Ik ben zelf niets, dan een metafoor voor iets
groters, iets, alomvattender dan wat dan ook.
Het ene, meer dan de som der delen.

Metafoor is een verhalenverteller, een gever
van betekenissen zo complex, vol facetten om
de ene werkelijkheid te kunnen weerspiegelen.

Elke metafoor is slechts één facet van de diamant,
zelfs alle metaforen samen zijn niet bij machte
de diamant van dit bestaan te betekenen,

alleen het meer dan de som der delen
valt ermee samen en daarmee…weg

die geestong smaak essensie
die bewonderde is ‘n blinkie voorbeeld

‘n alverslindend en absorberende wese
vol vermoë om niks voor te stellen nie

die eerste begin, lank voordat die verbeelding
ontstaan het, ver voor hierdie verworven woorde

niks anders as wilggejuig waarvan elke asem
suurstoflening is van die seisoenlose wind

‘n geestestong proeft essence
puntjeszuigend aan al ‘t bewonderde

verorberend allesverterend wezen
vol vermogen om niets voor te stellen

pril zijn van ver voor verbeelding, ver
vooraf aan deze verworven verwoordingen

niets dan wilgengejuich waarvan elke adem
gebruikleend is van seizoenloze wind

Nooit kwam je aan, daar op die kade
zonder koffers, maar wel berooid
van alles wat men met jou voor had

Nooit spoelde je ergens aan
op dat verre palmenstrand
na die fatale schipbreuk
omdat je nooit aanmonsterde

Het ontbrak je g.z.d. aan
de nodige heimweemoed
om dit hier te verlaten
voor een één of ander hier

Nooit arriveerde je laffe lijf
op het centraal station van Ergens
zonder vervoersbewijs bleef je
onvertrokken zonder vertrekhal
weifelend over welke bestemming dan ook
gelukkig verwijlend in dit hier

Je reis heeft nooit enige duur gekend,
op dit perron van eeuwig heden
met onverlangde vervulling bezegeld

Je propellers draaiden dol
de cockpit bleef echter leeg
landingsgestel werd nooit ingetrokken

overal toestemming om te landen
maar niets kon de ziel verlokken
om ruimten te verruilen, om met
betere lokaties te gaan schuiven

nimmer zul je kunnen terugkeren
naar het blijvende niemandsland

ontsporen, zinken, neerstorten
het was niet voor jou weggelegd

wat dood lijkt leeft voort als licht
je zal sterven als het niet waar is

dat de ziel nooit zal verhuizen

Het lijken wel gedachten…
die als bijen af en aanvliegen
in het hoofd dat als een korf
aan hele zwermen ufo’s onderdak biedt.

Een bovenkamer vol ondefinieerbare vluchtigheden.
Het enige dat dit echt maakt
is dit getuigen

in die gedig?

die onskuldige leser

voel dikwels verneuk

betaal soveel duur geld

vir wit niks, so min ink

witruim gaap na jou oog

soos verse van sneeu

om mooi niks te sê nie?

ware inhoud van die gedig?

taal slegs klankverpakking

om weg gewitte mure te verhul

‘n skoon begin

leser lees hierdie verpakking oop

wat anders sou daarin wees

as oop gees

niks gedig

so is die mens

soos ‘n pop

van sneeu

Geen standpunt innemen
is niet voor iedereen weggelegd
het nulpunt is voor de meesten
onbereikbaar, zo dichtbij

‘Zo kom jij maar eens hier, dan zal ik jou eens even het achterste van m’n tong laten zien…’

Als kind zag je dat dan voor je. Hoe dat hardgekookte eitje nieuwsgierig om zich heen keek in je vaders mond op zoek naar die horizon van de achterste tong. Of die sappige beste peer die ‘als een engeltje op zijn tong’ pieste.

Hij hield van zout, van zoute vis, sprotjes op witbrood. Toen ik het eens proefde had ik de hele dag dorst.

Moeder maakte uit liefde ongevraagd gehaktballetjes voor hem klaar, schepte voor hem op. Als ze even niet keek moffelde hij het balletje weg onder in de juskom, onder A.N.P.
Hij koos ervoor niet het achterste van zijn tong te laten zien of kon hij niet anders dan de kool en de geit sparen?

Hoe dieper jy grawe
na die oorsprong van die mens
hoe meer voor de hand liggend blyk
dat die geskiedenis geen bodem het nie

Wat was daar voor die voorgeskiedenis?
Hoeveel ons onbekende lewensvorme
het sedertdien spoorloos verdwyn

As dit wat opgrawings doen self van stardust is
wat is op soek na homself te vind dan?

Die siel van die mens is die bodemlose
die mees subtiele grond om te bestaan