Dit vers geesteskind verweet mij meteen zijn geboorte.
Ik zei, wees blij, nu kun je mij tenminste nog verwijten…
als ik je er niet had laten zijn was ook dit voorrecht je nog ontnomen.

Het vers beklaagde zich over zijn uiterlijk…de vaste vorm die hem beknelde.
Ik zei, wees blij dat je een uiterlijk hebt, anders kon je jezelf nooit leren kennen…
hoe kun je je bevrijden zonder beknelling.

Maar ik heb hier niet voor gekozen, klaagde het vers.
Ik zei, wees blij dat je nu in ieder geval een keuze hebt,
om je te bevrijden van dat beknelde gevoel.

Dat klinkt allemaal mooi en aardig, maar jij hebt mij ongevraagd
in het leven geroepen en voor dit blok gezet.
Wat wil je dan dat ik doe?

Ik wil dat je mij ongedaan maakt.
Hoe zou dat kunnen, we kunnen niet ontkennen dat je er bent geweest?

Door alle sporen uit te wissen…dan praten we nergens meer over…
Elke uitwissing vormt weer een vers spoor, legde ik uit.

Welke optie staat voor mij dan nog open?, vroeg het geesteskind.
Wees geestig, als een open afvoerputje voor deze onafgebroken stroom
van zintuiglijke indrukken.

‘…Noem mij alsjeblieft opdat ik besta…
label mij, deel mij in
bij iets soortachtigs
opdat ik mijn plaats ken…
mij gezien en gehoord weet…’

Het kan het ding niets schelen
of het heten mag naar een naam,
alsof het naamloze minder zou bestaan.
Bestaat het onbepaalde niet vrijer
dan welke gedefinieerde identiteit dan ook?

Ultiem vrij heden is weggelegd
voor onontdekte diersoorten
of voor eigen aardige dingen
die we niet kunnen thuisbrengen

Het echte kent geen letters.
Voor wat ze wezenlijk is
heeft het echte geen woorden.

Echt taalt niet naar taal

Dingen dragen
namelijk & letterlijk
een masker van taal
dat maskeert dat
het echte in diepste wezen
geestig van aard is

Noemen verklaart niks
over het gluren van geest

Bij haar hoekflap is haar huid uitgescheurd…
onderliggend golfkarton ligt duidelijk bloot.
Zelfs door de opperhuid heen voel je de ribbels.
Alsof ze buiten in de regen heeft gelegen
en daarna weer is gedroogd in wind en zon.
Ze zou ook van klei gemaakt kunnen zijn…
dan zou het een knap nagemaakte doos zijn,
een kunstdoos.
Om deze zinsbegoocheling na te gaan
probeer ik haar aan te raken…
maar hoe diep ik ook tast
nergens raak ik haar huid.
Deze doos blijkt echter
bij nader inzien
denkbeeldig…

Deze doos bestaat helemaal uit taal,
ook staat ze niet op een bodem,
die is eveneens denkbeeldig.
Deze doos neemt geen enkele ruimte in.

Ik vertrap nu het woord;
‘Doos’
met de woorden;
‘Mijn Voeten’

tot ze zo plat is
dat ze makkelijk
door de gleuf
in deze
p a p i e r b a k
van 9 letters
past.

…Noem eens iets…wat los van geest te ervaren is…
Kan er iets verschijnen …zonder geest?…
Deze vraag kan niet eens worden gehoord…
Hoe zou er zonder geest een antwoord kunnen verschijnen…
als alles verschijnt dankzij geest…
het meest geestige gegeven in dit leven…

Noem maar eens wat op…
Wat er ook opkomt…het is een levend bewijs…
dat het in geest verschijnt..
het elastiekje, de zonverduistering, potloodstompjes,
het snode plan, het boterhoofdverwijt, het regenplasje,
de scheerkwast, de krentenbol, het paard achter de wagen,
het journaal, het slimme ideetje, de schaduw op het behang,
al wat je wenst en niet wilt, de reklamefolder, de wiskundige formule,
de deuk in het pakje boter, de virtuele datawoestijn, de mastodont,
de lantaarnpaal, de horizon, de Grote Beer, het pijntje hier, het pijntje daar…
het microscopische pantoffeldier, de slurf van de olifantast…

Hoe zouden al deze ‘dingen’ kunnen bestaan…
zonder geest die ze opmerkt…
en tot leven wekt in directe ervaring?…
Wat of waar zouden deze letters blijven…
zonder tenminste 1 geestige geest die deze letters leest?
Meest geestig is dat het zichzelf niet kan ontkennen,
elke poging daartoe is al een erkenning…een feest der herkenning…
elke adem…in en uit…elke indruk…elke uitdrukking…

Steen rust luisterend in mijn hand…
als de stemmen verstommen…
en stil aan de geest geven…

Steen ijlde eens
koortsachtig:

Van zonnebloed zijn wij
verzonnen uit…
gestold leeflicht…

Onze oorsprong
is de zonnestorm
van moederlava
dat godgloeiende…

Zij zond ons uit
en schonk ons
in deze aardse mal
van koelte waar wij
binnenhuids
vorm vonden…
bij wijze van
voorlopig thuis

Elke vorm
is maar
voorlopig…
een vermomming
van iets…
raars
iets
onverwoest
baars…

en Steen
kan het weten
kent de wereld
als zijn broekzak
op mijn duimpje

mijn oudste vriend
die te vondeling lag
voor het rapen
klaar voor ontferming,
zacht als barm…

meteen wist ditgene
hier ligt ons barm
zo zacht

Steen sliep
diezelfde nacht nog
onder mijn hoofdkussen
visioenen uitbroedend

in het donker
zag Steen helder
een in sterren
geschreven
wensloos leven

Steen hield mijn
handpalmen omvat
zodat in dit voelen
van barmwarmte
Steen lichter
en lichter werd

en ik zijn vinder
herboren
in het dichten
dat leefruimten ontsluit
grenzend
aan deze oude huid
van Steen
zo dicht bij
tot zo ver
heen

Steen ligt altijd ergens hier…
zo voor de hand,
om betast, gestreeld,
of in handpalmen gewogen

Mijn oudste vriend Steen
heeft natuurlijk overwicht
op zijn bodem die uit
verre familie bestaat

Zijn zachte zwaartekracht
trok aan mij en trok mij aan
om samen te gaan bestaan
als vorm van liefde

Steen bestaat keihard uit denkstof
vastberaden traag van begrip
vol harding, maar solide van vorm
kiezelrondgeslepen
in de rivier van Herakleitos,
als een vorm van zeker weten

Steen’s gedachtengoed
is koel van zichzelf
en soms handwarm
als rudimentaire vorm van gevoel

Zijn levend wezen is stil
zwijgend beamen
dat Zijn steengoed is,
als vorm van heel diep ademen

De ziel van Steen rust onder hem
bij wijze van schaduw,
als archaïsche schaduwziel
die naar het licht vlucht
zodra men Steen tilt…
bij wijze van thuisreis

Als licht weerkaatst
op de huid van Steen
dan is dit een meest
basale vorm van zien
alsof Steen een oeroud oog is
dat nimmer knippert