Wimperling, ooit ontsnapt uit het weeshuis voor zwerfzinnen
was ‘n echt badwaterkind met bijsluiter, gezakt voor haar slaapbrevet
sloot geen oog, droeg een gaaptooi en viel alleen bij dagklaar licht
met regelmaat in een hazendommel. Ze woonde op een half lichtjaar
samen apart met haar vriend Duizelwek, telg van een gelukraak afvalbakras.
Duizelwek zag elke rampkans schoon om ‘spukhafte fernwirkung’
te postuleren en had een Badfant als huisdier die hoogpolige tapijten afgraasde
op mals taalzaagsel waar hij onderhavige verhalen van bakte.
Badfant op zijn beurt had de Walmvaraan als bloesemvriend die
voor geurvruchtige atmosfeer zorgde.
Samenlijk loodsten ze Wimperling door de nachtelijke slaaptunnel
die naar het holst van een vers vandaag leidde.
Overige huidbewoners die hun umwelt bevolkten stonden doorgaans
perplex en paf tijdens het kennismaaksel met Duizelwek en Wimperling.
Sommigen maakten zelfs gewag van blaren op hun betonworst.
Kortom, de uitwerking op hun nervenskelet en karperhart
was verre van geruststellend, met acute fernweh als gevolg…
Menig huidwoner vluchtte kuierlatgewijs richting elke horizon
terwijl de plamuur van het wolkendek afbladderde.
Duizelwek zocht dan ook betuigsteun bij het vraagbaken
van de talmende branding in de hoop het onbedolvene
tot verhulling te vermurwen.
Badfant vond dit alles ‘te bizar zo gewoon’ en sloeg er
het Babelboek op na, na exegese bleek alles geheel
volgens het profeetbeginsel al in gedoofde sterren
te hebben gestaan. Het voorspelsel was voorheen abusievelijk
voor papieren vuur aangezien. Nu was het blussen geblazen
dan wel de spraakwar te koesteren. Na interne kortsluiting
viel het voorkeurig en volmondig op het laatste, daarin was het
roedelbeheer van elke huidwooncorporatie unaniem.
Na afloop lag het hoogpolige bezaaid met taalzaagsel tot grote
euforie van de Badfant die zich mateloos tegoed deed.
Duizelwek wiegde Wimperling in een lange tunnelslaap door
dit verhaal in te fluisteren tot haar bevallige bloemkooloortjes.
Nooit werd Wimperling zo uitgerust aangewakkerd zodat ze eindelijk
haar eigen bijsluiter kon lezen die vol met ongeopende envelopbeloftes stond.
Er gloorde haar een toekomst als zorgvuldig geleid projectiel, tot
zover was er weinig eigenaardigs, maar dat Walmvaraan en Badfant
een nazaat ter wereld zouden werpen, ter grote van een kikkererwt, die
Flabbergast zou gaan heten overtrof de stoutste verwachting van wie dan ook.
Hoe dit allemaal zo kon gebeuren verklaarde Duizelwek doodleuk door
op Spukhafte Fernwirkung te wijzen, bij wijze van opklaring.
was ‘n echt badwaterkind met bijsluiter, gezakt voor haar slaapbrevet
sloot geen oog, droeg een gaaptooi en viel alleen bij dagklaar licht
met regelmaat in een hazendommel. Ze woonde op een half lichtjaar
samen apart met haar vriend Duizelwek, telg van een gelukraak afvalbakras.
Duizelwek zag elke rampkans schoon om ‘spukhafte fernwirkung’
te postuleren en had een Badfant als huisdier die hoogpolige tapijten afgraasde
op mals taalzaagsel waar hij onderhavige verhalen van bakte.
Badfant op zijn beurt had de Walmvaraan als bloesemvriend die
voor geurvruchtige atmosfeer zorgde.
Samenlijk loodsten ze Wimperling door de nachtelijke slaaptunnel
die naar het holst van een vers vandaag leidde.
Overige huidbewoners die hun umwelt bevolkten stonden doorgaans
perplex en paf tijdens het kennismaaksel met Duizelwek en Wimperling.
Sommigen maakten zelfs gewag van blaren op hun betonworst.
Kortom, de uitwerking op hun nervenskelet en karperhart
was verre van geruststellend, met acute fernweh als gevolg…
Menig huidwoner vluchtte kuierlatgewijs richting elke horizon
terwijl de plamuur van het wolkendek afbladderde.
Duizelwek zocht dan ook betuigsteun bij het vraagbaken
van de talmende branding in de hoop het onbedolvene
tot verhulling te vermurwen.
Badfant vond dit alles ‘te bizar zo gewoon’ en sloeg er
het Babelboek op na, na exegese bleek alles geheel
volgens het profeetbeginsel al in gedoofde sterren
te hebben gestaan. Het voorspelsel was voorheen abusievelijk
voor papieren vuur aangezien. Nu was het blussen geblazen
dan wel de spraakwar te koesteren. Na interne kortsluiting
viel het voorkeurig en volmondig op het laatste, daarin was het
roedelbeheer van elke huidwooncorporatie unaniem.
Na afloop lag het hoogpolige bezaaid met taalzaagsel tot grote
euforie van de Badfant die zich mateloos tegoed deed.
Duizelwek wiegde Wimperling in een lange tunnelslaap door
dit verhaal in te fluisteren tot haar bevallige bloemkooloortjes.
Nooit werd Wimperling zo uitgerust aangewakkerd zodat ze eindelijk
haar eigen bijsluiter kon lezen die vol met ongeopende envelopbeloftes stond.
Er gloorde haar een toekomst als zorgvuldig geleid projectiel, tot
zover was er weinig eigenaardigs, maar dat Walmvaraan en Badfant
een nazaat ter wereld zouden werpen, ter grote van een kikkererwt, die
Flabbergast zou gaan heten overtrof de stoutste verwachting van wie dan ook.
Hoe dit allemaal zo kon gebeuren verklaarde Duizelwek doodleuk door
op Spukhafte Fernwirkung te wijzen, bij wijze van opklaring.
