Blootgelegd in Argentinië:
Verse dino-soort, Pterosaurus,
9 meter lang
(ongeveer een schoolbus)
grootste vliegende dinosaurus,
86 miljoen jaar oud,
(toen de aarde nog jong was)
In de volksmond: ‘Draak des doods’

86 miljoen jaar…
Je kunt God (of welk scheppend vermogen dan ook) veel verwijten,
maar niet dat ooit het haast heeft gehad om wezens te verwezenlijken.
Nooit over één nacht ijs…
Maar wat wil je, het autodidacte moet nu eenmaal alles zelf proefondervindelijk uitvogelen…
Telkens weer andere wielen uitvinden, gewoon omdat het kan.
Ongeacht of het een vooruitgang is.
Sommige nieuwe wielen rijden beter achteruit, bergafwaarts.
De meest verwante levende nazaat van de dino
is onze kip, die het vliegen allang is verleerd.

Wat is het meest onderscheidende kenmerk van poëzie?
Dat het poëzie genoemd wordt?
Wat genoemd wordt bestaat zogenaamd.

Wat heet draagt een naam, zelfs als het ‘Niets’ betreft.
Zelfs niets lijkt daarmee substantie te bezitten.
Al was het maar door de enorme quantiteit aan niets
die verblindende schittering van afwezigheid.

Kijk,  dit is ongerijmd en het heeft ook al geen vast metrum,
maar het heeft wel degelijk een onvast metrum
of op zijn minst een strompelende cadans.

Het vreemde is dat wanneer je dit uitdrukkelijk geen poëzie noemt
dat dit toch de verdenking op zich laadt een gedicht te zijn.

Op dezelfde wijze als iemand die valselijk beschuldigd is
van een misdaad toch besmet blijft met het stigma van het daderschap.

Hoekom sou alles niet vreemd wees nie?
hoe meer intiem jy met die bestaan is

hoe meer vreemd is dit dat alles kan bestaan
Wat kan vreemder wees dan om te wees?

Om niet te wees nie?
Dit is inderdaad baie vreemd, so onkenbaar

Om in hierdie wese geabsorbeer te word
maak dit net meer geheimsinnig as enigiets anders

Dit is hoofsaaklik omdat dit wat absorpsie soek
gemaak is van dieselfde rou misterie

dieselfde ontasbare onstof van hierdie wije hemeltuin
waar sonder tuinier hierdie lig voortplant en stil bloei

Het zou een aardig Droste-effect zijn als u straks van dit stukje tekst een gedicht zou maken. U hoeft de tekst daarvoor niet eens helemaal te lezen, u omcirkelt om te beginnen alleen de woorden waar uw oog aan blijft hangen.

Dan kijkt u of die woorden samen een regel kunnen vormen waar een prikkelend beeld in zit of een opvallend rijm. Misschien hebt u daarvoor nog een paar minder opvallende woorden nodig, ‘en’ of ‘ook’, of alleen een meervouds -s. Daarna hoeft u niet meer te doen dan met een dikke zwarte stift de rest van de tekst weg te strepen, en zie daar: uw ‘stiftgedicht’.

[deze brontekst bevat alle onderstaande ‘gedichten’ mits deze zeer selectief gelezen wordt, dit om aan te tonen dat welke tekst dan ook zwanger is van talloze poëtische zinnen. Oefen deze talige spier en uw leven is doordrenkt van poëzie!]

– – – – –

het zou aardig zijn

straks een gedicht maken

niet lezen
de woorden doen de tekst weg

maken woorden samen een regel?
vormen beeld of rijm een weg?

——————
het effect van tekst
zou niet eens beginnen

daarvoor en daarna niet

aardig als dit beginnen blijft kunnen,
misschien nog nodig
of ook
of alleen daarna

niet doen?
dan een rest van weg

——————-

als straks alleen oog blijft
kijkt u samen
vormen, beeld, een paar woorden…
en dan de rest

het zou niet eens hangen
opvallende dikke strepen…

zou u niet eens beginnen?
waar blijft u?
zit u nog?

of alleen niet meer daar?

———————

het zou,
als dit eens waar
blijft of kunnen,
misschien, nog nodig
en, of, ook
te doen
een weg te daar

———————

het zijn gedicht
om te beginnen kijkt u opvallend nodig
alleen hoeft u niet meer

———————
zou zijn
dit gedicht maken?

niet te lezen,
alleen uw oog blijft

woorden vormen samen
een beeld

minder hoeft u niet te doen

dan rest de weg,
en zie

———————

het zijn blijft samen vormen waar nodig
en ook alleen
niet meer dan een weg
zie daar!

———————

een gedicht lezen?
woorden hangen samen
vormen prikkelend beeld
misschien opvallende woorden
of alleen dikke zwarte

———————

de woorden hangen nog
een paar opvallende
of niet dan?

———————

aardig effect van dit gedicht:
als u helemaal alleen blijft
hoeft u niet meer te strepen

hebt u nog opvallende woorden nodig?
of alleen een dikke stift?

