen
ieder moment loerend te bespringen en dan
redeloos feestelijk te verslinden, loerloos

Komt het er soms op aan bewust naïef
prooi te zijn en quasi onverschillig & terloops
langs alle hinderlagen te flaneren
‘n niets-aan-de-handig liedje fluitend
met ‘n kwispelend staartje?

Welnee, natuurlijk heb je geen idee
hoe of wat, al gaat een en ander
wel vaak gepaard aan
‘n zekere sneuvelbereidheid