Sterker nog, wij kunnen alles verzinnen, zelfs dat wat niet kan kunnen we verzinnen.
In de letterlijke zin van:
We maken taal van een verbeelding. We maken zinnen van het beeld wat we niet begrijpen, waarmee we het ‘zin’ geven. Een zin die weer tot onze verbeelding spreekt. Dit vermogen kun je best als extra zintuig duiden, een duiding die zelf ook weer verbeeldingskracht is. Voorstellingsvermogen, het geestesoog.
Het zin-zintuig geeft denkbeeldig grip op het onbegrijpelijke, dat noemen we begrip en dan denken we ‘het’ te begrijpen. Het echte begrijpen komt pas als begrepen is dat met een begrip nog niets wordt doorgrond.
Wat kunnen we niet verzinnen?
Noem het maar op en het is verzonnen.
Het antwoord verslindt de vraag zoals de Ourobouros
zijn eigen vraagtekenstaart oppeuzelt.
De wereld waarover wij spreken is één en al verzinning.
Als we tot bezinning komen weten we dat directe ervaring aan taal vooraf gaat.
En dat directe ervaring geen taal of zin nodig heeft, het is genoeg in zichzelf.
Het geestesoog-zintuig is niet te lokaliseren als een neus of een oor.
Het is overal en nergens niet, ze is zelf onderhevig aan de zee van mogelijkheden
die ze kan verbeelden en verzinnen. Daarom is het een geestig ‘orgaan’, buitengewoon omdat ze alles gewoon binnen brengt.
De mens is in essentie een geestig wezen vermomd als lichaam.
Het zal waarschijnlijk nog even duren voor de mensheid zich als humoristisch wezen ziet, maar ook dat maakt onherroepelijk deel uit van deze kosmische grap.
Want ‘er zijn’ is de beste grap ooit,
hoewel ‘er niet zijn’ ook grappig is.
Het sublieme is dat niemand deze grap vertelt,
en dat het alles in een sublimerend licht toont.