———————

het effect van tekst blijft hangen
prikkelend ook
of niet dan?

een gedicht maken hoeft niet
u omcirkelt uw oog opvallend
misschien een paar zwarte strepen

(stiftgedicht)

———————

het hoeft niet eens
misschien nog minder nodig
weg daar!

———————

aardig stukje, helemaal lezen
u blijft hangen in opvallend rijm
minder woorden nodig
alleen ‘u’, niet meer

———————

het een zijn van dit
helemaal alleen
waar u in zit
en ook niet
weg

Geacht waarnemend hoofd en goede verstaander,

Wegens de huidige wonderlijke omstandigheden
die door ‘het mysterie van buitengewone zaken’
over ons zijn afgekondigd zullen er dankzij de zich
manifesterende evidentie voor onbepaalde tijd
geen verse geheimen worden geopenbaard.
Onmiskenbare openbare geheimen, vermomd
als vreemd mogend heden, zal zich via infiltratie in
andere kanalen en golflengtes kenbaar maken in het
publieke domein om niet onopgemerkt te blijven voor
de goede verstaander en het waarnemend hoofd.
Geef vooral geen ontvangstbevestiging bij detectie,
negeren blijkt uiteindelijk de sterkste erkenning die
een O.G ten deel kan vallen in dit ondermaanse bestaan.

Namens de gehele redactie…

Terreur is die rare auto-immuunziekte
tegen lichaamseigen bloedlichamen.

Het eigen warme verenigingsleven
wordt een koud vernietigingsleger

Vaak gezien in bananenrepublieken,
ook wel geheten: Partizanenziekte.

Er zijn menigtes narren voor nodig
om deze absurde zelfinfectie
te diagnostiseren als rationele waanzin.

Men zoekt nu een helend vaccin,
gewonnen uit krankzinnige wijsheid:

(Hou het ‘eigen vreemde’ bloedlichaam
onder schot met een gepelde banaan
en glij vervolgens uit over de schil en roep:
“Leve onze Republiek”)

Bezit is uiteindelijk van de kringloopwinkel.
Bankbiljetten blijken welkom bij het oud papier.
Eigendom, het meubilair van de bovenkamer.

Wat bezielt de dominant technocratische mens?

Hooguit koestert hij dat de ziel niet bestaat,
om vervolgens zielloos in de wereld te opereren.
Vervuld van deze profetie levert hij het levende bewijs.

Gevangen in steriel gespoelde hersencellen
marineert hij alles in een materialistische saus.
Het betoverde kind dat hij was en kon blijven
is met succes met het badwater weggegooid.

Men probeert uit alle onmacht
de dood te vermoorden…
met medicijnen,
levensrekkende operaties
of desnoods door lichamen
in te vriezen
in afwachting
van opwekkender tijden

De dood is zo lui
te lui om te sterven,
te wakker om te slapen
permanent in staat
van paraatheid
om wat ademt te beëindigen,
alsof het bestaan een abonnement is
dat verstrijkt…
opzeggen is overbodig

Hoe is het bestaan zo verslaafd geraakt
aan de dood?
Volgens sommigen zou dood gewoon
een slechte gewoonte zijn,
een gewoonte die de macht
heeft gegrepen,
de macht van herhaling…

Anderen vinden de dood
meer een betekenisgenerator
om schatplichtig aan te zijn.

Alleen niemand vindt ons onsterfelijk
belachelijk, door de dood
steeds een handje te helpen.

Vanwaar deze haast om
geen abonnee meer te willen zijn,
of om ongevraagd abonnementen
van anderen op te zeggen?

Wat was ook al weer
de waarde van papieren
wanneer de brandkasten wegsmelten
in de oven van de geschiedenis?
Als de waarde in inkt beleden
niet elk moment wordt waargemaakt?
Wat is papier dan anders dan verbrande as

Zamel de ijzeren wilskrachten in
van de mannen van staal,
van de tinnen soldaatjes
ook als er geen weg meer is
en giet er klokken van
giet er talloze klokken van
opdat iedereen klokken luidt

Elk mensenhoofd als een wetende klepel
om de permanente perverse voortplanting
van zwarte bladzijden te saboteren
ten behoeve van het samen spelen,
zich weg te geven aan het geheel,
om dit ene geheim te delen,
als het eerste en enige waardevaste

Het kwam te voet
en het ging te paard

alleen als het paard
vertrouwen kon
at het uit je hand
streelde het trouw
jouw manen

hals aan hals
stond je blind
innerlijk te staren
als een kind
verheugd over
het gedragen zijn
door het ongezadelde

het verheugen
op wat dan ook
op het onbekende
op het eenmalige
stapvoets wiste ze
al haar sporen
met haar staart

het onbeteugelde
als het ware
het meest dierbare
ongetemd maar
subliem afgestemd
op het gebied

je was nu volkomen
van de kaart
als een pas
geboren veulen