de plumeau ligt
onbewogen
stofbedolven
te wachten om
schoon
gezogen

moe is de moeder
van alle stof
zonder reden
wenst het te liggen,
dingen te bekleden

vanwaar komen
muisgrijze vachten
zo dwarrelsgewijs
elke huid zacht
bevrachten

zijn het dierbaren die
tot stof wederkeerden
zwevende tekens van
verregaand vergaan

verlangt stof naar niets
dan die gulzige god
met zijn/haar zuigmond,
naar een samenzijn
als stoffelijk overschot

de plumeau blijft
onbewogen
stofbedolven
wachten
om schoon
gezogen

Als je eraan denkt
wat je allemaal niet kunt onthouden,
zoveel…
dat zul je nooit vergeten.

Je herinnert je alleen nog
het toekomstige
als de dag van gisteren.

Het hiernamaals bleek bij nader inzien
‘n archeologische opgraving,
de resten bestonden uit het
onverwoestbare.

Alleen met een trap
die je in de diepste diepten wergwerpt
kun je omhoogklimmen naar
de hoogste bodem,
die sluitdeksel van deze circulaire tunnel.

Zorg eerst dat je niets denkt
voor je wat dan ook grondig kunt nalaten,
doe niet en er zal nalatenschap ten deel vallen
aan het onteigende.

Ernst is wel licht ‘t meest
serieuze misverstand en wel
daarom zo onbedoeld grappig.

Men gelooft echt in zichzelf.
Is leven niet veel te grappig
om serieus genomen te worden?

Dodelijke ernst jaagt angst aan
verjaagt het speelse leven,
dat gek is van geluk & toverbenul.

Speels leven is onstuitbaar vitaal,
frivool, vrolijk van kwetsbaarheid,
zelfs de dood is een speelgoedje,

want sterven is zo licht als schaduw,
het kwetsbare zijn is zo gewichtloos,
je bent er elk moment geweest.

‘t onverwoestbare in ons wezen,
zo geestig, de rest is slechts te leen.
Dood is spelen dat je er niet bent.

Leven is die garderobe van lichamen
voor het feest der vermommingen
en ernst is serieus niet om te lachen

Iets onbekends doet iets onverwachts

Het overige bekende doet kennelijk gewoon het voorspelbare

De eerste keer is het
een wonder

De tweede keer is het
een herhaling

De derde keer is het een voorspelbaar patroon

Het bekende doet iets
voorspelbaars

De vierde keer is het een
wiskundige formule

De vijfde keer is het een
selffulfilling prophecy

De zesde keer is het de uitzondering die de regel bevestigd

De zevende keer is het een anomalie binnen de theorie

De achtste keer blijkt de anomalie
een wonder

Iets onbekends doet iets onverwachts

Je moet er niet aan denken om iets te vergeten,
hoewel je meestal vergeet om er aan te denken.

 

Wie ergens niet aan probeert te denken nodigt
het steeds uit om weer langs te komen.

Als je het op schoot neemt en het doodknuffelt
wil het van je weg, dat is de natuurlijke loop.

Objectiveren laat zich niet wegdenken,
het laat zich alleen verteren door het subjectieve proces 
van gewaarworden naar gewaar zijn.

Ervaring tot object maken is een strategie om controle te krijgen,  
subjectieve verwerking is het proces om de controle los te laten.

Objectiveren is het domein van het hebben,  
je hebt immers een concept over het zijn.  
Het subjectieve is de ingang tot het zijn,  
de directe zintuiglijke ervaring.

Je vader sprak soms quasi verheven:
Scheve gaatjes piesen ook & praatjes
die geen gaatjes…zoiets is je bijgebleven

Je moet het altijd doen met dit hier.
Geest is veruit onze handigste spier.
Wat daarmee kan is nogal onbeperkt
Het flanst met wat voorhanden is
iets in elkaar dat wonderwel werkt.
Geest oplichtend in elke duisternis
Wat je ontbreekt kan ook niet stuk

wie zich behelpen kan heeft geluk.
Niets brengt je nu nog van de kook,
zelfs de scheefste gaatjes piesen ook

Zoals het eeuwige kind F Wildesheim al eens opmerkte:
‘Er Zijn’ is buitengewoon grappig,
maar ‘Er Niet Zijn’ is zo mogelijk nog grappiger,
want dit laatste veronderstelt dat iets ervaart dat het er niet is.Ontkenning als bevestiging.

Ogen dicht en je bent verdwenen, ogen open en je bent er zomaar weer vanuit het niets.
Het lijkt wel het eerste spel.
Kinderen spelen daar graag mee omdat de ontdekking een ongekend plezier genereert. Voor het geestesoog blijf je er natuurlijk of je je fysieke ogen nu sluit of niet.
Maar ook voor het geestesoog kun je je ogen proberen te sluiten… en opmerken wat blijft…dat het geestesoog steeds open is.
Verstoppen en ontdekt worden is wellicht de meest basale spel-ervaring, existentiëel. Elke baby ontdekt dit wonder telkens weer opnieuw. Wonderlijk genoeg is dit ontdekken telkens weer authentiek en vers…
hoe vaak dit openbaar geheim ook herhaald wordt.

Nog altijd als ik Wildesheim bezoek
verstopt hij zich graag…achter de gordijnen, achter zijn zakdoek, achter zijn boek of gewoon : achter zijn gezicht met de ogen dicht, in opperste verrukking om te worden ontdekt.

Je slaapt zelden rechtdoor
en als het gebeurt is het per abuis.
Bijvoorbeeld als je geen afslag kunt vinden.
Meestal slaap je rechtsaf,
in de leesrichting mee,
zonder richting aan te geven.

Soms slaap je ‘n doodlopende weg in…

in dat geval slaap je achteruit
de hele weg terugdromend
in je achteruitkijkspiegel.
Omkeren is kennelijk geen optie.

Vaak als je gestaag rechtdoor slaapt
kom je op die ene rotonde terecht
waar je linksom op blijft rondcirkelen

tegen het verkeer in
langs vicieuze droombeelden,
zoekend naar de juiste afslag,
soms is deze rit in de draaimolen ook heel geestig,
omdat er geen juiste afslag bestaat.

In het beste geval zinkt je voertuig diep
in het moeras van de matras,

in de vruchtbare modder van het onderbewuste.

Het meest ontnuchterende is de buikligging,
waarbij je ruggelings opstijgt als een lucide lichtschip
dat vanuit een Meta-standpunt
het gehele slaapverkeer overziet.

De ontgoochelde betovering is,
dat slaap zo’n zware bevalling lijkt,
terwijl uiteindelijk niets is wat het lijkt, zo licht…

Dingen lopen zoals ze lopen:
tijd loopt

samen met de omstandigheden, rivieren lopen, vuurtjes lopen.

motoren lopen, harten lopen over

beelden zwemmen
naakt & onverklaard
in deze eonenoude vijver
van wonderwust

wat tekst leek
blijkt een hoop
krioelende mieren
muterend tot een
zwartglanzende hemelrivier
van hongerig krassende raven
landend in ‘t klaprozenveld
die zich aan het bloedrode laven
achter ‘n wolkenverbergende verte,
nergens grazen herten

wat zich mens dacht …
staat lukraak te gebaren
vanwege het onbedoelde,
klanken uitkramend…
fonetische muziek

niets de bedoeling,
zomaar rauw ervaren
dat kou bijt, wind snijdt
daar waar leven gloeit
wonderwust