Winnen is een enige sport
en ook de enigste
op de ladder van overleven

met onze God placebo
klimmen we steeds een dagje
hoger op de trap van immer

elke morgen slikken we
onze denkbeeldige godenpil
die dankzij goede bijwerkingen
nergens slecht voor is

zeven treden per week
klimmen we naar boven
tot de allertraagste wint
en naar beneden stort

wie het laatst aankomt
geeft zich gewonnen
winnen is de hoogste sport

Het wakkere van de droom is lucide,
licht, tijdloos, waan zelf heeft geen gewicht.
Koester geen wanhoop en hoop evenmin op iets
anders dan dit wat spontaan in de schoot valt.

Een regenton of dakgoot kan niet veel voller
dan overstromend van gelukzalig nat.
Vanwaar angst om te verzuipen in overvloed?
Laat vuil, wat je niet bent, van je af spoelen.

Het enige recept voor verandering begint
met het afwijzen van elke receptuur.
Is bestaan bedoeld als een onbekend gerecht
niet-weten dat zich absoluut zeker proeft?

(Uit: ‘In mist gebeitelde epigrammen’ ,F. Wildesheim)

Een volmaakt onvoltooide dag
licht hier op als gevallen details
op ‘n lege spiegel van geest

elk detail vormt het grote geheel
tot feest voor het oog dat nooit af
is en daardoor meer dan meest

achter oogleden drijven pupillen
zonder sluitertijd als eeuwig feit
wat is is nooit anders geweest

dan in kinderlijke verwondering
iets ondergaan met open mond
‘n gezonde wond die nooit geneest

wat wil het oog?

het oog wil ook wat?

wat is dit wat?

wat is de ziel

van deze spiegel?

die licht weerkaatst?

anders dan zicht

dat zelf onzichtbaar is

is het oog een kamer

waar niemand woont

waar wat dan ook

zichzelf uitnodigt

ongevraagd binnenvalt

het valt niet mee

deze visite drinkt geen thee

ze drinkt licht in

zolang wimpers niet sluiten

en sluiten ze alles binnen

dan kent zicht

hele werelden

van buiten

Het pasgeboren vers was vervuild
door smerige en loze betekenissen
van borreltafelpraat met onderbuikpijn.
Het vuile vers moest letterlijk in de was,
de machine reutelde, bonkte en denderde
tijdens het centrifugeren,
alsof ze zich verslikte in haar inhoud.
Na de droogslingering werd de schone was
buiten gehangen
als wit laken aan de waslijn,
een maagdelijke pagina wapperend in de wind.
Eenmaal droog werd ze opgevouwen
en vlekkeloos gladgestreken.
Ze gaf zich uit voor een gedicht
en werd ondergebracht in een bundel.
Na lezing vond men haar taal
totaal nietszeggend:
“Het doet ons niets, het raakt geen snaar,
er ontbreekt iets wezenlijks aan”
Men miste het loze vuil…
en liet weten liever tussen vuile pagina’s te slapen:
“Door vuil te lezen voelen wij ons schoner,
het loze vuil verschaft ons zin en betekenis”

Photo: ©️Jelle Touw 2021

Geleidelijkerwijs verdween de postbus
wie schreef er nog een verzegelde brief?

hooguit nog eens ‘n reklamefloddertje
‘n blauwe aanslag in je briefloze postvak

het vaakst keek je vergeefs turend in
‘n onverstuurde envelopvormige leegte

alleen de gleufverheuging verbleef
in de warme ziel immer glunderend

om het niet, dat niemand schreef
vanwege zovele afwezige redenen

Het mysterie is de mug

van deze kosmische nacht

die ons met die bult van niets

gratis jeuk verstrekt

het denken is de hand

die overal naar grijpt en graait

een hand zonder nagels

krabben aan de bult is uitgesloten

de meest geestigen zeggen:

het mysterie bestaat

alomtegenwoordig niet

maar hoe kan dit afwezige

dan zo goddelijk jeuken?

waarmee is dit fantoomzijn

dan zo helder voelbaar

als de hand van gedachten

zichzelf heeft weggegooid?

Niemand weet het en zegt:

Al sla je me dood…

Door de bomen zag men het bos niet meer,

dus werden de bomen ruw verwijderd.

Visie was immers de olifant in de bovenkamer

die het ruime zicht versperde.

Het beleidsplan trok een spoor van vernieling

als een beschavingsornament achter zich aan.

Het maatpak van de hoogste nederigheid

zou ons passen als gegoten, uitermate

geschikt om door het sterrenstof te kruipen.

Vooralsnog bleef het schaampak ongedragen

in de kast wachten tot het te laat zou zijn

om op ongepaste schreden terug te keren.

ogen zagen de wereld
door
in twee helften
zie de zaagsnede van horizon

overdag past de hemelse deksel
naadloos
op de schaal van de aarde
de nacht smelt ze aan elkaar

dat zagen ogen
maar nu zien ze in
dat ze iets zagen
wat er niet is

iets zagen van niets
is het begin van kunst
geboorte van verbeelding