Een dierlijk mens is nooit te oud voor een gelukkige jeugd.
De leefkunst ligt in de onschuld van de eerste keer,
die zich bewust naïef verheugt om er nog weer opnieuw te zijn,
om alles nog eens dunnetjes, over te doen als de eerste keer.
De kunst is dus: hoe blijf je bewust naïef?

Nog altijd speelt de blootvoetindiaan, geluidloos rondsluipend
met het leven, om stilaan elk spoor te wissen en belagers om
de paradijstuin te leiden, vallen en strikken te zetten voor jagers.
Laat ze maar denken dat de roodhuid is uitgestorven, veiligheid
is er alleen in het niet bestaan.

Nog dagelijks begraaf je graag als een bejaarde jonge hond
je gekoesterde wonderbot diep onder je bestaansgrond
om telkens te vergeten waar… en dan dolzinnig verrast je kluif
weer te ontdekken, zo raakt het bestaan nooit afgekloven.
Dat bot is het kind, spelen is het merg.

Geloof in verbeelding is een staat van naïef bewust zijn. F. Wildesheim

We hadden iets gevonden,
of had het ons op bestaan betrapt?
Geen benul wat het was…
dat hield ruimte open
voor een leegte
waar nog niets bepaald…

De moeiteloos gevonden zoekmachine
vertelde ons algoritmisch wat het was…
met terugwerkende kracht
was het gewoon
zus of zogenaamd.

Alle lege gelegenheid leek opgelost
in de naam van het gevondene,
maar boven verwachting groeide
de namelijke onthulling als een plantje
dat wortelde in de aarde van verlangen
met blaadjes van verheuging
in de zon van warme aandacht…

Wie weet of er bloesem…
of welke vrucht zal…?
Van de dode dingen die zich in jou planten
weet je nooit de bloeiwijze
weet je nooit welke vrucht ze gaan dragen.
Dit niet weten is de smaak van bestaansgrond,
het zogenaamde weten zijn slechts de schillen.

Aarde werd vaak begraven,
middernachts in het aardedonker.
Als dankbaar eerbetoon namens planten
wier wortels altijd welkom waren.
Men groef een diep droog gat in haar op.
Tijdens een plechtig afscheid
met zwijgzachte handen
werd met dezelfde opgegraven aarde
het gewijde gat weer gedicht
en uit een waterkom besprenkeld,
bezwerend reciterend: kom om,
kom om, kom om….!
Dan zong men met droge mond
en schorre keel hoe gulzig ze dronk.
Onder haar eigen grond bedolven
rustte aarde wederom vredig in zichzelve.

Oude rituelen, kom er maar eens om.

Overbodigen aller landen
verenigt u in uw leunstoelen en bedden.
Zet u in voor het hogere doel.
Waren er maar meer Russen
die als nietsnuttige Oblomoffen
vredig bleven rusten op hun kussen,
uitgeblust schuifelend op sleetse sloffen.

Overbodigen als luie luizen op een leeg hoofd
ondertussen liever luisterend naar het getjilp
der mussen, van elk fanatisme beroofd.
Dekens blussen branden.

Alleen tussen de lakens
laat waanzin zich nog sussen,

Moet ‘iets’ nu werkelijk altijd maar weer ergens op slaan? F.Wildesheim

Modderfiguren vragen er wel om,
ze vragen om geslagen te worden,
maar ieder weet; een modderfiguur
sla je niet, dat is een ongeschreven wet.

Toch worden er dagelijks vele
modderfiguren geslagen,
dat is de omgangscultuur.
Je hoort daarna vaak geklaag,
dat ze zo figuurlijk worden genomen,
terwijl ze letterlijk zijn als modder.

Sommigen slaan modderfiguren
met een tang, wat uiteraard zeer
verwerpelijk is…dat doe je alleen
op een virtueel varken,
louter denkbeeldig dus,
bij gebrek aan varken sla je een flater
of de plank volledig mis.

In het meest gunstige geval
slaat men helemaal nergens op,
en daarmee de spijker op z’n kop.

onder vier ogen
de eenzijdige afspraak
kwam nooit opdagen

*

vergeefse neerslag
nooit bereiken ze de grond
vlokjes zomersneeuw

*

zo wilsonbekwaam
deze dwarse lastpost
stemt met alles in

*

wat is het geluid
van een afwezige hond
het bazenhart bonkt

*

arme consument
ongeneeslijke patiënt
zijn beurs doet zo pijn

*

een strikte stilte
vormt ‘n hek rond om ruimte
niemand graast dit kaal

*

jij bent nu aan zet
in dit onbekende spel
niet één spelregel

*

genoeg aan zich zelf
likt ze alle aaitjes weg
de poes van de baas

Uit de bundel: Vlokjes Zomersneeuw, Osho Ozamaki 2022 FutonPress

Gedachten kunnen niet denken.

Onschuld: het vermogen om dingen telkens weer als eerste keer te beleven.

De denker te hebben gevonden is slechts een gedachte.

Elk denkraam heeft een ruitenwisser die alles wist.

De mens is een godenschepper, surrogaatgoden van taal.

Wetend vermogen blijft over als alles gewist is.

Oude beschaving: over elke schandvlek een grand foulard draperen.

Baarde Monopoly al deze huisjesmelkers?

Zijn de spaarvarkentjes aan de macht?

Je schamen omdat je je niet schaamt?

Neemt de stilte toe of de herrie af?

Vis van water was wederom
na eonen nat uitgezwommen,
ze was zo groot gegroeid,
als de zee van zijn zelf
overvloeide ze alle kusten.

Nu ging ze vervliegen, in een hemel
die tot dan toe in haar weerspiegelde.
Ze wist zich stilaan te verdampen
tot een immense Vogel van lucht…

Haar verluchtende vlucht was hemels,
ze was in de wolken en waar niet?
Niemand zag haar vleugelslagen,
onderwijl ademde iedere wezen
haar ijle aanwezigheid.

Ademloos zweefde Vogel van lucht
op vleugels van wind.
Nachtelijk streek ze neer in stil dal
waar ze haar windvleugels liet rusten

Vogel viel vederloos luchtig
samen met het dal,
stil als transparante plant.
Niemand nam haar waar,
tegelijk verbleef zij in elk oor.

als naruisende echo van wat
er ooit en immer geweest,
het wezen van geest

dag vis van water…
dag vogel van lucht…
dag geestige
die dit leest

nietemin….. nieteveel
nietedun……….. nietelang

nietegek…. nietestoer
nietelaag………… nietebang

nietewarm……… nietedik
nietekoud…. nietegroot

nietezeer……. nietemooi
nieteheet…………nietebloot

nietekort……….nietedoen
nietehoog…………..nietegoed

nietenat…….. nietesnel
nietedroog………. nietezoet

nieteoud………..nietelief
nietevol……… nietegraag

nietezout……. nieteblij
nieteklein…..nietevaag

nietevroeg……..nietetraag
nietebreed……nietegauw

nietefijn……..nietevrij
nieteweek…………nieteflauw

nietehard…………nieteslap
nietezwart…. nietelicht

nietevet……..nietebont
nietevaag…. nietedicht

nietezacht…….. nietedol
nieteleeg….. nietegaar

nieterauw………nietelaat
nietelauw………….. nieteraar

…………………………………

Ja, zo…hou dit vast,
niks meer aan doen.