Vreemd Vraal van Slaapvaak:

Astronoom Slaapvaak was ooit de beste tandarts van het heelal,
hij speurde naar zwarte gaatjes tussen de planeten en
in allerlei melkgebitwegstelsels. Als hij er weer een ontdekt had, boorde hij zo diep mogelijk in het zwarte gat met zijn telescoop tot hij geen hand voor ogen meer zag. Daarna vulde hij de zwarte gaten met hypotheses en hermetische kosmische theorieën.
Zoals werd aangenomen kauwde het heelal op de ruimte als was het bubbelgum.
Nu weten we wel beter, namelijk niet.
Geen idee wat zwarte gaten zijn.
Wat het heelal zoal doet? Geen benul. Maar kauwen in geen geval.
Het hypothetisch vulsel in de gaten is achteraf de perfecte oplossing voor geen probleem gebleken.
Zo is ook de slaap het oplossen in geen enkel probleem.

hond ontdekt een wit papieren zakdoekje,
alsof het vanuit de doos naar haar zwaait…
Hallo daar!
joehoe, kom je buitenspelen?

hond helpt zakdoekje uit de doos,
gooit het op de grond en kijkt op…
Nou zeg, daar is ze alweer
joehoe, hier ben ik, pak me dan!

hond rukt steeds weer dat ene zakdoekje
uit de doos, alsof het de eerste keer is…
en ja hoor,
joehoe, daar is ze alweer terug in de doos, pak me als je kan!

hond helpt telkens dat ene zakdoekje uit de doos
in veelvoud tot de bank bezaaid ligt met witte papiertjes
het zakdoekje is uitgespeeld met deze hond

hond ligt en trekt verwonderd haar wenkbrauwen op
ze heeft de magische gave van de eerste keer
joehoe, de doos is leeg, zwaait er nu wat?

Het spinneweb is het voorrecht van de verkenner.
Omdat de verkenner door het web heen mag breken.
Mag, omdat niets moet.
Dwars door het web van de moederspin, die wil vangen
en inkapselen met haar rag van liefde.
Wie als verkenner geboren is moet zich door al dat rag
van spinsels heen breken om het onbekende te hervinden.
Niet in de laatste plaats de overerfde hersenspinsels
in het eigen hoofd, die te lang zijn geloofd.
Vandaar dat voorrecht van rag in het gezicht
elke keer als er verse stappen worden gezet waar geen pad is.
Elke stap schept het pad wat alleen de eerste verkenner kan ontdekken.
Er is geen andere weg naar het enige echte.

Het eerste huis ooit bouwde
‘n eerste anonieme architect,
steen voor steen opgemetseld,
zo werd de eerste bouwer verwekt
tot ‘n bescheiden wereldwondertje
wat nu nog rest,deze ruïne van ruimte

Melodie klinkt zich noot voor noot
in bezielde tonen aanéén,
in notatie vastgenagelde klank,
openbaring van ‘t herhaalbare
waar de componerende ziel
als doorgeefluik niets van wist.

Woord voor woord baart taal
verdichtsels en daarmee het
medeplichtige dat dichter heet,
toch meldt niemand zich aan
om als zodanig te bestaan,
het maken heeft geen weet.

Geestig, dat het gemaakte
makers maakt en breekt
als eischaal opdat het
wezen voor zich spreekt:
bv dat taal om te vliegen
vleugeltjes erbij moet liegen