Ergens…in het vaagbewuste
verwacht je eigenlijk al jaren
de aankomst van die enorme & verre Oom,
uit dat betoverde exotische domein
waar oerwoudlianen van verhalen
paden overwoekeren.
Die grijze oom met die veel te lange
snuit, ja precies die dikhuid
die al je verhaaltjes uit komt…pffft!
Ook al kwam hij nooit
toch noem je hem familiair en dierbaar:
‘Mijn Olifantoom’
Nooit vraagt daarboven zich af:
Waarom zou je oom overkomen
naar jouw onleefbare land
van zogenaamd gezond verstand
en andere zorgwekkende symptomen?
Dat is toch geen biotoop
voor Olifantomen?
Wat heb jij je oom nu te bieden
dan te worden uitgeblazen?
Olifantomen dienen
het wonderbewuste af te grazen.